Είναι γεγονός πως οι δημοφιλείς τουριστικοί προορισμοί της πατρίδος μας δεν ξέφυγαν δυστυχώς από την άναρχη δόμηση και την μη-πρόβλεψη με βάση τις αρχές της Βιωσιμότητας.
Όχι δεν πρόκειται για αμιγώς περιβαλλοντική διαπίστωση (συνήθως αυτή υπεισέρχεται ούτως ή άλλως) αλλά εν πολλοίς κοινωνική και ίσως πολιτική.
Η προσβασιμότητα (αυτή η τόσο ταλαίπωρη έννοια) στο ελληνικό αστικό κέντρο, είναι άγνωστη έννοια και στις τουριστικές περιοχές αλλά και στους τόπους με πολιτιστικό ενδιαφέρον. Αναψυκτήρια, καφετέριες, γνωστοί χώροι διασκέδασης και ψυχαγωγίας, οι οποίοι πολλές φορές δεν έχουν χώρους στάθμευσης αυστηρά για ΑμεΑ. Ακόμη όμως και άν έχουν, φροντίζει η τροφαντή καλοστεκούμενη 45χρονη κυρία από τις "ευγενείς" περιοχές των προαστείων να τον κλείσει με "αλάρμ" ή χειρότερα ο κακομαθημένος νεολαίος με την "μπέμπα" του στην ειδική εσοχή της Καμάρας της Θεσσαλονίκης (και ο κακόμοιρος είναι και του Α.Π.Θ. έχει ειδικό σήμα στάθμευσης - συγχωρέστε με ξεχάστηκα στο πανεπιστήμιο πλέον δεν παίρνεις αγωγή και παιδεία αλλά τεχνοκρατικές γνώσεις που εξασφαλίζουν(;) τα προς το ζην).
Δυστυχώς έχουμε φτάσει στο σημείο να περιμένουμε από τους ίδιους τους ανθρώπους με αναπηρία να "βγάλουν το φίδι απ'την τρύπα" ζητώντας τους να κυκλοφορήσουν, μα πως να το κάνουν όταν εμείς οι υπόλοιποι (φαινομενικά υγιείς) τους το καθιστούμε απαγορευτικό;;;
Την λύση λοιπόν πρέπει να την δώσουμε όλοι μαζί, πολιτεία και πολίτες.
Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, ούτε η πολιτεία μόνη της μπορεί (ενίοτε δεν θέλει κιόλας) ούτε ο πολίτης μόνος του μπορεί, ούτε ο δήμος μόνος του μπορεί, ούτε ένα αμαξίδιο μόνο του μπορεί. Μπορεί όμως ένα σχολείο, ένας αρχιτέκτονας με τον εργολάβο, μια ενορία, μια παρέα. Ο καθένας ξεχωριστά αλλά στοχευμένα. Μην ξεχνούμε εξάλλου πως αν βελτιώσεις τον εαυτό σου βελτιώνεις ένα κομμάτι του συνόλου. Αυτό βεβαίως θα μπορούσαν να μας το διδάξουν καλύτερα πρώτα οι φορείς της αναπηρίας, αλλά είναι απασχολημένοι με τα εσωτερικά τους οι άνθρωποι, δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
