Λήμνος, Κομοτηνή, Γρεβενά, Ικαρία, Ζάκυνθο…….. Και πού δεν πήγαμε! Για να καλύψουμε ανάγκες της υπηρεσίας βεβαίως. Αλλά και για να πραγματοποιήσουμε το όνειρό μας. Αυτό για το οποίο υπέστημεν τη βάσανο των πανελλαδικών (επί δεσμών η συντριπτική πλειοψηφία). Αυτό για το οποίο σπουδάσαμε. Αυτό για το οποίο υποβληθήκαμε στη διαδικασία του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ όντες επιτυχόντες και δις και τρις φτάνοντας πάντοτε στη πηγή χωρίς να πίνουμε νερό. Την ίδια στιγμή που άλλοι συνάδελφοι επέλεγαν την πλάγια οδό για το διορισμό τους. Το ανεχτήκαμε….
Ήρθε επιτέλους η ώρα του διορισμού μας. Ο νόμος ήταν σαφής: οι έχοντες 24 μήνες πραγματικής προϋπηρεσίας και τουλάχιστον μία επιτυχία στο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ διορίζονται σύμφωνα με τις ανάγκες της υπηρεσίας. Η ταλαιπωρία, η κούραση, το κλάμα των παιδιών μας τη στιγμή του αποχωρισμού (και ήταν πολλές αυτές οι στιγμές…) ξεχνιούνται, όταν βλέπει κανείς ότι ο κόπος του δικαιώνεται. Υπολογίζαμε όμως δίχως το μνημόνιο και προπάντων δίχως την υπουργό Παιδείας.
Ήδη από το Νοέμβριο της προηγούμενης χρονιάς, χωρίς καμία συνεννόηση με τους εμπλεκόμενους (μαθητές, εκπαιδευτικούς, γονείς) αποφασίζει να βάλει κι αυτή (όπως και οι προκάτοχοί της) τη δική της σφραγίδα στο Υπουργείο: μεταξύ άλλων αλλαγή του συστήματος διορισμών. Ωραία! Δε ρωτήθηκε κανείς για το ποιο είναι το καλύτερο (η δήθεν δημόσια διαβούλευση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί απλώς «αστεία»). Τουλάχιστον ως Υπουργός θα έπρεπε να εξασφαλίσει μια μεταβατική περίοδο, η οποία δεν ανατρέπει – στο μέτρο του δυνατού – τον προγραμματισμό χιλιάδων αναπληρωτών και των οικογενειών τους.
Κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ. Και όχι μόνο δεν έγινε, αλλά με τη βοήθεια των φιλικών ΜΜΕ (και είναι πολλά!) κατάφερε η Υπουργός να πείσει τον κόσμο ότι η μεταβατική είναι ικανοποιητική, καθώς όλοι όσοι έχουν θεμελιώσει δικαίωμα διορισμού θα διοριστούν. Βέβαια στις κατ’ ιδίαν συναντήσεις με συμβούλους της μάς ξεκαθαρίζεται ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει και ότι θα πρέπει γι’ ακόμη μια φορά οι περισσότεροι να μπούμε στη διαδικασία του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ. Για να αποδείξουμε τι;
Η ΟΛΜΕ δεν αντέδρασε. Περισσότερη αγανάκτηση έδειξε για την απόλυση των εργαζομένων στα «Ελληνικά Γράμματα», παρά για τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς που έχουν οργώσει την Ελλάδα για τα λίγα μόρια μιας κούφιας ελπίδας. Η αλήθεια είναι όμως ότι κι εμείς δεν αντιδράσαμε στο βαθμό που θα έπρεπε. Ίσως, αν πετάγαμε γιαούρτια και προπηλακίζαμε υπουργούς και υφυπουργούς, να μας έδιναν σημασία τα ΜΜΕ. Δεν το κάναμε. Επιλέξαμε για ακόμη μια φορά την έντιμη οδό, την οδό του διαλόγου. Εξάλλου, οι περισσότεροι από εμάς πλησιάζουμε τα σαράντα (αν δεν τα ξεπεράσαμε). Έχουμε οικογένειες και παιδιά, που δε θέλουμε να τα στιγματίσουμε με τη σύλληψή μας από κανένα αστυνομικό.
Τέλος, αφού δεν εισακουστήκαμε, θα επιλέξουμε την οδό της δικαιοσύνης. Θα δώσουμε κάποιες εκατοντάδες ευρώ ο καθένας μας (ο μισθός του αναπληρωτή και του ωρομισθίου επιτρέπει και κανένα «χουβαρνταλίκι»…), για να διεκδικήσουμε το αυτονόητο.
Δεν έχουμε τα ΜΜΕ μαζί μας. Δεν έχουμε ούτε όπλα, ούτε πέτρες να πετάξουμε. Το μόνο όπλο που διαθέτουμε δυστυχώς είναι η ψήφος μας. Ασήμαντη ίσως σ’ αυτή την κατ’ επίφαση δημοκρατία που ζούμε, αλλά να είναι βέβαιοι κάποιοι ότι θα τη χρησιμοποιήσουμε.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
