Τι οδηγεί την πρώτη σκέψη του και τι τη δεύτερη, τι έχει αλλάξει στο ενδιάμεσο;
Για την πρώτη σκέψη έχει λειτουργήσει η δική του ανάγκη για διαμαρτυρία και το "δίκαιο" των αιτημάτων (άσχετα αν με τη δικαίωσή τους βολευτούν και άλλοι που δεν πρέπει). Για τη δεύτερη σκέψη λειτουργεί το αίσθημα αυτοσυντήρησης μια και οποιαδήποτε απεργιακή κινητοποίηση "σκάει" πάνω του. Τι υπάρχει ανάμεσα σ' αυτές τις δύο σκέψεις και σε όσα τις γέννησαν; Προφανέστατα η μορφή του απεργιακού αγώνα. Ο απεργός ζητά αλληλεγγύη, ουσιαστικά όμως βλάπτοντας αυτόν από τον οποίο ζητά αλληλεγγύη.
Εντάξει, να ζήσω χωρίς αυτοκίνητο και 1 και 2 μήνες; Μπορώ όμως, τουλάχιστον, να χρησιμοποιήσω μέσα μαζικής μεταφοράς; Αυτά έχουν καύσιμα; Μπορώ να πάω με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο αν αρρωστήσω; Αλήθεια, στα παιδιά μου μπορώ να αγοράσω λαχανικά που είναι και η εποχή τους ή θα πρέπει να βολευτώ με κατεψυγμένα ποι στοιβάζονται με τους τόνους;
Αλληλέγγυος είμαι με τη μερίδα των φορτηγατζήδων που όντως έχουν μείνει χιλιάδες € "ανοιχτοί" άμα περάσει το νομοσχέδιο ως έχει. Με τους υπόλοιπους όχι, προφανώς.
Θέλεις να σου δείξω την αλληλεγγύη μου;
1. Τράβα κλείσε με μερίδα φορτηγών σπίτια και γραφεία και τη Βουλή, να μην μπορούν να κουνηθούν τα λαμόγια.
2. Τράβα στον π.... που σου πούλησε την άδεια 200.000 και ζήτα πίσω τα λεφτά σου ή μέρος αυτών.
3. Πάμε παρέα σ' αυτούς που τα έφαγαν να τους τα πάρουμε πίσω, εσύ με το φορτηγό σου κι εγώ με το ΙΧ μου.
Δεν μπορώ όμως να είμαι αλληλέγγυος σ' αυτό που στερεί τη δική μου ελευθερία όσο και να μου το ζητάς, όσο δίκιο κι αν έχεις. "Χτύπα" το γάιδαρο, όχι το "σαμάρι".
Κοινωνικός αυτοματισμός; Όχι, κοινή λογική. Το ίδιο είχα γράψει και όταν μου είχαν κλείσει την εθνική οδό οι αγρότες, που απ' ότι έμαθα σήμερα "διαμαρτύρονται" για τη μη μεταφορά των ευπαθών τους προϊόντων.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Aναγνώστης
