Ασχολούμαστε με τσόντες, με πάθοι, με αίμα, με διαφθορά, ποιος φταίει, γιατί φταίει,άμα φταίει. Είμαι 25 χρονών. Σπούδασα 5 χρόνια στο πανεπιστήμιο και αγωνιώ όπως πολλοί για το αύριο. προσπαθώ να πάρω όσο το δυνατόν περισσότερα εφόδια, να τελειώσω μια δεύτερη σχολή, να κάνω μεταπτυχιακό και πάει λέγοντας. Αυτή η πράξη ίσως είναι η δικιά μου άμυνα, η δικιά μου ‘μολότοφ’, η φωτιά που θα μπορέσω να βάλω σε μελλοντικούς πολιτικάντηδες όταν έρθουν να ζητήσουν την ψήφο μου για να μπουν στο κοινοβούλιο και να με διοικήσουν! Ίσως τότε μπορέσω να σηκώσω το κεφάλι, να τους δω κατάματα και με επιχειρήματα να μπορέσω να τους κάνω και αυτούς καλύτερους.
Γιατί τότε και όχι τώρα? Γιατί τότε θα είμαι σίγουρος για τον εαυτό μου. Γιατί τότε δεν θα έχω ανάγκη από πολιτικά μικρορουσφετάκια. Γιατί τότε θα αισθάνομαι πλήρης. Δεν θα με ενδιαφέρει αν θα έχω πολλά η λίγα χρήματα- εξάλλου η αιτία όλου του κακού αυτά είναι- θα με ενδιαφέρει η προσφορά στην κοινωνία, προσφορά που θα μπορέσω να δώσω μέσα από τα βιβλία και όχι από κάποιο πολιτικό γραφείο. Τότε λοιπόν θα είμαστε ελεύθεροι. Σήμερα δεν είμαστε. Σήμερα προσπαθούμε να μπούμε σε μια σχολή, να σπουδάσουμε και να καταλήξουμε να παρακαλάμε σαν δούλοι. Γιατί σαν δούλοι? Γιατί μπαίνοντας σε μια σχολή γραφόμαστε σε μια παράταξη, τρέχουμε στις ομιλίες του εκάστοτε αρχηγού κουνώντας σημαιούλες. Βγαίνοντας είμαστε στο γραφείο του ίδιου αρχηγού προσπαθώντας να τον πείσουμε ότι εμείς ήμασταν του κόματος από μικρά παιδιά, ότι είχαμε μεγαλύτερες σημαίες από τους άλλους και τις κουνούσαμε πιο δυνατά και πιο παθιασμένα.
Ο βουλευτής θα πειστεί, θα μας πει μπράβο και θα μας δώσει μια θεσούλα. Δεν θα αναρωτηθεί ότι την ώρα που έπρεπε να είμαστε στο αμφιθέατρο, ήμασταν στην Αριστοτέλους και κολλούσαμε αφίσες, του φτάνει μόνο ότι κολλούσαμε. Αν φυσικά ήμασταν υπέρμετρα καλοί και παραγωγικοί στην αφισοκόλληση θα μπορούσαμε να γίνουμε και καθηγητές και να μεταλαμπαδεύσουμε την τέχνη μας και σε άλλους. Η παιδεία λοιπόν ότι και να γίνει, όσο μεγάλη και να είναι η κρίση, είναι μια προσωπική επιλογή, και ένα δικαίωμα που μπορεί να το διαχειριστεί καθένας κατά βούληση . Πολλοί λένε ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι χάλια. Είναι χάλια σε όσους τους βολεύει να είναι. Μέσα σε αυτά υπάρχουν και λαμπρές εξαιρέσεις που περιμένουν νέους με μεράκι να δουλέψουν. Απλά οι νέοι είναι χάλια. Μου πήρε καιρό και παρολίγον μια χρεοκοπία για να το καταλάβω.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
