Θα ήθελα όμως εδώ να προσθέσω και τη δική μου πλευρά, λόγω της δεκαετούς και πλέον παλαιότερης εμπειρίας στο χώρο του μεταχειρισμένου οχήματος (στα μοτοποδήλατα συγκεκριμένα). Διαφορές στην ηθική μαγαζιού-πελατών δεν υπάρχουν, εκτός από τον αριθμό των τροχών. Θυμάμαι λοιπόν ότι η γνώμη των υποψηφίων πελατών μου επηρεαζόταν από διάφορους «μυαλοπώληδες» (αυτό το είδος συναντάται κατά εκατομμύρια στην Ελλάδα). Αυτοί οι τύποι, φίλοι ή κολλητοί των πελατών, εμφανίζονταν μετά την αγορά στο μαγαζί κι έκαναν φασαρία για την ποιότητα του εμπορεύματος, άφηναν υπονοούμενα ότι μπορεί και να ήταν κλεμμένα και άλλα τέτοια αναπόδεικτα. Μια δουλειά κάναμε, με το νόμιμο κέρδος και βάσει τιμολογίων, τίποτα περισσότερο. Κι όσο βλαβερό μπορεί να ήταν για τους υποψήφιους πελάτες ένα κακό μηχανάκι, ακόμη περισσότερο ήταν για εμάς και τη φήμη της δουλειάς μας.
Το φαινόμενο ήταν περίπου καθημερινό, για πολλά χρόνια. Οι πελάτες, ιδιαίτερα αυτοί που δεν γνώριζαν από απλή μηχανολογία, επηρεάζονταν δυσμενώς. Είχα σκεφτεί πολλές φορές τη δικαστική οδό, να βουτήξω έναν από αυτούς και να τον πάω στην Αστυνομία, αλλά πάντα την τελευταία στιγμή σκεφτόμουν «Άστον να πάει να γαμ…».
Ζημιά έκαναν και οι κατά τόπους «μαστόροι» και, πιο συγκεκριμένα, κάτι ηλίθιοι που εξαιτίας της ασχετοσύνης τους έλυναν τους κινητήρες με το… σφυροκάλεμο! Είχαν και άποψη, αυτοί…
Ένα μηχανάκι ο ένας μάστορας το έβγαζε στραβό, το ίδιο μηχανάκι άλλος μάστορας το έκρινε «κολλημένο», ένας τρίτος έλεγε ότι είχαν χαλάσει τα ηλεκτρικά του.
Χρειάζομαι πάρα πολύ χώρο για να απαριθμήσω τα όσα τρελά άκουσα εκείνα τα δέκα χρόνια. Θα αναφέρω όμως κάτι πολύ χαρακτηριστικό: Επιχειρηματίας αγόρασε για την κόρη του βεσπάκι σχεδόν καινούργιο με 5.000 χλμ στο κοντέρ και άψογο από κάθε πλευρά. Την επόμενη ημέρα το γύρισε πίσω, καθώς υπάλληλός του που ήθελε να τον γλείψει και να του κάνει τον καλό τον είχε πείσει ότι με το βεσπάκι εκείνο η κόρη του θα σκοτωνόταν. Μάλιστα είχε έρθει μαζί του και έκανε και φασαρία, απειλώντας ότι θα φωνάξει την Αστυνομία. Παρά τα 10.000 μηχανάκια που είχα πουλήσει στη σταδιοδρομία μου το γεγονός αυτό δεν το ξέχασα.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών (μαζί και με άλλους βέβαια σοβαρούς παράγοντες) ήταν, μόλις βρήκα τη δουλειά που ήθελα να κάνω (δεν εργάζομαι στο Δημόσιο, αλλά στον ιδιωτικό τομέα) να πουλήσω το μαγαζί σε χρόνο μηδέν και να αλλάξω επάγγελμα.
12 χρόνια μετά, ακόμη μηχανάκια πουλάει, για όσους πιστεύουν ότι μπορεί να ήταν εμπορικά αποτυχημένο…
Εννοείται πως ουδέποτε το μετάνοιωσα, ενώ καλά-καλά ούτε τα παιδιά μου δεν ξέρουν τι δουλειά έκανα πριν γεννηθούν.
Ούτε κι εγώ θέλω να τη θυμάμαι…
Μυαλοπώληδες συμβουλάτορες της κακιάς ώρας, αρχιμαλ… εφοριακοί που έρχονταν για να βρούν κάτι στραβό μόνο και μόνο για να έχουν μια αφορμή να δωροδοκηθούνε, μισο-δημοτικοί υπάλληλοι της πλάκας και φορτωμένοι με ελαφρά ναρκωτικά, φορολογικό σύστημα που άλλαζε κάθε τόσο με τον ίδιο ρυθμό που αλλάζονται τα σεντόνια στα μπουρδέλα, παπάδες που ήθελαν να αγοράσουν μηχανάκι με δόσεις για το «ορφανό» που τους πήδαγε, πρώην περιπτεράδες-ιδιοκτήτες κολόμπαρων εισαγωγείς μεταχειρισμένων με ύφος Νιάρχου κι ο κάθε λογής κόπανος φορτωμένος στην καμπούρα του μαγαζάτορα.
Το σταματάω εδώ, να μην ανοίξω άλλο το στόμα μου για τη μπουρδελοκατάσταση που αναγκάστηκα να ζήσω για δέκα χρόνια, χωρίς να θέλω και χωρίς να φταίω. Γιατί άμα το ανοίξω, θα με μισήσει η μισή Ελλάδα, χωρίς να με ξέρει…
Να μη ξανακούσω για «ελληνική επιχειρηματικότητα», σε αυτόν τον τομέα και το κράτος και ο λαός μαζί είναι «για τα μπάζα»!
Έχει, άλλωστε, αποδειχθεί…
Μιλούν οι αριθμοί γι αυτό, για όσους έχουν αντίρρηση…
Μην αναγκαστούμε να επιστρέψουμε στο ίδιο θέμα, αναφέροντάς τους!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
