Εκτοτε, όντας και εγώ για πολλά χρόνια σκυλομπαμπάς ιδιαιτέρως, το διαπί στωσα. Οι τελευταίοι σκύλοι, τα τελευ ταία σαράντα χρόνια που συμβιώσαμε ο Ρόκκος, ο Θαλής, ο Πάρης, διαδοχικά μου μίλησαν μία ή δύο φορές ο καθένας απροσδόκητα και για λίγα δευτερόλε πτα και πραγματικά ό,τι είπαν ήταν συ νταρακτικά νέο, αδιανόητο στη δική μου συλλογιστική, ανήκουστο σε όποια γνωστή παγκοσμίως γλώσσα, αλλά σαφές, σοφόν και επαναστατικά πρωτό τυπο. Ακόμη αποκάλυψη της ομιλού σας ύπαρξής τους με έδεσε όμως και με έναν φρικτό όρκο: να μην αποκαλύψω ποτέ σε κανέναν ό,τι ειπώθηκε και ακούστηκε. Και τηρώ θρησκευτικά την ένορκη υπόσχεσή μου.
Ανάμεσα σ’ αυτές τις σπάνιες και αποκαλυπτικές στιγμές οι σκύλοι επι κοινωνούν, συνεργάζονται, θυμώ νουν, απορρίπτουν ανθρώπους, συ μπεριφορές, ήθη και πράγματα, ορ γίζονται, εκστασιάζονται, ερωτεύο νται με πάθος, αφοσιώνονται, συνωμοτούν, μελαγχολούν, αρρωσταίνουν, προσχωρούν σε ομάδες, προβοκάρουν, προδίδουν, καταδίδουν, προστατεύουν, κρύβουν υπό πτους και κρύβονται από διώκτες, κουτσομπολεύουν με τα μάτια, ασχη μονούν, σώζουν ζωές, θρηνούν αφε ντικά, πενθούν έως θανάτου πάνω σε αγαπημένων τάφους, λατρεύουν τα παιδιά συχνά, όταν έρχονται απροσ δόκητα και τους κλέβουν τη στοργή των αφεντάδων, ζηλεύουν τα παιδιά, κοιμούνται μαζί τους στην κούνια για να μοιραστούν τα χάδια των οικείων, χωρίς να το θέλουν πάλι τα πλακώ νουν και τα πνίγουν από την άπνοια. Τα σκυλιά είναι ριψοκίνδυνοι τραυ ματιοφορείς σε άγρια πολεμικά μέ τωπα, σέρνουν έλκηθρα, είναι ακρι βείς στις οδοιπορίες οδηγοί, ενσυνεί δητοι ταχυδρόμοι, μεταφορείς πλη ροφοριών και σημαιοφόροι σε
διπλωματικές αποστολές ειρηνικών προτάσεων. Οδηγούν τυφλούς, ανά πηρους σε αμαξίδια, ανιχνεύουν ναρ κοπέδια, αποκαλύπτουν κρυψώνες λαθρομεταναστών, ληστών, δολο φόνων, βιαστών και λαθρεμπόρων.
Μυρίζονται εκρηκτικά, και δεν τους διαφεύγει καμιά απαγορευμένη, όπως και να ’ναι συσκευασμένη, ναρ κωτική ουσία.
Εξοχοι φύλακες σπιτιών, εργαστηρίων, εργοστασίων, μοναστηριών, στρατο πέδων, φυλακών, αναμορφωτηρίων.
Ευαίσθητοι στους υπόγειους σεισμικούς παλμούς, στις επερχόμενες πλημ μύρες, στους κεραυνούς και στην αί σθηση της επελαύνουσας πυρκαγιάς.
Ο ι πλέον σύγχρονες μελέτες ειδικών επιστημόνων ανέδει ξαν πως η παρουσία ενός σκύλου στο πλάι ενός αρρώστου, ενός μοναχικού και κυρίως σε σπίτια με παι διά, βελτιώνει την ποιότητα ζωής, τη γαλήνη, στις διανθρώπινες σχέσεις, μειώνει τη βία και πολλαπλασιάζει την αισιοδοξία.
Αν κάποιος απαριθμούσε για έναν συ νάνθρωπο ή έναν ολόκληρο λαό αυτά τα προσόντα που ανέφερα, στο θεό
σας, θα τον ρωτούσαμε αν ο άνθρωπος αυτός μιλά και ποια γλώσσα λαλεί ο λα ός εκείνος;
Οι σκύλοι έχουν αντιληφθεί, από χιλιά δες τώρα χρόνια, που συντροφεύουν τους ανθρώπους (δεν υπάρχει ούτε μια προϊστορική ανασκαφή με ανθρώπινα ίχνη, όπου να μην συνυπάρχει δίπλα στην πυρά, στην καλύβα ή στο νεκρο ταφείο σκελετός σκύλου!) πως η πλέον εύγλωττη επικοινωνία είναι τα σήματα που εκπέμπουν τα σώματα (χέρια, μά τια, χείλη, στάσεις) και οι άσημοι (τάχαμου άσημοι!) ήχοι που αναπέμπουν τα έμβια όντα.
Οι σκύλοι εκ πείρας παραδίδουν στους απογόνους τους πως είναι χαμένος κό πος και χάσιμο χρόνου η εκμάθηση μιας γλώσσας, η σύνταξή της, η γραμ ματική της, τα φθογγολογικά της πά θη, η σημασιολογία, τα σχήματα λό γου, οι ειρωνικές στρατηγικές, ο συ νταγματικός και ο παραδειγματικός άξονας, οι συνηχήσεις, οι χασμωδίες, οι συναιρέσεις, οι ευφημισμοί, οι μετα φορές, κυρίως αυτές.
Οταν ο σκύλος σας αρνείται να φάει ένα συγκεκριμένο φαΐ που του μαγει ρέψατε ή μια καινούργια κονσέρβα
που του ψωνίσατε και το αρνείται ακό μη κι αν τον δείρετε, σας λείπει που δεν αρθρώνει τις λέξεις: «δεν τρώγεται», «αηδία» και «άι σιχτίρ»;
Χρειάζεται ο σκύλος σας γιατρό, διαι τολόγο, σύμβουλο διατροφής; Αν εί ναι άρρωστος δεν τρώει, όταν χορτά σει ξέρει πού να σταματήσει και όταν πίνει νερό και πόσο πίνει είναι τεκμή ριο των αναγκών του είτε γιατί είναι άρ ρωστος είτε γιατί έφαγε αρκετά είτε γιατί ζεσταίνεται και κινδυνεύει από αφυδάτωση.
Τα μύρια όσα ψυχολογικά, κοινωνικά και υπαρξιακά προβλήματα μεταξύ των ανθρώπων οφείλονται στο γεγο νός ότι ομιλούν. Δεν θα πάω μακριά σε θεωρίες, δόγματα, ρητορικές, αμφιση μίες. Μένω στην καθημερινότητα. Οι γνωστές ενδοοικογενειακές ατάκες «τρως ακατάλληλες ώρες», «έφαγες χθες τον αγλέουρα», «μην τρως αρμυ ρά, θα ανεβάσεις πίεση», «φάε πολλές φορές τη μέρα και λίγο», «να τρως κα λά το πρωί και σχεδόν τίποτε το βρά δυ», «να πίνεις πολύ νερό», «πώς πίνει έτσι το νερό, σαν νερόφιδο;», «πίνε εμ φιαλωμένο νερό», «μην πίνεις τα πα
λιόνερα της βρύσης», «εκεί που πας υπάρχει δίκτυο νερού χλωριωμένο;»... Εχει ανάγκη τέτοιες συμβουλές ένας σκύλος; Χρειάζεται να τους τις θυμίσει κανείς εξαντλώντας ένα μακρύ ρεπερ τόριο συνταγών καθημερινής πόσης και βρώσης;
Θα μου πείτε τούτο ευλόγως, ωραία όλα αυτά, αλλά ο σκύλος δεν έχει ιστορία, δεν γράφει ποίηση, πεζο γραφία, δεν ζωγραφίζει, δεν παίζει θέατρο, δεν εφηύρε τον κινηματογράφο, δεν χορεύει, δεν χτίζει καθε δρικούς
και φυσικά δεν προσεύχεται και δεν φοβάται θεό.
Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά από τον άνθρωπο που εφηύρε γλώσσα και «γλώσσες».
Ε νας σκύλος μου είχε αφήσει να εννοηθεί πως άνθρωπος και σκύλος έχουν δυο-τρία κοινά: γεννιούνται, ζουν και πεθαί νουν. Η διαφορά είναι πως οι άνθρω ποι ζώντας συνεχώς και εναγωνίως ρωτούν: «Γιατί γεννήθηκα;» και «γιατί πρέπει να πεθάνω;» Ο σκύλος δεν ρω τά και γι’ αυτό δεν έχει ανάγκη ούτε
την ποίηση ούτε τη μουσική ούτε το θεό. Μη έχοντας Ιστορία δεν έχει ούτε γνώμη του παρελθόντος ούτε φαντά ζεται το μέλλον. Δεν ξέρει τι είναι ο θάνατος. Γι’ αυτό και ευκολότερα όταν μας χάνει και θλίβεται που παίρ νουμε το πράγμα αυτό τόσο στα σο βαρά κάθεται δίπλα στο φέρετρό μας και πάνω από τον τάφο μας απορώ ντας, σαν να σκέφτεται και γιατί να μιλήσει αφού πια δεν τον ακούμε: «Τι στο καλό ξενυχτούσες πάνω σε ποιη τικά κείμενα, κατάστιχα λογαρια σμών, τι νόημα είχαν οι μουσικές γνώ
σεις που κατά καιρούς ασπάστηκες, ηλίθιε»;
Ο σκύλος δεν έχει υπαρξιακό πρόβλημα γιατί δεν ξέρει ότι θα πεθάνει, έτσι ζει και χαίρεται την παρέα, χωρίς δόγματα, φι λοσοφικές αναλύσεις, ινστρούκτορες, ηγέτες, τέχνες και πολιτισμό. Χωρίς γλώσσα, πέραν πέραν από τις σπάνιες φορές που αποκαλύπτει με μια νέα έν νοια-λέξη το μυστήριο που το εμπιστεύ εται σε προνομιούχα πλάσματα που έκτοτε μαθαίνουν να εκτιμούν βαθύτα τα τη χαρισματική σκυλίσια ζωή. Αυτό ονομάζεται μεταφυσικός κανονισμός.
πηγή: vimaideon.gr
