Σε λίγες μέρες με την ανάρτηση των βάσεων των πανελληνίων θα λάβει τέλος η αγωνία χιλιάδων παιδιών για το σε ποια σχολή θα καταφέρουν να εισαχθούν.
Πολλοί νέοι αλλά περισσότερο οι γονείς θα γευτούν σε λίγα δευτερόλεπτα …. Χαρά! Λύπη! Προβληματισμός! Μοιάζει παράξενο και όμως γίνεται να συνυπάρξουν διαδοχικά και τα τρία γιατί, η Χαρά συνοδεύει την επιτυχία, η Λύπη συνοδεύει την μη κατάκτηση της πρώτης επιλογής και ο Προβληματισμός για το πόσο μακριά είναι η πόλη με την σχολή που πέρασε ο επιτυχών!
Ειδικά φέτος πιστεύω ότι οι κοινωνικοοικονομικές συγκυρίες είναι πάρα πολύ δύσκολες για τα παιδιά που θα επιτύχουν σε σχολές που βρίσκονται μακριά από την οικογενειακή τους εστία. Σίγουρα όλοι μας μέσα στο συγγενικό ή φιλικό περιβάλλον έχουμε βιώσει τέτοιες καταστάσεις δηλ. γονείς επιτυχόντων να τρέχουν αλλόφρονες τα τέλη Αυγούστου για να βρουν να νοικιάσουν και να εξοπλίσουν ένα φοιτητικό δωμάτιο παρακαλώντας και υποκύπτοντας πολλές φορές ακόμα και σε παράλογες οικονομικές απαιτήσεις κάποιας μερίδας των ιδιοκτητών.
Εγώ προσωπικά έχω δει λόγω οικονομικών προβλημάτων τα προηγούμενα χρόνια, παιδιά να μη πηγαίνουν να φοιτήσουν καν και άλλα να προετοιμάζονται για να ξαναπροσπαθήσουν την επόμενη χρονιά, χάνοντας ένα χρόνο από την ζωή τους..
Η μεταπολίτευση ξεκίνησε με ένα βασικό σύνθημα το οποίο ήταν απόσταγμα του τότε νεολαιίστικου κινήματος (δηλ. της γενιάς του Πολυτεχνείου) το περίφημο “Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία” και φτάσαμε σήμερα εν έτη 2010 που μας κυβερνάνε οι εκπρόσωποι εκείνης της γενιάς το σύνθημα αυτό να πρέπει να ξανακουστεί ξανά πιο δυνατά μια και οι υποτίθεται εκλεγμένοι κυβερνήτες μας, με την Τρόικα το Δ.Ν.Τ και το μνημόνιο τους, κόβουν τους μισθούς, τις συντάξεις κάνοντας δύσκολη και στα όρια της ανέχειας την διαβίωση μας.. Την δωρεάν παιδεία που υποτίθεται μας παρέχουν την πληρώσαμε όλοι οι γονείς στα ξενόγλωσσα φροντιστήρια, και στην αναγκαία προετοιμασία εκτός σχολείου για την ελπίδα της επιτυχίας στις πανελλήνιες. Αλλά και την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο την πληρώσαμε ακόμα ακριβότερα αν ήμασταν άτυχοι και το παιδί μας ήταν επιτυχών σε άλλη πόλη μια και εμείς οι χωρίς δόντι όπως λεγόμαστε δεν μπορούσαμε ποτέ να εξασφαλίσουμε μία από τις λιγοστές θέσεις στις λεγόμενες φοιτητικές εστίες. (όπου υπήρχαν.) Παράδοξος σε πολλές περιπτώσεις και όλος τυχαίως οι θέσεις αυτές ήταν απλά κλειστές πολύ καιρό πριν από παιδιά που διέθεταν πολλές φορές ωραίες και ακριβές κούρσες και ήταν γνωστοί του γνωστού του τάδε επώνυμου πολιτικού ή παράγοντα της δημόσιας ζωής!!!
Τώρα για το τρίτο σύνθημα Ελευθερία επιτρέψτε μου να πω. Τι ελευθερία είναι αυτή που φοβάσαι να κυκλοφορήσεις σε ορισμένα σημεία της πόλης σου τα οποία μοιάζουν να έχουν γκετοποιηθεί από τους χιλιάδες ανεξέλεγκτους λαθρομετανάστες. Τι ελευθερία είναι αυτή που είσαι αναγκασμένος να κρατάς το παιδί σου φυλακισμένο στο διαμέρισμα που μένεις και δεν μπορεί να τρέξει και να παίξει έξω γιατί απλά δεν υπάρχει πουθενά γύρω ελεύθερος χώρος! Τι ελευθερία είναι αυτή που σε κάνει να κοιμάσαι ειδικά αν μένεις πιο ερημικά με μια καραμπίνα ή ένα μαχαίρι στο προσκέφαλό σου!!!
“Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία” Αλήθεια τι ειρωνεία! Το σύνθημα αυτό μοιάζει να μην έχει πλέον κανένα αντίκρισμα στην εποχή μας, στην οποία υποτίθεται ότι κυβερνούν αυτοί που το πρωτοείπαν!!!
