Ένιωσα την ανάγκη να εκφράσω την δική μου άποψη γιατί αποφασίζω να φύγω στο εξωτερικό. Είμαι 21 ετών και τυχαίνει να φοιτώ σε μία από της καλύτερες σχολές του ελληνικού πανεπιστημίου (για τα ελληνικά δεδομένα πάντα), η οποία εκτός από το πτυχίο μου θα μου διασφαλίσει και μεγάλη πιθανότητα να βρω δουλειά σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Παρόλα αυτά δεν θέλω να μείνω άλλο σε αυτή τη χώρα, όχι για να δουλεύω σε μια επιχείρηση που θα με αμείβει με τα βασικά ενώ εγώ θα θυσιάζω την προσωπική μου ζωή και το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μου γι' αυτήν. Αλλά αυτός είναι ο πιο μακρινός λόγος για μένα. Έχω καταντήσει να λυπάμαι καθημερινά για την κατάσταση την χώρας, και δεν αναφέρομαι μόνο στα όποια οικονομικά προβλήματα υπάρχουν. Αναφέρομαι στο κοινωνικό κράτος που δεν έχουμε.
Αναφέρομαι σε όλες αυτές τις διαβάσεις αναπήρων που χρησιμοποιούνται σαν πάρκινγκ, σε όλες τις ομορφιές του τόπου μου που καθημερινά αφήνονται στο έλεος του Θεού, και σε όλη την αδράνεια που επικρατεί από μεριάς των πολιτών. Οι γονείς μου, μου έμαθαν πολύ καλά να ζω με αξιοπρέπεια, κάτι που δεν μπορώ να κάνω σε αυτή τη χώρα. Βαρέθηκα να βλέπω συνομήλικούς μου να συνδικαλίζονται ΜΠΑΣ και τους βολέψει κάποιο κόμμα στο δημόσιο, βαρέθηκα να λέω "πάλι καλά" για 600 ευρώ το μήνα, βαρέθηκα να βλέπω την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη σαν Ελλάδα, και ! τις επαρχίες σαν Ελλαδίτσα, βαρέθηκα να βλέπω δάση να καίγονται για να γίνουν ελικοδρόμια και βίλες, βαρέθηκα να βρίσκομαι καθημερινά σε συζητήσεις που δεν οδηγούν πουθενά, βαρέθηκα να οραματίζομαι για το ανέφικτο.
Δεν θέλω να περάσουν τα χρόνια και να μείνω αμανάτος με τα όνειρα μου. Θέλω να τα κυνηγήσω και ας μην τα πετύχω ποτέ... τουλάχιστον θα το έχω προσπαθήσει. Δεν ζητάω πολλά, μόνο αξιοπρέπεια...
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
