Ο υπογράφων είναι ένας από τους δεκάδες χιλιάδες κατοίκους του λεκανοπεδίου, ο οποίος χρησιμοποιεί για τις μετακινήσεις του τα μέσα μαζικής μεταφοράς, συνειδητά και καθημερινά τους τελευταίους 14 μήνες.
Χθες λοιπόν στις 9.15 το πρωί μέσα σε ένα γεμάτο λεωφορείο που κατευθυνόταν από μία συνοικία του Πειραιά προς το κέντρο της Αθήνας, ακριβώς μπροστά στα μάτια μου, δύο νεαρά παιδιά, από αυτά που έχουμε συνηθίσει (κακώς) να αποκαλούμε περιφρονητικά «πρεζόνια», πούλαγαν ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΑ χάπια σε άλλους τρεις συνανθρώπους μας. Δύο ευρώ το χάπι! Οι πρώτοι μπήκαν στο λεωφορείο από τη στάση και βρήκαν μέσα τους άλλους τρεις. Προφανώς γνώριμοι από παλιά, καθώς όλοι τους κατέβηκαν στην πλατεία Κουμουνδούρου, μετά τα τυπικά «καλημέρα», ακολουθεί ο εξής ! συγκλονιστικός διάλογος:
-«Έχεις;»
-«Ναι, πόσα;»
-«Όσοι είμαστε»
-«Από δύο ευρώ μάγκες»
Αμέσως το ποσό αρχίζει να μαζεύεται με το σταγονόμετρο και ψάγνοντας όλες τις τσέπες του ο καθένας τους, και μόλις βρέθηκε το ακριβές αντίτιμο, δόθηκε στον «ταμία». Αυτός το έδωσε στην «αποθήκη», ο οποίος έσκυψε, μπροστά σε όλο τον κόσμο, και έβγαλε μία «πλάκα» με απροσδιόριστης μάρκας χαπάκια από την κάλτσα του. «Έκοψε» τρία και έδωσε στον «ταμία» και αυτός με τη σειρά του στον καθένα τους, οι οποίοι τα κατάπιαν αμέσως και συνέχισαν τη συζήτησή τους σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Όλα αυτά μέσα σε λιγότερο από ένα δίλεπτο συνολικά.
Κύριε υπουργέ «Προστασίας του Πολίτη» (παρακαλώ κύριε διορθωτά με κεφαλαία τα «Π» και σε εισαγωγικά), κύριε Χρυσοχοίδη. Το περιστατικό αυτό μπορεί για εσάς και για τα στελέχη της Ελληνικής Αστυνομίας να αποτελεί μία καθημερινότητα. Για μένα και την οικογένειά μου όχι, τουλάχιστον ακόμα. Απέναντι, στο διπλανό κάθισμα από μένα, καθόταν μία κυρία με το παιδάκι της ηλικίας όχι μεγαλύτερη των 10-11 ετών. Κάλλιστα θα μπορούσαν να ήταν το δικό μου παιδί, το παιδί του καθενός μας. Δεν βρισκόμαστε στο Χάρλεμ, αλλά στην Αθήνα του 2010, στις 9.15 το πρωί μέÏ! �α σε λεωφορείο. ΕΛΕΟΣ δηλαδή. Πώς να προστατευτούμε εμείς και πώς να προστατεύσουμε και τα παιδιά μας; Εκτός και αν θέλετε να μας πείσετε ότι ΑΥΤΗ είναι η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ της Αθήνας του σήμερα. Και δεν αναφέρω «λεπτομέρειες» γιατί και τα παιδιά αυτά άρρωστα είναι και ως τέτοια να τα αντιμετωπίσω με κάθε καλή πίστη. Όμως βοηθείστε με και εσείς κ. Υπουργέ Προστασίας του Πολίτη. Προστατέψτε τα παιδιά μου, την οικογένειά μου και εμένα και τον κάθε γονιό. Αν δεν μπορείτε τότε «ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΑΣ», γιατί «προστασία» δεν είναι μόνο η τρομοκρατία, όπου! διακρίνεστε, αλλά και η καθημεριν! ότητ α, όπου - δυστυχώς – έχετε αποτύχει.
Λ Σ. Μ
