Αιτωλικό. Ήταν Τετάρτη 18 Αυγούστου, στη μέση του δρόμου, μπροστά στο λιμανάκι δίπλα στο Κατράκειο, ένα μικρόσωμο λευκό κανίς ήταν ξαπλωμένο στο δρόμο γεμάτο αίματα και μύγες σε όλο του το σώμα. Δεν είχε καν το κουράγιο να αποφύγει τα διερχόμενα οχήματα, τα οποία με ελιγμούς τον απέφευγαν. Οι περίοικοι απ’τα μπαλκόνια και από το δρόμο κοιτάζοντας τον, σχολίαζε ο καθένας την κατάσταση του με διαφορετικό τρόπο, άλλος με οίκτο, άλλος με απέχθεια αλλά κανείς δεν τον πλησίαζε.
Περιπλανιόταν χτυπημένος και αβοήθητος και μαζί του περιπλανιόταν και η συμπόνια, η αγάπη, η καλοσύνη, η ανθρωπιά. Παρόλο που στην περιπλάνηση αυτή συναντήθηκαν πολλά «ανθρώπινα» βλέμματα, κανένα δε στάθηκε να τον βοηθήσει και μαζί με την ψυχούλα του θα έφευγε ότι μας κάνει ανθρώπους..
Περνώντας με το αυτοκίνητο τον είδαμε, ούτε μια στιγμή δεν σκεφτήκαμε να τον προσπεράσουμε, τον βάλαμε μέσα και τον πήγαμε στο Κτηνιατρικό Κέντρο στο Αγρίνιο. Εκεί οι δυο κτηνίατροι και η νοσηλεύτρια, όταν τον ξυρίσανε και φάνηκε το μέγεθος του προβλήματος, πάθανε σοκ και είπανε ότι δεν είχαν ξαναδεί κάτι τέτοιο. Είχε απώλεια οστού ανάμεσα στα μάτια, το οποίο μας είπανε ότι προήλθε πιθανόν από πολλαπλά χτυπήματα με αιχμηρό αντικείμενο από ανθρώπινο χέρι. Το ένα μάτι είναι ήδη χαμένο και το άλλο έχει σοβαρή φλεγμονή και απώλεια όρασης. ΤÎ! �υ βάλανε ορό και νοσηλεύτηκε για εντατική θεραπεία για 48 ώρες (επειδή οι λεπτομέρειες είναι σοκαριστικές σταματάμε εδώ την περιγραφή).
Η θεραπεία θα έπρεπε να συνεχιστεί στο σπίτι, οπότε ναρκωμένος μεταφέρθηκε την Παρασκευή το βράδυ στο σπίτι μου όπου και βρίσκεται ακόμη.
Και θα προσπαθήσω να φροντίσω αυτή τη μεγάλη ανοικτή πληγή που αν και δεν είναι στο σώμα μου, με πονάει πολύ στην ψυχή μου. Δεν θα σιχαθώ γιατί η αγάπη μου είναι πολύ πιο δυνατή και η μόνη απέχθεια που αισθάνομαι είναι για αυτόν που το προξένησε αυτό που άλλοι προσπαθούν με πολύ αγάπη, ψυχή και κόπο να θεραπεύσουν.
Θέλω να γίνει κάτι που θα με κάνει επιτέλους υπερήφανη που ανήκω στο γένος των ανθρώπων, να σταματήσω να ντρέπομαι τόσο πολύ για το είδος μου.
Παλεύοντας με τις μύγες που είχανε βρεί σπίτι πάνω του και με τα σκουλήκια που δεν περιμένανε να πεθάνει τρώγοντας το ζωντανό, παλεύοντας για τη ζωή του, που προσπάθησε τόσο πολύ κάποιος να του την πάρει αν και δεν την χρώσταγε σε κανέναν, πόσο μάλλον σ’ αυτόν. Είμαι σίγουρη ότι πάλευε και με την καλοσύνη του και την αιώνια αγάπη του για τον άνθρωπο που τόσο άσχημα και οδυνηρά τον πρόδωσε. Και όταν κάποιος βρέθηκε να τον πάρει από τον δρόμο, ένιωσε πως οι δυνάμεις του μπορούσαν λίγο να τον εγκαταλείψουν πως κάποιος ίσως και επιτέλους φρόνÏ! �ισε γι ’αυτόν και αφέθηκε σαν το πληγωμένο παιδί στην αγκαλιά της μάνας του. Από εκείνη την ώρα έπαψε να παλεύει με τις μύγες και τα σκουλήκια, αυτά τα πάλεψαν οι γιατροί και κέρδισαν. Για τη ζωή του συνεχίζει να παλεύει και δεν ξέρω αν αποφάσισε ζυγίζοντας τα – και με πολύ σοφία πλέον – αν αξίζει να είναι ακόμα ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου.
Υ.γ.1 Κάθε δήμος της χώρας εκταμιεύει κονδύλια από την Ευρωπαϊκή Ένωση που αφορούν το σιτισμό και την περίθαλψη των αδέσποτων ζώων. Θα ήθελα να γνωρίζω αν υπάρχει κάποιος υπεύθυνος γι’ αυτό στο δήμο Αιτωλικού
Υ.γ.2 Ο σκυλάκος είναι μικρός σε ηλικία και μέγεθος και είναι αρσενικός. Βρέθηκε φορώντας ένα μπλέ απλό λουράκι και ήταν κουρεμένος. Πιθανόν να ανήκει σε κάποιον.
Υ.γ.3 Επειδή μένω σε διαμέρισμα στην Αθήνα και φιλοξενώ ήδη αρκετές γάτες είναι απαραίτητη η ανεύρεση σπιτιού για το σκυλάκο, στο οποίο θα βρεί αγάπη, είτε αυτό είναι το σπίτι που είχε είτε ένα καινούργιο. Όποιος ενδιαφέρεται παρακαλούμε να απαντήσει στο παρόν μήνυμα.
