Η μητέρα μου βρέθηκε σε αυτό για σημαντικό και ιδιαίτερα ευαίσθητο λόγο. Σίγουρα, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ο υπάλληλος που θα διαχειριζόταν το θέμα απουσίαζε από τη θέση του. Όχι γιατί βρισκόταν σε νόμιμη άδεια αλλά γιατί είχε πεταχτεί σε κάποιο κατάστημα να διεκπεραιώσει προσωπικές υποθ! έσεις μια από τις οποίες ήταν να αράξει για έναν καφέ. Μάταια τον αναζητούσε η μητέρα μου σε κοτοπουλάδικα, Video Club, καφενεία κτλ μετά από υποδείξεις της υπεύθυνης του ΚΕΠ για τα πιθανα μέρη αναζήτησης. Συνάντησα τη μητέρα μου έξω από το ΚΕΠ στη διάρκεια αναζήτησης του υπαλλήλου. Μπήκαμε μέσα και θεωρήσαμε σωστό να μάθουμε τον λόγο απουσίας του από τη θέση του. Αφού μας αγνόησαν σα να ήταν κάτι συνηθισμένο, μετά απο πίεση συνέχιζαν να μη δίνουν συγκεκριμένες απαντήσεις με προφάσεις τύπου "και εμείς υπάλληλοι είμαστε". Για όποιον δεν κατάλαβε ισχύει το ""δε γνωρίζουμε...δεν ακούσαμε...δεν ξέρουμε"". Η προιστάμενη έγινε ξαφνικά απλή υπάλληλος. Κοντός και φθηνός ο δρόμος της συγκάλυψης. Και φυσικά μαζί με εμάς περίμεναν κι άλλ! οι πολίτες (και ηλικιωμένοι) να εξυπηρετηθούν.
Ρώτησα με έκδηλη οργή να μάθω το όνομα του συγκεκριμένου ανθρώπου αλλα και πάλι χρειάστηκε να επαναλάβω την ερώτηση αρκετές φορές για να πάρω απάντηση. Για την ιστορία, τα αρχικά του ονόματός-επιθέτου του είναι Λε. Στ. Βγαίνοντας και περιμένοντας έξω από το κατάστημα αντιληφθήκαμε ότι μια νεάρη-αφελής υπάλληλος ψέλλισε τη λέξη "ΜΑΓΚΙΑ" αναφερόμενη προφανώς στη συμπεριφορά μας. Άλλωστε η διεκδίκηση του αυτονόητου δεν έχει νόημα σε χώρους που κυριαρχούν εγωκεντρικά, βισματομένα άτομα. Και πάντα μένει το ίδιο ερώτημα...τί
θα αλλάξει; Θέλω να πω σε όλους αυτούς ότι η καταγγελία τέτοιων περιστατικών είναι μόνο η αρχή. Σε λίγο θα τους πετάνε έξω μαζί με τις καρέκλες. Η αλλαγή έχει ήδη αρχίσει...έστω και υποδόρια.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
