Στην ίδια κατάσταση βρίσκονται όμως χιλιάδες νέοι. Δεν παραπονιέμαι, δούλευα και δουλεύω από τα 18 μου σε καφετέριες κλπ. Απέκτησα εμπειρίες και οφέλη μα και πολλές πικρίες και τρομερή ψυχική κούραση.
Δυστυχώς όμως το κράτος είναι ανύπαρκτο και δεν φροντίζει για τους νέους του, όπως και τις ανύπαντρες γυναίκες με παιδί κλπ. Όταν δουλεύεις στο έλεος των επιχειρηματιοκαρχαριών, με ελάχιστα ένσημα, ανασφάλιστος, τις αργίες δεν πληρώνεσαι παραπάνω, με βάρδιες εξοντωτικές από νωρίς το μεσημέρι ως αργά το βράδυ, με τι κουράγιο να ασχοληθείς με τις σπουδές σου;;;
Το κράτος βέβαια ανύπαρκτο, όχι μόνο τώρα, χρόνια τώρα. Η κρίση τους απλά είναι προγεφύρωμα για τις αντιδραστικές τους πολιτικές. Σε τελική ανάλυση δεν δημιούργησα εγώ το πρόβλημα, ούτε τους ψήφισα ποτέ γαλαζοπράσινους και ούτε πρόκειται. Ο μεσαίωνας έχει ήδη φτάσει στον εργασιακό τομέα, ελαστικά ωράρια, ανασφάλιστη απασχόληση, υπερεργασία αντί υπερωρίας κλπ. Καλό είναι να ξυπνήσουμε όλοι και να γίνουμε ενεργοί ως πολίτες, να τους πολεμήσουμε.
Το μέλλον μου δεν το υποθηκεύω σε κανέναν.
Καταθέτω τις σκέψεις μου, ως νέος ανασφάλιστος ''αιώνιος'' φοιτητής.
