Όμως, αν ο 35χρονος άνεργος πατέρας, που ξεκίνησε την καμπάνια ‘get Greece back’ (πάρτε πίσω την Ελλάδα) είναι υπαρκτός, τότε τού εύχομαι να βρει σύντομα δουλειά, να είναι καλύτερη από την προηγούμενη και να την κρατήσει έως τα βαθειά του γεράματα. Been there, done that. Τα υπόλοιπα, όμως, είναι κάπως περίεργα…
Γιατί αν δεν υπάρχει, και η καμπάνια είναι πολιτική κίνηση με δακρύβρεχτο starting point, τότε αδελφές και αδελφοί, είναι ντροπή. Αν είναι below-the-line κομματική δράση τότε είναι αίσχος. Και, παρά το ότι τίποτα δεν θα με εξέπληττε στην ελληνική πολιτική σκηνή (ιδιαίτερα από ιντστρούχτορες που έχουν μείνει πίσω στις επιδόσεις), το κακό είναι ότι βλάπτεται η έννοια του ψηφιακού ακτιβισμού, για την οποία, εδώ και καιρό επιχειρηματολογώ (και πολύ πριν το forum Greece) ότι είναι πολύτιμο εργαλείο για τα χρόνια που έρχονται.
Οι καιροί είναι δύσκολοι, και, πιστέψτε με, δεν μπορούμε να έχουμε πολιτικούς σχηματισμούς ή κόμματα να παίζουν παιχνίδια στο διαδίκτυο (αν αυτό συμβαίνει), ιδιαίτερα σε περιόδους που οι πολίτες μιας χώρας αισθάνονται ευάλωτοι.
Οι καιροί είναι δύσκολοι, τόσο για την ασφάλεια σε ατομικό επίπεδο, όσο και για την κοινωνία συνολικά. Οι ραγδαίες αλλαγές δεν ελέγχονται, ούτε ερμηνεύονται εύκολα κοινωνικά. Μετά από 15 χρόνια γεωμετρικής προόδου του διαδικτύου, μόλις πρόσφατα τα κοινωνικά συμπεράσματα αυτής της έκρηξης έχουν αρχίσει να αποκτούν νόημα.
Οι μεταβολές είναι οριζόντιες και βίαιες και επαναδιατάσσουν ολόκληρη τη ζωή μας. Απλώς, η υστέρηση της χώρας μας, προκαλεί την εντύπωση ότι η ψηφιακή επανάσταση περιορίζεται μόνο στα ψηφιακά γκάτζετς. Εκτός ‘συνόρων’, ο ψηφιακός κόσμος προχωρεί με ταχύτητα, και όχι στους τομείς αιχμής, αλλά πρωτίστως στην καθημερινότητα. Εκεί δηλαδή που έχει σημασία.
Η χώρα μας, η οποία – σε ψηφιακούς όρους – βρέθηκε πίσω στις αναπτυσσόμενες (αν βάλεις και τα δημοσιονομικά και τις μεταρρυθμίσεις άστα να πάνε), στην κλίμακα της ανάπτυξης ξεκινά από ακόμη χαμηλότερη αφετηρία. Η τρόικα δεν είναι τίποτ’ άλλο από – sorry – την ΄φωτιά που πήρε ο κώλος μας’, μπας και κινηθούμε πιο γρήγορα.
Επομένως, μια καμπάνια τύπου ‘get Greece back’ είναι σχεδόν ασυνάρτητη. Ζητάμε ‘να πάρουμε πίσω την Ελλάδα’ που …κάποιος μάς πήρε; Πάτε καλά; Μήπως οι συμμετέχοντες στο ‘project’ αρέσκονται γενικώς να βρίζουν το ‘κράτος’ και τον ‘γείτονα’ κάθε φορά που χάνουν τη βολή τους; Αν δεν το έχετε καταλάβει, το ‘κράτος’ και ο ‘γείτονας’ είστε εσείς οι ίδιοι, είμαστε όλοι εμείς. Όλοι πρέπει να αλλάξουμε, όχι παρακαλώντας, αλλά με αυτογνωσία, αυτοέλεγχο και πραγματική δράση.
Από την άλλη, στην Ελλάδα αρεσκόμαστε να μεγαλοποιούμε οτιδήποτε κάνουμε, αλλά και βέβαια, οτιδήποτε μάς κάνουν. Οποιαδήποτε περιπέτεια του δρόμου, διαπληκτισμό ή κατόρθωμα σε δημόσια υπηρεσία μπορεί να συνοδεύει τις συνουσίες μας με τα trans λιπαρά για ημέρες ολόκληρες. Ομοίως, η αίσθηση ότι η τρόικα μας κυβερνά (πλέον πρέπει να γελάνε οι άνθρωποι) μάς διεγείρει, με την …κακή έννοια. Κι ας αφορά τεχνοκρατικούς χειρισμούς στρεβλώσεων και διαρθρωτικών προβλημάτων που ‘μάλλιασε΄ η γλώσσα οικονομολόγων να αναλύουν από τη μεταπολίτευση έως σήμερα.
Η σημερινή συγκυρία δεν ανήκει σε κανέναν Γιώργο ή Αντώνη, πόσο μάλλον Κώστα, οι οποίοι, κάποτε, με τους κατάλληλους πολιτικούς συσχετισμούς βρέθηκαν να κυβερνούν, πότε το κόμμα τους, πότε την ίδια τη χώρα…
Και βέβαια δεν είναι οι συγκυρίες που μάς έφεραν ως εδώ. Είμαστε εμείς οι ίδιοι που ψηφίσαμε το 2004 τον Κώστα, τον ξαναψηφίσαμε το 2007 και το 2009 είπαμε …next… Και ήρθε ο Γιώργος, μπας και τα κάνει καλύτερα…
Συγχρόνως ήρθε και ο λογαριασμός, η ‘λυπητερή’ που λέμε… Κάπως έτσι ξεκινά και η κλάψα, online or other. Αλλά υπάρχουν και όρια.
Όταν ζητάς την πανελλήνια κινητοποίηση ενάντια στη σωτηρία του μέλλοντος των παιδιών σου αποτελεί σύμπτωμα (δικαιολογημένης;) γραφικότητας. Αν είσαι, που λένε, ‘απλός πολίτης’. Αλλά είναι επίδειξη τραγικής ανευθυνότητας αν είσαι οτιδήποτε άλλο…
Η Αλεξία Σκούταρη είναι πολιτική αναλύτρια.
http://www.statesmen.gr/
