Με την επιστολή μου αυτή θέλω να καταδείξω τα μεγάλα ψέματα, τις ψευτοϋποσχέσεις και την αλαζονεία του «μεγάλου Δημάρχου μας».
Πιστέψτε, νιώθω πολύ αγανακτισμένος, προδομένος και απογοητευμένος, όχι τόσο για την επιβίωση τη δική μου και της οικογένειας μου εξαιτίας της εκδικητικότητας του «Αυτοκράτορα Κυρίτση», αλλά για την ανθρωπιά αυτή που την έχουν ποδοπατήσει και ξευτιλίσει.
Τους έχει μεθύσει η εξουσία και συμπεριφέρονται με το χειρότερο τρόπο.
Εκμεταλλεύονται το φιλότιμο μας για να μας χρησιμοποιούν όταν και όποτε μας έχουν ανάγκη, προκειμένου να «κατακτήσουν την εξουσία».
Δεν θέλω να κουράσω τόσο τους αναγνώστες σας με την προσωπική μου περιπέτεια: Περίεργες καταστάσεις, μαγειρέματα, διαδικασίες μέσω ΑΣΕΠ, τα δικά τους παιδιά, δήθεν δικαιολογίες του Δημάρχου και των συνεργατών του και πολλά άλλα που σε κάνουν όντως να αγριεύεις.
Από το 2000 εργαζόμουν στην Μαρίνα και ξαφνικά βρέθηκα να είμαι κυριολεκτικά στο δρόμο, να εκλιπαρώ τον Κυρίτση, να απαξιώνομαι και να νιώθω ένα τίποτα στην κοινωνία, μετά από αγώνα πλέον των σαράντα χρόνων.
Να μου υπόσχονται ξανά και ξανά, να μου δίνουν ελπίδες και εγώ να υπομένω.
Να προσπαθώ με δύναμη ψυχής «και όχι Αλλαγής», να μεγαλώσω το παιδί μου και ο Κυρίτσης να με ειρωνεύεται, όταν απευθυνόμενος σ' αυτόν του λέω: «Δεν έχω να πάρω Χριστουγεννιάτικο δώρο στο παιδί μου, η απάντηση του «Να το φέρεις στο Δημαρχείο να του πάρω εγώ το δώρο!!!».
Ο κύριος αυτός έχει παίξει και με τον πόνο της Μάνας μου, όταν το 2006 (προεκλογική περίοδος) επισκέφθηκε τη μητέρα μου, τελευταίες μέρες της ζωής της και της υποσχέθηκε: «Τον Χρήστο σου- δηλαδή εμένα - θα τον τακτοποιήσω, να μείνεις ήσυχη» και αισθάνθηκε τόσο υποχρεωμένη που ζήτησε από όλη την οικογένεια μας παρακαλώντας τους, να τον ψηφίσουμε, ακόμα και η ίδια από το κρεβάτι του πόνου σηκώθηκε και πήγε και τον ψήφισε.
Η περιπέτεια μου συνεχίζετε όμως δεν τους ζήτησα να μου δώσουν χρήματα, τους ζήτησα να με αντιμετωπίσουν με ισονομία και σύμφωνα με τα κριτήρια αυτά, που εγώ πιστεύω είχα και έχω.
Η απόλυση μου από τη Μαρίνα της Κω ήταν προσχεδιασμένη, οι δικαιολογίες τους περί ΑΣΕΠ, λόγω σειράς απέχουν από τη σοβαρότητα και το ξέρουν πολύ καλά όλοι τους. Μιλούσαν για τα δικά τους παιδιά, που έπρεπε να προηγηθούν.
Ας μη μιλάνε για διαδικασίες και να μην προκαλούν.
Συνέχισαν να υπόσχονται όλοι από το Δήμαρχο, τον διευθύνοντα Σύμβουλο μέχρι και το Δαυίδ τον Καλούδη, να μου λένε να μην ανησυχώ και όλα θα τακτοποιηθούν.
Έπαιζαν με την προσωπικότητα μου, με την οικογένεια μου, με εξευτέλιζαν τα τελευταία χρόνια, που η συγκεκριμένη Δημοτική Αρχή ανέλαβε τις τύχες του τόπου μας. Κοροϊδία, ρουφιανιές, εκβιασμοί, τρομοκρατία. Μόνο αυτά εισέπραττα και όχι εργασία.
Αφού λοιπόν οι κύριοι αυτοί, οι ψεύτες, οι υποκριτές έπαιζαν με τη ζωή μου και κυριολεκτώ γι' αυτό που λέω, άρχισα να συζητώ σε δημόσιους χώρους αγανακτισμένος πλέον όχι τόσο, επαναλαμβάνω γιατί βρέθηκα χωρίς δουλειά στο δρόμο, αλλά για την πρωτόγνωρη κοροϊδία για μένα για την κοινωνία μας για την ίδια την πολιτική.
Μια πολιτική που ξεπερνά τις μαύρες ημέρες της Χούντας, μια πολιτική που θέλει να έχει ρουφιάνους, που δεν σέβεται την οικογένεια, μεθυσμένη από την εξουσία βιάζει συνειδήσεις ανθρώπων.
Μιλούσα αγριεμένος, απηυδισμένος στα καφενεία, παντού όπου κι αν βρισκόμουν και αφού «έπρεπε να μου κλείσουν το στόμα» με προσέλαβαν σαν σκουπιδιάρη σε ανοικτό φορτηγό και αυτό για να με ισοπεδώσουν και σαν άνθρωπο.
Την κάθε δουλειά την σέβομαι, όποια κι αν είναι αυτή και πολύ περισσότερο αυτούς που εργάζονται κάτω από αντίξοες συνθήκες με κίνδυνο για την ίδια τους την υγεία, όμως η επιλογή τους για να εργασθώ εκεί ήταν ένα μήνυμα για μένα: Θα σε κάνουμε σκουπίδι. Αυτό και έγινε.
Κατά τη διάρκεια της εργασίας μου κτύπησα το πόδι μου και εγώ συνέχισα να εργάζομαι, παρόλο του ότι ο ορθοπεδικός μου, μου συνέστησε να σταματήσω για λίγες ημέρες. Έδωσα βορά σ' αυτούς ώστε να με βάζουν να εργάζομαι και τη νύχτα. Στόχος τους ήταν να με αναγκάσουν να παραιτηθώ. Το «έβλεπα στα μάτια και στην όλη συμπεριφορά τους».
Έκανα υπομονή σηκώνοντας τόνους μόνος μου για δυο ημέρες. Οι οδοκαθαριστές γνωρίζουν πόσο δύσκολη είναι η εργασία τη νύχτα, αφού τα περισσότερα σημεία είναι θεοσκότεινα και μόνο με το φως του φεγγαριού μπορείς να εργασθείς.
Δεν άργησε να μου επισυμβεί και άλλο ατύχημα όταν από λάθος άλλου εργαζόμενου του έφυγε ένα νοβοπάν και με χτύπησε ανάμεσα στα μάτια μου.
Κατάφεραν να πετύχουν το στόχο τους. Παραιτήθηκα, χαρίζοντας τους την «εργασία μου», όχι όμως και την ψυχή μου.
Αυτά που έχω νιώσει επί δημαρχίας Κυρίτση, ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μου θα μπορούσα να φανταστώ.
Άνθρωποι που δεν αγάπησαν ποτέ την κοινωνία, που δεν σεβάστηκαν ποτέ τις φιλίες και προπαντός η κακία τους και το μίσος τους έφεραν σε απόγνωση εκατοντάδες συνανθρώπου μας.
Τους στέλνω ένα μήνυμα: Το Γενάρη να μην βρίσκονται στην Κω.
