για την ακρίβεια δασκάλα. Τελείωσα τη σχολή με πολύ καλό βαθμό πτυχίου(αν και ταυτόχρονα δούλευα στον ιδιωτικό τομέα σχεδόν 30 ώρες την εβδομάδα) και είμαι κάτοχος πτυχίων 3 ξένων γλωσσών. Είχα την τύχη λίγους μήνες αφού τελείωσα το Πανεπιστήμιο να διεξάγεται διαγωνισμός ΑΣΕΠ. Έδωσα εξετάσεις (με πολύ κόπο και διάβασμα γιατί ταυτόχρονα δούλευα ως αναπληρώτρια)και πέρασα. Κι αυτό το τελευταίο το τονίζω γιατί όλοι τώρα τελευταία νομίζουν ότι όλους τους δημόσιους υπαλλήλους μας έχει διορίσει κάποιος υπουργός. Φυσικά με έστειλαν πολλά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου, με πρώτο μισθό 870 ευρώ (με τον παχυλό αυτό μισθό πώς να μη χρεοκοπήσει το κράτος;!;!) τον οποίο και πήρα σχεδόν 3 μήνες μετά. Για τις τρεις ξένες γλώσσες στις οποίες έχω πιστοποίηση, φυσικά δεν πήρα ούτε σεντ! Το μόνο που πήρα ήταν ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη από έναν εργαζόμενο στο γραφείο εκπαίδευσης, που ανήκε το σχολείο όπου ήμουν τοποθετημένη, κι ένα «Μπράβο κορίτσι μου που έχεις τόσες γνώσεις!». Κανείς δε με ρώτησε πώς έζησα χωρίς χρήματα, σε ξένη πόλη, πώς πλήρωνα το νοίκι μου, τι έτρωγα… Να’ ναι καλά οι γονείς μου. Κι εγώ είχα την τύχη να είμαι ελεύθερη τότε. Άλλες κοπέλες, παντρεμένες με παιδιά, έφευγαν από τη μία άκρη της Ελλάδας και πήγαιναν στην άλλη, άφηναν πίσω συζύγους και παιδιά για να πάνε να δουλέψουν. Τώρα, 8 χρόνια μετά, παντρεμένη και με δύο παιδιά, και αφού έχω κάνει ένα tour από διάφορα μέρη, παίρνω περίπου 1200 ευρώ (μισθός σκάνδαλο!!!). Δε θα μπω στη διαδικασία να αναφέρω τα προβλήματα που αντιμετωπίζω ως εργαζόμενη γιατί είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν εργαζόμενοι με πολύ σοβαρότερα προβλήματα. Και σίγουρα η συμπεριφορά πολλών δημοσίων υπαλλήλων είναι απαράδεκτη-έχω πέσει θύμα κι εγώ η ίδια. Αλλά το θέμα είναι ότι δεν είμαστε όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι ίδιοι, ούτε παίρνουμε όλοι παχυλούς μισθούς, ούτε σφετεριζόμαστε όλοι το δημόσιο χρήμα κτλ. Ξέρετε, υπάρχουν και άνθρωποι στο δημόσιο που κοπιάζουν και μοχθούν, όσο και να φαίνεται αυτό παράξενο. Εγώ προσωπικά τη μια μέρα έκανα δύο επεμβάσεις και την άλλη μέρα το πρωί, ήμουν στο σχολείο μου(το οποίο ήταν 40 χλμ μακριά από το σπίτι μου) και έκανα και την εφημερία μου κανονικά. Χρειάστηκε, όταν ήμουν σε νησί και είχα την κόρη μου μωρό, να έρχεται η μητέρα μου από την Αθήνα για να μένει στο νοσοκομείο μαζί με τη μικρή που ήταν άρρωστη, για να μπορώ εγώ τα πρωινά να πηγαίνω στο σχολείο και να μη χάσουν μάθημα οι μαθητές μου. Δεν το έκανα για να μου πει κανείς μπράβο ή ευχαριστώ. Έκανα απλώς αυτό που μου έλεγε η συνείδησή μου ότι πρέπει να κάνω. Το θέμα κύριοι ιδιωτικοί υπάλληλοι δεν είναι να κάνεις τη δουλειά σου με το βούρδουλα! Είναι να την κάνεις συνειδητά! 4 αιώνες όμως σκλαβιάς δε διαγράφονται έτσι απλά! Ο ραγιαδισμός είναι γραμμένος στο DNA μας! Τελειώνοντας θα ήθελα να πω ότι τελικά ανακαλύπτω ότι έχουμε μια ικανότατη κυβέρνηση! Μπορεί να μη μας βγάλουν από την κρίση, αλλά έχουν καταφέρει να διχάσουν ολόκληρο το σώμα εργαζομένων αυτής της χώρας! Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι εναντίων των δημοσίων, ο ένας κλάδος του δημοσίου εναντίον του άλλου και πάει λέγοντας. Τελικά ξέρετε τι πιστεύω ότι φταίει; Το ότι δεν έχουμε εθνική συνείδηση. Ο καθένας είναι κλεισμένος στο μικρόκοσμό του και κοιτάει πώς να τη βολέψει. Δε μας ενδιαφέρει αν θα πάει η χώρα μπροστά, δε έχουμε τη διάθεση να βελτιωθούμε, να αναπτυχθούμε, να αποκτήσουμε δικαιώματα αυτονόητα για τους ευρωπαίους εργαζομένους. Εμείς είμαστε Ελληνάρες, με τη γνωστή νεοελληνική νοοτροπία: δε θ’ αγοράσουμε εμείς αρνί, να ψοφήσει του γείτονα! Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
