Η ουσία είναι απλή: όσοι αγόρασαν τις άδειες 150 και 200 χιλ. ευρώ ΔΕΝ ΤΙΣ ΑΓΟΡΑΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ αλλά από άλλους κατόχους φορτηγών. Τα λεφτά δεν τους τα πήρε το κράτος, πως λοιπόν απαιτούν το κράτος (δηλαδή όλοι εμείς) να τους τα δώσει πίσω; Πήρα εγώ τίποτα από αυτούς; Γιατί να τους δώσω τώρα; Το εμπόριο των αδειών αυτοί το ξεκίνησαν, αυτοί το συνέχισαν. Αν ήθελα εγώ να κάνω αυτή τη δουλειά, δεν είχα δικαίωμα να πάω να πάρω μια άδεια από το κράτος και να μπω στο επάγγελμα, αλλά έπρεπε να βρω έναν ιδιοκτήτη Φ.Δ.Χ., να του σκάσω τα 150-200 χιλ. και να προχωρήσω. Κι όσο πιό δύσκολο ήταν να βρεις μια άδεια, τόσο ανέβαιναν οι τιμές. Εντάξει, λοιπόν, έστω κι έτσι, κάποιοι το έκαναν και πλήρωσαν τόσα λεφτά για μια άδεια. Γιατί ισχυρίζεται ο συμπολίτης μας οτι το κράτος τους παίρνει το μαγαζί.; Χάνει κανείς το φορτηγό του; Χάνει κανείς την άδειά του; Υπάρχει, έστω κι ένας, ιδιοκτήτης Φ.Δ.Χ. που του αρνούνται το δικαίωμα να συνεχίσει να κάνει αυτό που έκανε μέχρι τώρα; ΟΧΙ. Απλά, δίπλα σε σένα, φίλε φορτηγατζή, θα μπορώ να έρθω κι εγώ να δουλέψω, χωρίς να χρειάζεται να σου σκάσω πρώτα ένα σκασμό λεφτά, ΜΑΥΡΑ και ΑΦΟΡΟΛΟΓΗΤΑ. Κι αν εσύ είσαι καλύτερος από μένα στη δουλειά, πιό συνεπής, πιό φτηνός, πιο παραγωγικός, τότε θα το κλείσω εγώ το δικό μου μαγαζί. Η το αντίθετο. Η θα τα καταφέρουμε κι οι δυό. Υστερα, είναι και το άλλο. Οταν πας ν’ ανοίξεις ένα καλό μαγαζί, σε καλή τοποθεσία, σου λέει ο ιδιοκτήτης, πλήρωσε και 50-100 χιλιάρικα «αέρα», μαύρα κι αφορολόγητα κι αυτά. Τα πληρώνεις λοιπόν για να κάνεις τη δουλειά σου. Κι αν είσαι, όπως εσύ το λες, αποτυχημένος, σε λίγο καιρό το κλείνεις το μαγαζί (δεν το μεταβιβάζεις ούτε παίρνεις πίσω τον «αέρα») και πάνε όλα χαμένα. Επαιξες – έχασες, που λένε. Ασε που, ανά πάσα στιγμή, μπορεί όποιος θέλει να έρθει απέναντί σου και ν’ ανοίξει κι αυτός ένα μαγαζάκι και να σε στείλει αδιάβαστο. Ενώ με την άδεια του φορτηγού, τα πράγματα είναι αλλιώς. Αν αποτύχεις, πουλάς το μαγαζί (το φορτηγό), πουλάς και την άδεια (τον «αέρα» που λέγαμε) κι ούτε γάτα ούτε ζημιά. Γιατί λοιπόν κατηγορείς τον άλλο σαν αποτυχημένο. Κι η αποτυχία μέσα στο παιχνίδι είναι. Ενώ εσύ; Και στην επιτυχία και στην αποτυχία, όλα μια χαρά. Εξασφαλισμένος είσαι, βρέξει χιονίσει. Και βολεμένος. Καταλαβαίνω, οτι τώρα που χαλάει η σούπα, αυτό ενοχλεί. Κι ενοχλεί πολύ. Αλλά, θα διατηρήσουμε όλα αυτά τα ιδιότυπα και παράτυπα επαγγελματικά καθεστώτα, στον αιώνα το άπαντα, επειδή έτσι βολεύει εσένα, εμένα, τον γείτονα; ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ, ΤΕΛΟΣ. Και για δες τι γίνεται τώρα. Οταν, αγαπητέ φίλε, ο αγρότης σου έκλεινε το δρόμο, έβγαινες στα κανάλια και μιξόκλαιγες κι έλεγες «πως θα ζήσω τα παιδιά μου» και «πως θα πληρώσω τα γραμμάτιά μου». Και σου ρχόταν να πάρεις φόρα με το φορτηγό και να τους περάσεις όλους από πάνω, στα μπλόκα, κι αυτούς και τα τρακτερ τους. Τώρα, σου λένε οι αγρότες «καταστρεφόμαστε, δεν μπορούμε να διακινήσουμε τη σοδειά μας». Κι εσύ ανακαλύπτεις ξαφνικά, οτι στους αγώνες, πάντα υπάρχουν και παράπλευρες απώλειες. Μάλιστα, έτσι απλά. Σειρά σου λοιπόν να καταστρέψεις εκατοντάδες χιλιάδες άλλους επαγγελματίες, όχι γιατί καταστρέφεσαι εσύ (γιατί δεν καταστρέφεσαι), όχι γιατί σου παίρνουν το φορτηγό (γιατί δεν στο παίρνουν), όχι γιατί χάνεις την άδειά σου (γιατί δεν την χάνεις), ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΤΟ ΑΘΛΙΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΝΑ ΕΜΠΟΡΕΥΕΣΑΙ ΕΝΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ, ΠΟΥ ΣΤΟ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΑΜΕ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ (ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ). ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΕΣ ΑΚΡΙΒΑ, ΔΕΝ ΦΤΑΙΜΕ ΕΜΕΙΣ, ΔΕΝ ΤΑ ΠΗΡΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΑ ΛΕΦΤΑ, ΑΛΛΑ ΕΝΑΣ ΠΡΩΗΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΣ ΣΟΥ, ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ Φ.Δ.Χ. ΚΙ ΑΥΤΟΣ.
Αναγνώστης
