Αγαπητή Ελληνίδα,
Αν και δεν συμφωνούσα με την τόσο έντονη παρουσία των Αλβανών και άλλων μουσουλμανικών μειονοτήτων στην χώρα μας πάντα ήμουν ανεκτικός μαζί τους.
Τους έδινα χρήματα όταν απαιτούσαν και επέμεναν να μου πλύνουν την τζαμαρία του αυτοκινήτου μου όταν επανειλημμένος τους έλεγα όχι. Όταν επέστρεφα Τσικνοπέμπτη από συγγενικό σπίτι και κουβαλούσα πεντακάθαρα, απείραχτα φαγητά(κρέατα, πατάτες, γλυκά)που μου είχαν δώσει(είμαι εργένης) τους τα έδινα μαζί με τα α τάπερ όταν στις τρείς τα ξημερώματα στην Καλλιρρόης μου έτριβαν την κοιλιά τους από την πείνα.
Αυτή η ανεκτηκότητα άλλαξε ρυζικά όταν βρισκόμουν στο χωριό μου για την εορτή της 28ης Οκτωβρίου και καθώς παιζόταν ο Εθνικός Ύμνος μπροστά στο Ηρώων δυο αλβανοί χαχάνιζαν ειρωνικά σαν ύαινες, και όταν ήμουν στο κέντρο της Αθήνας και έβλεπα τους «φουκαράδες», «πεινασμένους», «μετανάστες» να ξεβιδώνουν τα σφουγγάρια από τα παλούκια τους και να τρέχουν με οργή και μίσος προς το Σύνταγμα, φωνάζοντας, καταστρέφοντας μαγαζιά, αυτοκίνητα και περιουσίες Ελλήνων πολιτών. Για αυτούς τους λόγους και πολλούς άλλους όλη αυτή η καλοσύνη η ανεκτικότητας που είχα απέναντι τους στέρεψε. . Από τότε κάθε ίχνος συμπόνιας για αυτούς χάθηκε από μέσα μου. Δεν έχουν κάνει το ελάχιστο να σεβαστούν και να προσαρμοστούν στην κοινωνία που αυτοί παράνομα επέλεξαν να έλθουν, αντιθέτως δαγκώνουν το χέρι που τους ταΐζει με κάθε ευκαιρία. Νομίζω ότι είναι καιρός εμείς οι Έλληνες να δείξουμε ότι πραγματικά είμαστε κυρίαρχοι στον τόπο μας.
Ευχαριστώ
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
