Ουδείς, όμως, μπορεί να αμφισβητήσει ότι το γκολ αποτελεί δεύτερη φύση του.
1. Τα ελληνικά παιδικά βήματα
Γέννημα θρέμμα του Βελιγραδίου, είδε το πρώτο φως της ημέρας στις 15 Σεπτεμβρίου του 1978. Σε ηλικία 8 ετών, ο πατέρας του Ράντε τον έγραψε στα παιδικά τμήματα του Ερυθρού Αστέρα, αψηφώντας τις αντιρρήσεις της μητέρας του, Ντίνα. Ο μικρός Μάρκο έκανε αισθητή την παρουσία του, ακόμα και με μεγαλύτερα παιδιά, ωστόσο σύντομα θα άφηνε τον σερβικό σύλλογο και την πατρίδα του που βρισκόταν στη δίνη του εμφυλίου πολέμου για την Ελλάδα. Ο πατέρας του βρήκε δουλειά στη Θεσσαλονίκη και ολόκληρη η οικογένεια μετακόμισε. Ο 14χρονος Μάρκο συνέχισε το ποδόσφαιρο, αυτή τη φορά στα τμήματα του Ηρακλή, αλλά οι ικανότητές του τον έφεραν γρήγορα στην πρώτη γραμμή του "γηραιού". Πραγματοποίησε 8 εμφανίσεις στην Α' Εθνική, σημείωσε 4 γκολ και οι μεγάλοι σύλλογοι της χώρας μας κατέγραψαν το όνομά του στα σημειωματάριά τους. Μαζί και κάποιοι σύλλογοι του εξωτερικού, αλλά και η ΕΠΟ, η οποία απευθύνθηκε στην οικογένεια του Πάντελιτς με πρόθεση να ελληνοποιήσει τον πιτσιρικά και να τον προωθήσει στις «μικρές» Εθνικές ομάδες. Ο ίδιος ο Μάρκο Πάντελιτς δεν επιθυμούσε κάτι τέτοιο και προτίμησε να αποχωρήσει από τη χώρα μας.
2. Γυρολόγος άνευ προηγουμένου
Η μετακίνησή του το καλοκαίρι του 1997 έδωσε το έναυσμα για την εκκίνηση ενός ανεπανάληπτου ποδοσφαιρικού ταξιδιού που περιελάμβανε πέντε χώρες και οκτώ ομάδες μέχρι την «Ιθάκη» που ονομάζεται Χέρτα. Πρώτος σταθμός η Γαλλία και η Παρί Σεν Ζερμέν, όπου Ο Πάντελιτς θήτευσε δίπλα σε παίκτες όπως ο Ραΐ, ο Μάρκο Σιμόνε και ο Λεονάρντο, αλλά μόνο στις προπονήσεις. Στον αγωνιστικό χώρο φόρεσε μόλις 3 φορές την εμφάνιση του γαλλικού συλλόγου χωρίς να σκοράρει. Η κοσμοπολίτικη ζωή είχε επηρεάσει εμφανώς την καριέρα του και γι’ αυτό ζήτησε από έναν μάνατζερ που γνώρισε στην πρωτεύουσα της Γαλλίας να μεσολαβήσει για να πάρει μεταγραφή. Με τη σύμφωνη γνώμη του πατέρα του αποδέχθηκε την προσφορά της ελβετικής Λοζάνης, όπου αγωνίστηκε ως δανεικός το 1998-1999. Σε 21 ματς σημείωσε 14 γκολ και ήταν βασικός πρωταγωνιστής της καταδίωξης της πρωτοπόρου Γκρασχόπερς. Εν τέλει περιορίστηκε στη δεύτερη θέση και στο κύπελλο Ελβετίας, αλλά το όνομά του επανήλθε στα μπλοκάκια των σκάουτερ.
Η καλή σεζόν εξαργυρώθηκε με μετακίνηση στην ισπανική Θέλτα το καλοκαίρι του 1999. Το συμβόλαιο ήταν αρκετά καλό οικονομικά, αλλά δεν πήρε ούτε μία ευκαιρία από τους Γαλιθιάνους. Το επόμενο καλοκαίρι παραχωρήθηκε δανεικός στην Στουρμ Γκρατς του Ιβιτσα Οσιμ, όπου ήλπιζε να πάρει κάποιες ευκαιρίες και δη στο Champions League. Φευ… Κι εκεί ελάχιστες συμμετοχές και επιστροφή στη Θέλτα, μόνο και μόνο για να ξαναδοθεί δανεικός στην Ιβερντόν. Η δεύτερη θητεία του στην Ελβετία διήρκεσε μόλις για τρεις αγώνες, αφού αποχώρησε με προσωπική ευθύνη, ολοκληρώνοντας το πρώτο κεφάλαιο της καριέρας στο εξωτερικό.
Ο Ιανουάριο του 2002 τον βρήκε να προπονείται με την Ομπιλιτς του Βελιγραδίου, με στόχο να αποθεραπευθεί από έναν σοβαρό τραυματισμό και να αναστυλώσει το όνομά του. Παράλληλα διαπραγματευόταν την επιστροφή του στον Ερυθρό Αστέρα, ανεπιτυχώς. Η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής του εξελίχθηκε σε ποδοσφαιρική επανεκκίνηση. Με κάποιες εμφανίσεις στην Ομπιλιτς κέρδισε μεταγραφή στη Σμεντέρεβο (2002-2003), η οποία τον επανέφερε στους τίτλους. Σε 31 συμμετοχές στο πρωτάθλημα σημειώνει 13 γκολ και συμβάλλει τα μέγιστα στην κατάκτηση του κυπέλλου Σερβίας-Μαυροβουνίου, σκοράροντας στον τελικό κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα. Η ομάδα στην οποία έμαθε ποδόσφαιρο δεν έμεινε αμέτοχη για δεύτερη φορά και επανένταξε τον Πάντελιτς στο ρόστερ της τον Ιανουάριο του 2004 με την πιο ακριβή χειμερινή μεταγραφή της σεζόν. Μαζί με τον Νίκολα Ζίγκιτς σχημάτισαν ένα ακαταμάχητο επιθετικό δίδυμο που πανηγύρισε το νταμπλ στο τέλος της σεζόν (2003-2004), ωστόσο η επόμενη σεζόν δεν ήταν το ίδιο προσοδοφόρα, έστω κι αν τα γκολ και η γενικότερη απόδοση του Πάντελιτς έφεραν στην ζωή του τη Χέρτα και την εθνική Σερβίας.
3. Ο ηγέτης του Βερολίνου
Με τον Μαρσελίνιο να κατοικοεδρεύει στη γερμανική πρωτεύουσα, οι ιθύνοντες της Χέρτα δεν ήθελαν να ρισκάρουν με έναν γυρολόγο Σέρβο, αμφιβόλου κράσης. Ο μάνατζερ του συλλόγου, Ντίτερ Χένες κανόνισε τον μονοετή δανεισμό του από τον Ερυθρό Αστέρα στις 31 Αυγούστου του 2005, την τελευταία ημέρα των μεταγραφών, έναντι 250.000 ευρώ. Στις 30 εμφανίσεις του σε όλες τις διοργανώσεις σκόραρε 12 φορές και η αποχώρηση του Βραζιλιάνου συμπαίκτη του για την Τράμπζονσπορ μονιμοποίησε τον Σέρβο στο ρόστερ της Χέρτα. Η μεταγραφή ολοκληρώθηκε τον Απρίλιο του 2006 έναντι 1.500.000 ευρώ και τη νέα σεζόν ο Πάντελιτς βελτίωσε την παραγωγή του, σκοράροντας 14 φορές σε 38 παιχνίδια, αλλά η Χέρτα αδυνατούσε να πλασαριστεί σε θέση που οδηγεί στην Ευρώπη.
Το καλοκαίρι του 2007 η πρόσληψη του Ελβετού Λουσιάν Φαβρ αντί του Φάλκο Γκετς ήταν καθοριστική για την καριέρα του Πάντελιτς. Ο Σέρβος έχασε το… αλάθητο που του είχαν απονείμει διοίκηση και φίλαθλοι, έπαιξε λιγότερα παιχνίδια, αλλά έφτασε και πάλι τον… μαγικό αριθμό 14 (σε 29 εμφανίσεις σε όλες τις διοργανώσεις). Το καλοκαίρι του 2008 η έλευση του Αντρέι Βορονίν ως δανεικού από τη Λίβερπουλ αρχικά είχε τον χαρακτήρα της πλαισίωσης του Πάντελιτς.
Ο Σέρβος, όμως, δεν ταίριαζε στον τρόπο παιχνιδιού του Φαβρ και σύντομα ο Βορονίν τον αντικατέστησε στην ενδεκάδα. Οι περίφημες αντεπιθέσεις και το ποδόσφαιρο του 1-0 της Χέρτα της προσέδωσαν ρόλο οδηγού της Bundesliga για να «ξεφουσκώσει» μόλις τις τελευταίες αγωνιστικές. Η τέταρτη θέση σηματοδότησε την επιστροφή στην Ευρώπη για την ομάδα του Βερολίνου, αλλά η κατάσταση για τον Πάντελιτς είχε γίνει ανυπόφορη. Το συμβόλαιό του έληξε και από τη στιγμή που δεν ικανοποιήθηκαν οι όροι του αποφάσισε να αποχωρήσει με 10 γκολ σε 33 ματς (αρκετά ως αλλαγή) σε όλες τις διοργανώσεις.
4. Η αναγέννηση στον Αγιαξ
Σε μία αγορά που μαστίζεται από οικονομική κρίση, η λέξη ελεύθερος χτυπά το «καμπανάκι» κάθε συλλόγου. Η φράση ελεύθερος, γκολτζής επιθετικός γίνεται συνήθως νέκταρ στο στόμα κάθε προπονητή και παράγοντα. Οταν τη διαδέχεται το επώνυμο Πάντελιτς, όμως, αρχίζουν οι ενδοιασμοί. Ο Σέρβος επιθετικός δεν έχει καλή φήμη στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο λόγω του χαρακτήρα του και γι’ αυτό οι αγγλικές ομάδες που πραγματικά ενδιαφέρθηκαν (σημαντικότερη όλων η Εβερτον) έκαναν πίσω ακόμα και στον πειραματισμό με έναν ελεύθερο ποδοσφαιριστή. Η λύση ήρθε από τον Αγιαξ του Μάρτιν Γιολ, ο οποίος είχε αντιμετωπίσει τον Πάντελιτς ως τεχνικός του Αμβούργου και γνώριζε από πρώτο χέρι τις ικανότητές του.
Πήρε τη φανέλα με το νούμερο 9 και ανταποκρίθηκε σε αυτό που αντιπροσωπεύει ο εν λόγω αριθμός. Βασικός και αναντικατάστατος όσο ήταν υγιής και σε συνολικά 45 παιχνίδια σημείωσε 24 γκολ στην πιο παραγωγική χρονιά στην ιστορία του Αγιαξ, αλλά και στην καριέρα του. Ηταν ο «φουνταριστός» του «Αίαντα» και είχε ως ενίσχυση από τις πτέρυγες τον αξεπέραστο Λουίς Σουάρες των 40 γκολ, τον Ντένις Ρόμενταλ με τον οποίο συνεργάστηκε εξαιρετικά και τον Ούρμπι Εμάνουελσον. «Αισθάνομαι πως βρίσκομαι στην καλύτερη φόρμα της καριέρας μου. Αγαπάω το Αμστερνταμ και πιστεύω ότι το στυλ παιχνιδιού του Αγιαξ μου ταιριάζει», δήλωσε στην προσπάθειά του να επεκτείνει για πολλά χρόνια τη συνεργασία του με τον σύλλογο.
Οι ιθύνοντες του Αγιαξ, όμως, δεν ήταν δυνατό να προσφέρουν πολυετές συμβόλαιο σε ποδοσφαιριστή άνω των 30 και σίγουρα όχι σε κάποιον που αντιμετώπισε πρόβλημα τραυματισμού στο ευπαθές σημείο του γονάτου. Του πρότειναν ξανά μονοετές συμβόλαιο, ο Πάντελιτς αρνήθηκε και μέσα σε ένα χρόνο βρέθηκε για δεύτερη φορά ελεύθερος να αναζητά νέο σταθμό στην καριέρα του.
5. Ο αμφιλεγόμενος χαρακτήρας Πάντελιτς
Παιδί ακόμα, σε ηλικία 19 ετών, ο Πάντελιτς γνώρισε τα λούσα του Παρισιού. Δεν κατάφερε να αντισταθεί στον πειρασμό και όπως αποκαλύπτει και ο ίδιος σε συνέντευξή του στη σερβική εφημερίδα «Kurir», «όταν ήμουν στην Παρί Σεν Ζερμέν είχα ένα σωρό χρήματα και τα ξόδεψα σε καινούργια αυτοκίνητα (σ.σ. είχε αγοράσει το τελευταίο μοντέλο της «Porsche») σε ντίσκο και σε ρούχα. Εάν θα μπορούσα να επιστρέψω στον κόσμο, θα έκανα το ίδιο». Η άσωτη ζωή αποτέλεσε τροχοπέδη για την εξέλιξη της καριέρας του και γι’ αυτό όταν το αντιλήφθηκε, από μόνος του προσπάθησε να αναβιώσει τις ελπίδες για να πραγματοποιήσει μια σπουδαία καριέρα.
Η έναρξη εχθροπραξιών των ΗΠΑ στη Γιουγκοσλαβία τον βρήκε να αγωνίζεται στην ελβετική Λοζάνη. Σχολιάζοντας τα γεγονότα του πολέμου στο ελβετικό περιοδικό «Facts», ο Πάντελιτς τάχθηκε δημοσίως υπέρ του Σάβο Μιλόσεβιτς, σημειώνοντας ότι δεν φέρουν ευθύνη ούτε οι Σέρβοι, ούτε οι Αλβανοί, αλλά το ΝΑΤΟ και η κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Το καλοκαίρι του 2001 παραχωρήθηκε δανεικός στην Ιβερντόν, αλλά μετά από τρία παιχνίδια με τον ελβετικό σύλλογο εξαφανίστηκε. Οι ιθύνοντες της ομάδας δεν είχαν καμία ενημέρωση για το που βρίσκεται ο ποδοσφαιριστής, ο οποίος δεν έδωσε σημεία ζωής για τρεις εβδομάδες. Οταν, τελικώς, επικοινώνησε με την ομάδα, ειδοποίησε ότι δεν θα επιστρέψει για οικογενειακούς λόγους. «Είναι σπουδαίος παίκτης, αλλά εξαιρετικά ευαίσθητος. Είχε πραγματικά μεγάλα προβλήματα και αμφιλεγόμενους προσωπικούς συμβούλους», θυμάται για λογαριασμό της ιστοσελίδας του γερμανικού περιοδικού «Spiegel» η εκπρόσωπος της Ιβερντόν, Στεφανί Κορνού Σάντος.
Στις πρώτες ημέρες μετά την επιστροφή του στον Ερυθρό Αστέρα, ο Πάντελιτς είχε… διακηρύξει την... αιώνια αγάπη για τον σύλλογο, τον οποίο δεν θα αντικαθιστούσε καμία ομάδα. «Ο Ερυθρός Αστέρας είναι τα πάντα για μένα. Για τίποτα στον κόσμο δεν θα άλλαζα τον Αστέρα ξανά», είχε δηλώσει και λίγους μήνες αργότερα πρόβαρε τη φανέλα της Χέρτα. «Το ξαναέκανε», ήταν η απάντηση των οπαδών που γέμισαν τα forum με μηνύματα μίσους εναντίον του Πάντελιτς. «Θα τα πάμε καλύτερα χωρίς εσένα», «θα πρέπει να τους δώσουμε και χρήματα που τον πήραν», «σε παρακαλώ μην επιστρέψεις», ήταν τα πιο κόσμια εξ αυτών.
6. Οι βασιλικές απαιτήσεις από τη Χέρτα
«Είχα μεγάλες συζητήσεις μαζί του. Εχει ωριμάσει». Με αυτά τα λόγια, ο μάνατζερ της Χέρτα, Ντίτερ Χένες, εν έτει 2005 δικαιολογούσε την απόκτηση του Πάντελιτς που από εκείνη την εποχή είχε τη φήμη του αλλοπρόσαλλου. «Δεν θα υπάρξει κανένα πρόβλημα με τον Πάντελιτς. Εχει βελτιωθεί», κατέληξε ο πρώην διεθνής Γερμανός άσος. Η ιστορία στάθηκε σύμμαχος του Χένες, τουλάχιστον μέχρι τον τελευταίο χρόνο συμβολαίου του Πάντελιτς. Η διαμάχη με τον Φαβρ σχετικά με τη χρησιμοποίησή του είχε φτάσει στο απροχώρητο. Ο Ελβετός ζητούσε από τον Σέρβο να βοηθάει στην άμυνά, αφού μόνο έτσι μπορούσε να «καρποφορήσει» το σύστημα που εφάρμοζε στη Χέρτα. Ο Πάντελιτς δεν ήταν μαθημένος σε πράγματα πέραν των ορισθέντων καθηκόντων του, με συνέπεια να χάσει σταδιακά τη θέση του στην ενδεκάδα. Απευθύνθηκε στη διοίκηση, ως το μεγάλο αστέρι της ομάδας. Δεν βρήκε ανταπόκριση και άνοιξε «μέτωπο» και με αυτή.
Μόνο ο κόσμος στάθηκε στο πλευρό του Πάντελιτς, με ορισμένες δεύτερες σκέψεις. Μπορεί σε κανέναν να μην άρεσε το θέαμα που έβλεπε, ωστόσο απέδιδε αγωνιστικά και τα αποτελέσματα έφερναν τη Χέρτα σε θέση διεκδίκησης του πρώτου πρωταθλήματος από το 1931. Παρ’ όλα αυτά ο Πάντελιτς είχε ανελιχθεί σε αγαπημένο παίκτη της εξέδρας όλα αυτά τα χρόνια και δεν τον «πρόδωσαν». Ο Σέρβος επιθετικός έλαβε το μήνυμα και με το συμβόλαιό του να ολοκληρώνεται το καλοκαίρι του 2009 αποδέχθηκε την κλήση για διαπραγματεύσεις της διοίκησης. Εθεσε μόλις δύο όρους: να γίνει ένας από τους πιο ακριβοπληρωμένους ποδοσφαιριστές της Bundesliga και μόλις κρεμάσει τα παπούτσια του να τον περιμένει ζεστή η καρέκλα του διευθυντή ποδοσφαίρου του συλλόγου. Η Χέρτα δεν εισάκουσε τις απαιτήσεις του Πάντελιτς και ο ίδιος δεν πίεσε τις καταστάσεις. Αμφότερες οι πλευρές αποδέχθηκαν τον αναπόφευκτο χωρισμό, ο οποίος ήρθε τον Μάιο του 2009 εν μέσω αποθέωσης από τους φιλάθλους, οι οποίοι εκ του ασφαλούς πλέον (η Χέρτα τερμάτισε τέταρτη) έδειξαν το μένος τους ενάντια στον Φαβρ. Ο Κολομβιανός Αντριαν Ράμος και ο Φάνης Γκέκας δεν κατάφεραν ούτε στο ελάχιστο να αναπληρώσουν το κενό του Πάντελιτς στην επίθεση και η Χέρτα υποβιβάστηκε πέρυσι, ουσιαστικά από τον πρώτο γύρο.
7. Το κεφάλαιο εθνική Σερβίας
Ο Ιλια Πέτκοβιτς αναλαμβάνει την εθνική Σερβίας το καλοκαίρι του 2003 και ανοίγει την πόρτα των «πλάβι» στον Πάντελιτς, βασισμένος στις εμφανίσεις του στη Σμεντέρεβο. Το ντεμπούτο γίνεται στη φιλική ήττα 4-3 από την Πολωνία στις 16 Νοεμβρίου του 2003. Στην αναμέτρηση του γηπέδου «Κάζιμιερ Γκόρσκι» πέρασε στο 84ο λεπτό ως αλλαγή του… νυν συμβούλου μεταγραφών του Ολυμπιακού, Ντάρκο Κοβάσεβιτς. Ακολούθησαν ακόμα δύο εμφανίσεις μέσα στο 2004 απέναντι σε Βοσνία-Ερζεγοβίνη και Σαν Μαρίνο.
Το πρώτο τέρμα ήρθε στην τέταρτη συμμετοχή του, τον Αύγουστο του 2006, στη φιλική εκτός έδρας νίκη επί της Τσεχίας με 3-1. Ηταν η νέα εποχή της Σερβίας, αφού ο Πέτκοβιτς μετά την αποτυχία στο Μουντιάλ του 2006 αποτέλεσε παρελθόν για την εθνική ομάδα. Ο Πάντελιτς δεν ακολούθησε τους «πλάβι» στα γήπεδα της Γερμανίας (αν και είχε ακουστεί αρκετά το όνομά του για την αποστολή), ωστόσο από το καλοκαίρι του 2006 κι εντεύθεν λογιζόταν βασικό στέλεχος της ομάδας. Πρώτα τον εμπιστεύθηκε ο Χαβιέρ Κλεμέντε και ακολούθως ο Μίροσλαβ Τζούκιτς, καθιερώνοντάς τον στην ενδεκάδα.
Στο Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής ήταν η μεγάλη ελπίδα του Ράντομιρ Αντιτς και της ομοσπονδίας, όπως δήλωναν πριν τη διοργάνωση, ωστόσο η απόδοσή του στα δύο παιχνίδια που συμμετείχε ήταν υποτονική. Αγωνίστηκε κόντρα στην Γκάνα και στην Αυστραλία, στις δύο ήττες της Σερβίας στον όμιλο που σήμαναν και τον αποκλεισμό της χώρας. Επόμενη και τελευταία συμμετοχή μέχρι στιγμής, επίσης μία ήττα, το φιλικό με αντίπαλο την Ελλάδα στο Βελιγράδι, που ήταν 35η διεθνής συμμετοχή του (μετρά 7 γκολ).
Ο Πάντελιτς με τον Άγιαξ
Πηγή: contra.gr
