Απ’ εδώ και πέρα μόνο ένα μικρό fine tuning επιτρέπεται, αντικαθιστώντας εκείνους που δεν κρατιώνται να δοκιμαστούν ως περιφερειάρχες. Και πάλι, όλα αυτά τα ενοχλητικά μπορούν να αποφευχθούν. Προχθές έγραψα σε ένα πόστ, ότι οι επερχόμενες δημοτικές εκλογές πρέπει να αναβληθούν. Το καμουφλάρισα κάτω από τον τίτλο ‘Αύγουστος’, με το disclaimer ότι τον Αύγουστο οι σκέψεις είναι ελεύθερες, για να μην φρικάρουν τελείως και κάτι κουρασμένα παλληκάρια στη Ρηγίλλης. Όχι πως νοιάζονται… σε περίπτωση που κάποιος αυγουστιάτικα έκανε συστηματικό browsing.
Είχα την ικανοποίηση να διαβάσω το δια ταύτα – πολιτικό αδιέξοδο των κομματικών μηχανισμών, όπως περιγράφεται στο άρθρο του διευθυντή-οικοδεσπότη μας Χάρη Παυλίδη ‘Η Αυτοδιοίκηση πεδίο βολής των κομμάτων’. Αυτά είναι αρκετά επιχειρήματα, για όλες και όλους εμάς, που επέμενε να λέει και ο τελευταίος χαρισματικός, προκειμένου να απέχουμε τον Νοέμβριο, και με το δίκιο μας.
Τα Μέσα και τα συμφέροντα που εκπροσωπούν ‘παίζουν΄ ανασχηματισμό και ‘πρόωρες’ εναλλάξ, κάθε λίγο και λιγάκι. Σαν εποχικό ρεπορτάζ του προσκυνήματος στην Τήνο κατήντησαν οι ‘κορυφαίες στιγμές’ άσκησης του πρωθυπουργικό δικαιώματος, προνομίου ή όπως αλλιώς θέλετε, πέστε το. Προφανείς οι λόγοι. Αποσταθεροποίηση, προώθηση δικών μας προσώπων, ικανοποίηση ματαιοδοξίας άλλων, που βλέπουν το όνομά τους να ‘παίζει’ εν μέσω θέρους, αναζωογόνηση του ρεπορτάζ και των πωλήσεων, που πλέον έχουν πάρει την κατιούσα. Ανεπιστρεπτί.
Η παρέα του Καραμανλή, όταν στριμωχνόταν, σπινάριζε ότι ‘ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις’. Τί εννοούσαν άραγε, ουδείς κατάλαβε ποτέ… Εκτός αν η πύρρεια νίκη του 2007, οι νίκες στις τοπικές εκλογές, οι ‘θρίαμβοι’ στην ΚΕΔΚΕ, ΕΝΑΕ και τα άλλα όργανα που διαφεντεύουν (για να μην πω τίποτ’ άλλο) τις τοπικές κοινωνίες αποτελούσαν το πρότυπο του κεντροδεξιού πρωταθλητισμού… Και άλλα τέτοια. Στοπ στην αναδρομική γκρίνια όμως. Πίσω στο σήμερα.
Ο ανασχηματισμός τώρα θα αποτελέσει πισωγύρισμα. Θα χαθεί η δυναμική, οι αγορές θα στραβοκοιτάξουν, θα χαλάσουμε τις διακοπές του Τόμσεν τελοσπάντων. Και βέβαια, πιστέψτε με, ουδείς ενδιαφέρεται για τον Γιώργο, τη Λούκα, την Τίνα, τον Θεόδωρο. Είναι εκεί για διαφορετικούς λόγους. Άλλοι για να δουλεύουν μέχρι εξάντλησης, άλλοι για κυματοθραύστες, κ.λπ. Η προσωπική τους πορεία δεν αφορά κανέναν. Όχι πια. Η εθνική προτεραιότητα είναι πιο ισχυρή από όλους. Ακόμη και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Μόνο αν …ανασχημάτιζε τον εαυτό του, ίσως να τραβούσε την προσοχή του κόσμου.
Το ζήτημα είναι ρήξεις με τα κατεστημένα και δουλειά, δουλειά, δουλειά. Μια επιτυχημένη ατάκα της προηγούμενης διακυβέρνησης, που πέρασε και δεν έκαστε. Φτου, πάλι παρασύρθηκα…
Η Αλεξία Σκούταρη είναι πολιτική αναλύτρια.
http://www.statesmen.gr/
