Φωνάζω την οικογένεια μου ,τους δικούς μου, τους γύρο μου «Πάμε! Παιδιά κουράγιο!» και αρχίζει ένας αγώνας για να φτάσουμε στο «ΑΝΟΙΓΜΑ». Χρησιμοποιούμε κάθε τρόπο. Επιστρατεύουμε την εξυπνάδα μας, την πονηριά μας, τηÎ! ½ τιμιότητα μας. Χρησιμοποιούμε τα «κονέ» μας και τελικά ότι έχουμε και δεν έχουμε. Στην διαδρομή μας για το «άνοιγμα», για λίγο αέρα, γινόμαστε ομάδες, οπαδοί, σύντροφοι, δεξιοί, αριστεροί, οικολόγοι, επιστήμονες, εργάτες, κλέφτες, δολοφόνοι. Φανατιζόμαστε σκόπιμα από τους κατασκευαστές της φυλακής μας, με δεσμοφύλακες κυβερνήσεις, θρησκείες, κάθε λογής ιδεολογίες και στεγανοποιηθεί με την «Παγκοσμιοποίηση». Δημιουργούν σκόπιμα αντιθέσεις, μίση, πολέμους, καταστροφές, όχι όμως για να μας αφανίσουν, αλλά για να μας αποπροσανατολίζουν σ! υνεχώς και να κατευθυνόμαστε στο άνοιγμα».
Σήμερα που γράφω, έχω δει πολλές φορές το «άνοιγμα» ν’ανοίγει και να κλείνει. Κάθε φορά που ανοίγει ανασαίνω με μεγαλύτερη ευκολία, γιατί κάθε φορά βρίσκομαι όλο και πιο κοντά. Από την άλλη όμως ο συνωστισμός είναι τόσο μεγάλος, που δεν ξέρω αν τα καταφέρω. Ασφυκτιώ, υποφέρω, βαριανασαίνω, την τελευταία φορά μάλιστα έχασα τις αισθήσεις μου. Βρίσκομαι αρκετά μεγάλο διάστημα, περίπου τρία χρόνια, δίπλα μόλις μισό μέτρο από το «άνοιγμα». Κολλημένος στο τοίχο από την πίεση των συνωστισμένων συνανθρώπων μου. Ίσα που ανασαίνω, πολλές φορέ! ς σκέφτηκα πως όλα τελείωσαν. Με έσωνε το ότι θυμόμουν τι έλεγα πάντα: «Θα αυτοκτονήσουν πρώτα όλοι και τελευταίος εγώ».
Τώρα κολλημένος στον τοίχο σκέπτομαι τα παιδιά μου, αυτούς που ζούνε κοντά μου. Τους έχω αφήσει εδώ και καιρό. Διαιστάνθηκα; Αντιλήφθηκα; Δεν ξέρω, ότι κάτι δεν πάει καλά με όλη την ιστορία. Αυτοί ίσως νομίζουν ότι τους έχω εγκαταλείψει , ότι δεν νοιάζομαι γι’ αυτούς, αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Ξαφνικά! Ανοίγει πάλι το «άνοιγμα», κόσμος ρέει προς την έξοδο. Ο ένας πατάει τον άλλο, πέφτουν πτώματα, κάποιοι συνθλίβονται στο τοίχο, είμαι πνιγμένος στο αίμα, παίρνω βαθιές ανάσες. Είναι αδύνατο να ξεκολλήσω από το τοίχο. Κοιτάω γύρο μου αποσβολωμένος, δεν πιστεύω στα μάτια μου. Δεν προσπαθώ να ξεκολλήσω ούτε να βγω από το άνοιγμα, δεν ξέρω πλέον πιο είναι το σωστό. Οι σκέψεις περνάνε με φωτογραφική ταχύτητα από το μυαλό μου.
Μπάπ! Δέχομαι ένα δυνατό σπρώξιμο, το κεφάλι μου βρίσκεται έξω από το άνοιγμα, το σώμα μου κολλημένο στο τοίχο. Αρχίζω να χάνω τις αισθήσεις μου, σκέπτομαι την οικογένεια μου, τα παιδιά μου. Παίρνω κουράγιο, ποτέ δεν θα εγκατέλειπα τον θησαυρό μου. Ανακτώ τις αισθήσεις μου, ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω έξω από το άνοιγμα, ένα ρίγος με διαπερνά. Τραβάω με δύναμη το κεφάλι μου μέσα. Τα έχω χαμένα, είναι απίστευτο αυτό που είδα, αδιανόητο. Αδύνατο δεν γίνεται. Τα παιδιά μου, που είναι; Τόσος κόσμος χάνεται, πάει! Αντλώ δύναμη, σπρώχνω αντίθετα πρÎ! �ς το «άνοιγμα», είναι πιο εύκολο, όλοι κατευθύνονται σ’ αυτό. Οι πάντες με κοιτούν παράξενα σαν να είμαι τρελός….. Κάθομαι σε μια σκιά να ξαποστάσω, να ανακτήσω τις δυνάμεις μου, να δω τι θα κάνω….. Βλέπω ένα χαρτοφύλακα ανοικτό και σκόρπια γύρο χαρτιά. Τα μαζεύω και αρχίζω να γράφω…. Η εικόνα έξω από το άνοιγμα με έχει αναστατώσει, τρομοκρατήσει, εξαγριώσει, δεν είναι δυνατό…….. Έχω την εντύπωση ότι είδα ένα τεράστιο αποχυμωτή και όλοι έπεφταν μέσα…. Μας ξεζουμίζουν; Μήπως τρελάθηκα; Τι μου έμεινε ακόμη για να μου πάρουν; Κάποτε υπήρχαν δύο δρόμοι, της Αρετής και της κακιας και είχες το δικαίωμα να διαλέξεις. Σήμερα υπάρχει μόνο το «άνοιγμα»…..
link : http://kpmalam.gr/site/index.php?option=com_content&view=article&id=70%3A2010-10-05-20-55-46&catid=1%3Ablog&Itemid=9#comment-8
