Γράφω ως απλός αναγνώστης για να μοιραστώ μία άσχημη εμπειρία μετά από την εισαγωγή ενός συγγενικού μου προσώπου στο νοσοκομείο ΣΩΤΗΡΙΑ. Η εισαγωγή στο εν λόγω νοσοκομείο (πνευμονολογική κλινική) έγινε μετά από διακομιδή από το Ιπποκράτειο, επειδή οι γιατροί στο τελευταίο διέγνωσαν ότι το άτομο έπασχε από πνευμονική πάθηση και όχι καρδιακή (σημειώστε το αυτό).
Από την πρώτη στιγμή της εισαγωγής στο ΣΩΤΗΡΙΑ οι γιατροί (επιμελητές μέχρι εφημερεύοντες) δήλωναν πως το πρόβλημα του ατόμου ήταν καρδιακό και όχι πνευμονολογικό. Βέβαια η αγωγή που της διδόταν ήταν κυρίως αντιβίωση για βαριάς μορφής πνευμονολογικής λοίμωξης. Πρότειναν να γίνει αξονική για να δούνε καλύτερα το πρόβλημα. Αυτό μπορούσε να γίνει αλλά με ραντεβού στις 10 Σεπτεμβρίου του 2010 (εμείς κάναμε εισαγωγή αρχές Ιουλίου του 2010) ή όταν είχε εφημερία το νοσοκομείο (πέρασαν δύο εφημερίες χωρίς επιτυχία).
Σε όλο αυτό το διάστημα (25 ημέρες) που βρισκόμασταν μέσα στο νοσοκομείο, είδα προσωπικά 3 άτομα να «φεύγουν» σε σύνολο 6 που απεβίωσαν με «συνοπτικές» διαδικασίες. Μία κυρία όχι ιδιαίτερα μεγάλη σε ηλικία, έπαθε (όπως μας είπαν αργότερα οι γιατροί) εγκεφαλικό και μέσα σε μισή ώρα «έφυγε». Βέβαια εμείς που καθόμασταν παραδίπλα είχαμε ειδοποιήσει το προσωπικό ότι κάτι της συμβαίνει διότι παραμιλούσε, όμως καμία απόκριση δυστυχώς.
Βλέποντας την κατάσταση και αντιλαμβανόμενοι ότι κάτι δεν πάει καλά με το όλο σύστημα, αποφασίσαμε ως οικογένεια να ζητήσουμε παραπεμπτικό για ιδιωτική κλινική ώστε να γίνει αξονική και υπέρηχος ώστε να δούμε ποιο είναι το πρόβλημα. Η διαδικασία κράτησε μερικές ώρες και ξαναεπιστρέψαμε στο ΣΩΤΗΡΙΑ (μέγα λάθος!).
Μετά από αυτό δεν άλλαξε τίποτα, εκτός από τα φακελάκια που αναγκαστήκαμε να δώσουμε σε μεγαλογιατρούς για να έρθουν να δουν τον άνθρωπό μας. Στην ουσία βλέποντας πως η κατάστασή της επιδεινωνόταν συνεχώς επιδιώκαμε να κάνουμε ότι μπορούσαμε μιας και η λειτουργία της κλινικής κρινόταν επιεικώς απαράδεκτη.
Καταλήξαμε μετά από 25 ημέρες στο ΣΩΤΗΡΙΑ να ενημερωθούμε από έναν κατά τα άλλα συμπαθέστατο νεαρό γιατρό, ότι η γιαγιά μας έχει τρεις το πολύ ημέρες ζωής. Επίσης χρειαζόταν και μετάγγιση αίματος, όμως θα έπρεπε να γίνει αποκάλυψη φλέβας γιατί η γιαγιά είχε κατατρυπηθεί και μόνο με αυτό τον τρόπο θα μπορούσαν να βρουν φλέβα (σύμφωνα με τα δικά τους λεγόμενα διότι η ιατρική έχει προοδεύσει και υπάρχουν όπως διαπιστώσαμε αργότερα και άλλοι τρόποι...). Η αποκάλυψη φλέβας θα γινόταν σε 2 ημέρες όποτε παιζόταν εάν θα ζούσε μέχρι τότε ή όχι. Τέλο! ς μας απάντησαν ότι εκείνοι έκαναν ότι μπορούσαν, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΑ ΙΑΤΡΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ...τώρα ο Θεός!
Δεν το πιστέψαμε.
Το θεωρήσαμε αδιανόητο.
Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό στο πιο αγαπητό πρόσωπο της οικογενείας μας.
Με συνοπτικές διαδικασίες και μετά από οικογενειακό συμβούλιο αποφασίσαμε να υπογράψουμε και να πάρουμε τον άνθρωπό μας από εκεί μέσα. Μεταφερθήκαμε άμεσα στην ιδιωτική κλινική όπου είχαμε κάνει προ ημερών τις εξετάσεις. Μέσα σε δύο ώρες είχαν γίνει όλες οι απαραίτητες εξετάσεις και ενημερωθήκαμε για τα ακόλουθα:
1. Η αγωγή που δινόταν στο ΣΩΤΗΡΙΑ για σχεδόν 1 ΜΗΝΑ ήταν λανθασμένη (!!!)
2. Το πρόβλημα ήταν όντως πνευμονολογικό και προερχόταν από ενδονοσοκομειακή λοίμωξη μετά από εξέταση του φακέλου
3. Θα γινόταν υπέρηχος για αναζήτηση φλέβας ώστε να μη γίνει αποκάλυψη (χειρουργείο) και σε 3 ώρες θα ξεκινούσε η μετάγγιση αίματος
4. Τέλος μας ενημέρωσαν ότι αν και δύσκολη η κατάσταση θα κατάφερναν να αποφύγουμε τα χειρότερα
Όπως και έγινε. Μέσα σε 10 ημέρες η γιαγιά μας βγήκε από την κλινική με όλα τα κλινικά συμπτώματα να έχουν υποχωρήσει. Τώρα συνεχίζει τη ζωή της καλύτερα από πριν και με ψυχολογία νικητή.
Καταλήγοντας έχω να θέσω τα εξής ρητορικά σχεδόν ερωτήματα:
1. Τι αξίζει τελικά μια ζωή σήμερα στη χώρα μας;
2. Έχει καμία σημασία η ιστορία ενός ανθρώπου και τα αισθήματα όλων των άλλων που τον περιτριγυρίζουν;
3. Υπάρχει ηλικιακή διαβάθμιση για το πόση περίθαλψη δικαιούται ο καθένας μας;
4. Θεωρείται αναλώσιμος ένα άνθρωπος μετά τα 70 χρόνια ζωής;
5. Που έχουν πάει όλα τα λεφτά των φορολογουμένων που υποτίθεται κρατούνται για τη δημόσια υγεία;
6. Είναι δυνατόν πνευμονολογική κλινική να μη διαθέτει για τους ασθενείς της 24 ώρες το 24ωρο αξονικό και υπέρηχο;
7. Πως είναι δυνατόν η κατά κόσμο καλύτερη πνευμονολογική κλινική να δίνει λανθασμένες αγωγές σε ασθενείς;
8. Υπάρχουν άλλα βιβλία ιατρικής με τα οποία έχουν εκπαιδευτεί οι γιατροί των ιδιωτικών κλινικών;
Αυτά είχα να γράψω. Σίγουρα πολλοί από τους αναγνώστες θα έχουν να διηγηθούν παρόμοιες ιστορίες και δυστυχώς χωρίς την ίδια θετική έκβαση.
Δυστυχώς διαπιστώνω, όχι ότι ήμουν ποτέ εφησυχασμένος, ότι το αγαθό της δημόσια υγεία δεν υφίσταται και είναι απλά ο προθάλαμος για την ιδιωτική υγεία.
Αναγκάζομαι να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι για να ζήσεις πρέπει να πληρώσεις. Δεν έχει καμία σημασία τι πλήρωνες μέχρι εκείνη τη στιγμή για την πολυσυζητημένη Δημόσια Υγεία . Απλά θα ξαναπληρώσεις εάν θέλεις να δεις ξανά το φως της ημέρας.
Ελπίζω ειλικρινά τα πράγματα να διορθωθούν διότι και καλοί γιατροί υπάρχουν και οι υποδομές είναι αρκετά καλές. Νοοτροπία πρέπει να αλλάξουμε και ειδικότερα αυτοί που επιτελούν το λειτούργημα του γιατρού. Δεν επιτρέπεται κάποιος να κακομεταχειρίζεται την ικανότητά του να μπορεί να διατηρεί στη ζωή τους συνανθρώπους του.
