Πάντα, εσύ πρώτη απ’ όλους, μας βοηθούσες και μας έδινες κουράγιο στα δύσκολα, και στα εύκολα χαιρόσουν διπλά.
Ρούφηξες τη ζωή σου σαν να ήξερες ότι θα τελειώσει τόσο γρήγορα…
Όλα αυτά έρχονται στο μυαλό μου… και αμέσως μετά έρχεται ένα μεγάλο, Γιατί;
Γιατί να φύγεις τόσο άδικα, τόσο ξαφνικά, τόσο γρήγορα…… Γιατί;
Δυστυχώς κάτι τέτοιες ώρες μας δείχνει η ζωή πόσο μικροί και αδύναμοι είμαστε.
Γράφω γιατί δεν ξέρω πως αλλιώς να εκφράσω όλα αυτά που νοιώθω…
Νοιώθουμε όλοι πως όλο αυτό είναι ένα κακόγουστο αστείο και πως ξαφνικά θα γυρίσεις πάλι και όλα θα γίνουν όλα όπως πριν…
Μακάρι από εκεί ψηλά να δίνεις κουράγιο στην οικογένειά σου, που τόσο πολύ το έχει ανάγκη…
Μας λείπεις ήδη πάρα πολύ…
«Α»
