χαρά μας. Υπάρχει κανείς που να πήρε το μήνυμα από αυτό τον πραγματικά υπέροχο κόσμο; Ο Τάσος Μαγουλάς σχολιάζει το φιλικό της Ελλάδας με τις ΗΠΑ. Με στόχο ένα μετάλλιο αναχώρησε η αποστολή για Τουρκία. Μέσα σε 24 ώρες απέκτησε ουσία η περίφημη ατάκα «ο υπέροχος κόσμος μας». Από τους... Τσάπμαν της Νέας Σμύρνης (τους ανθρώπους με τις τσάπες) βρέθηκαν 14.000 φίλαθλοι που δέχτηκαν να πληρώσουν το προκλητικό από την πλευρά της ομοσπονδίας εισιτήριο(20, 50 ή 100 ευρώ για να αποδειχθεί ότι οι τύποι γενικώς δεν κατοικούν εδώ) μόνο και μόνο για να δουν. Ούτε να συμμετέχουν ως έκτος παίκτης, ούτε να δώσουν το δικό τους ρεσιτάλ. Για δύο ώρες ζήσαμε το αμερικάνικο, αθλητικό, όνειρο.
Χειροκρότημα σε κάθε όμορφη φάση δικών μας και ξένων, υπόκλιση σε παίκτες που πιθανώς δεν θα τους ξαναδούμε στα μέρη μας, στήριξη στα δικά μας παιδιά που την είχαν ανάγκη. Μόνο στο τελευταίο σκέλος ο κόσμος θα μπορούσε να είναι πιο θερμός αλλά δικαιολογείται διότι περίμενε από το 1998 να δει μία ομάδα μόνο από παίκτες του ΝΒΑ να παίζει σε ελληνικό παρκέ.
Οι φίλαθλοι απόλαυσαν αυτό που είδαν. Έκλεισαν τα μάτια τους για μία στιγμή και τα άνοιξαν πιστεύοντας ότι όπως οι Αμερικανοί παρακολουθούν τα Λέικερς-Σέλτικς έτσι και αυτοί θα δουν τα Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός. Χωρίς ενοχλητικούς μάο-μάο (τι μας φταίνε και οι τίμιοι Αφρικανοί) να τους κόβουν την θέα. Δεν θα συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο αλλά για ένα βράδυ όλοι προσποιηθήκαμε.
Για ένα βράδυ δείξαμε ότι είμαστε πολλοί για να επιτρέψουμε σε λίγους να μας κόψουν την χαρά μας. Ίσως αυτό να ήταν το καλύτερο μήνυμα προς τους ίδιους μας τους εαυτούς: Νο pasaran. Δεν θα περάσουν οι τραμπούκοι αν δεν τους το επιτρέψουμε. Υπάρχει κανείς που να πήρε το μήνυμα από αυτό τον πραγματικά υπέροχο κόσμο;
Μήνυμα και από την εθνική μας; Σε καμία περίπτωση. Είναι προφανές ότι θέλαμε να νικήσουμε και αρκετοί ήταν πεπεισμένοι ότι θα συμβεί. Υπήρχε νεύρο και νεύρα από τους διεθνείς μας. Για παράδειγμα ο εχέφρων Νίκος Ζήσης, ο άνθρωπος ο οποίος στον τσακωμό με τους Σέρβους έκανε διάλογο θέλοντας να συνετίσει τους εμπλεκομένους, την... έπεσε σε διαιτητή. Ίσως και πίεση να κάνουν ένα πολύ καλό παιχνίδι. Δεν είναι αυτή η δυναμική της ομάδας και δεν γίνεται να κριθεί αγωνιστικά χωρίς το 40% του επιθετικού της παιχνιδιού, το δίδυμο Μπουρούση-Σχορτσιανίτη.
Η υπέροχη βραδιά του Τσαρτσαρή, όπως συνηθίζει στα μεγάλα παιχνίδια, απέναντι στους Αμερικανούς ήταν ένα μήνυμα πως αν τους ξαναβρούμε έχουμε τρόπο να σκοράρουμε. Κοντά στο καλάθι. Στην περιφέρεια υπάρχει ζήτημα. Χωρίς σταθερή απειλή με σουτ, οι Αμερικανοί επικεντρώθηκαν σε αυτούς που ήθελαν να εξοντώσουν.
Τον Βασίλη Σπανούλη και τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Ο πρώτος... πλήρωσε την θητεία του στο Χιούστον, την διάθεσή του να τους κοντράρει στα ίσια. Τον γνώριζαν και φρόντισαν να τον κτυπήσουν σε όλα τα αδύνατά του σημεία. Ο Διαμαντίδης έχει την τεράστια εκτίμηση του Σιζέφσκι και μία σημαντική αδυναμία: δεν μπορεί να παίξει το…αμερικάνικο μπάσκετ. Οι κοντοί είναι πολύ γρήγοροι, οι φόργουορντ πολύ ψηλοί. Το ότι είναι μεγάλος παίκτης δεν μειώνεται στο ελάχιστο από αυτό που λέμε τόσο καιρό, ότι δεν μπορεί να παίξει στο ΝΒΑ. Ε και; Το ξέρει ο ίδιος το ξέρουν και οι Αμερικανοί.
Ούτε ο Μποντίρογκα μπορούσε. Ο Γιασικεβίτσιους έπαιξε με πολύ... ζόρι. Η αναφορά γίνεται διότι κάθε φορά πιέζεται από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα ο Διαμαντίδης να δείξει πόσο καλύτερος είναι από τους ΝΒΑερ και πόσο μεγάλος κλπ. Δεν χρειάζεται και δεν έχει να αποδείξει τίποτα. Τόσο αυτός όσο και ο Σπανούλης παρασύρθηκαν να δείξουν κάτι παραπάνω και μέτρησαν μαζί 13 λάθη, τρεις ασσίστ και οκτώ πόντους.
Το ζητούμενο όμως είναι η ομάδα και όπως είπε σωστά ο Κώστας Τσαρτσαρής (επέστρεψε στις μεστές δηλώσεις) η ομάδα θέλει ηρεμία. Υπάρχει ακόμα εκνευρισμός. Όλη αυτή η κατάσταση με την ομοσπονδία να προσπαθεί να αποφύγει την τιμωρία με προσβλητικές για τους αθλητές μας δικαιολογίες, το "περίμενε" της τιμωρίας από την Φίμπα, ένα σύνολο που ουσιαστικά δεν έχει αφήσει τον ελλαδικό χώρο σε όλη την προετοιμασία, η προσμονή φέρνει εκνευρισμό.
Το φιλικό με τις ΗΠΑ δεν μπορεί να βαρύνει στις πλάτες των διεθνών. Σίγουρα φάνηκε η απουσία ενός παίκτη με σταθερό σουτ που θα υποχρέωνε τους Αμερικανούς να ανοίξουν λίγο την άμυνά τους, ωστόσο η έλλειψη των δύο πόλων της ρακέτας υπήρξε πιο σημαντική. Πάνω από όλα οι παίκτες οφείλουν να σταθούν πάνω από τις καταστάσεις ακόμα κι αν έρθουν οι τιμωρίες. Πάλι τους ζητάμε πολλά όμως έτσι μας έχουν συνηθίσει.
Πηγή: contra.gr
