Τότε ήταν 80 ετών κ εγώ 46. Μεγάλος θα πει κάποιος. Ε και απαντώ εγώ, ήταν όμως ο μπαμπάς μου.
Ένας άνθρωπος που μας μεγάλωσε με αξίες, ιδανικά, αισθήματα. Ένας άνθρωπος που ήταν κοντά μας στα καλά κ στα άσχημα. Ήταν ένας κεχριμπάρης άνθρωπος, γλετζές, μερακλής, μπεσαλής, ευγενικός, αξιοπρεπής. Γιαυτό΄κ έφυγε με αξιοπρέπεια. Δεν ήθελε να πονάει. Και δεν πόνεσε. Αλλά πονέσαμε εμείς, η οικογένειά του.
Αχ ρε μπαμπά, το μόνο κακό που είχες ήταν ότι ήσουν Ν.Δ.Δεν το άλλαζες με τίποτε. Άραγέ τώρα αν ζούσες τι θα έλεγες? Θα τους υπερασπιζόσουν κ πάλι φαντάζομαι.
Έχεις πάει σε ένα μέρος από όπου κανένας δεν ξαναγυρνάει. Προφανώς θα είναι ωραία εκεί. Μα εκεί που είσαι σε παρακαλώ κύττα κ λίγο εμάς εδώ στην γη.
Δες με που έμεινα χωρίς δουλειά ξαφνικά ύστερα άπό 9 χρόνια σχεδόν. Δες με που νοιώθω σαν να έπεσα σε ωκεανό χωρίς σωσίβιο.
Αραγε αν ζούσες τι θα μου έλεγες?
Μου λείπεις μπαμπά μου, όπως λείπεις κ σε όλη την οικογένειά σου. Στη μαμά, στην αδελφή μου κ στους 2 αγαπημένους σου γαμπρούς.
Σε ευχαριστώ για αυτό που με έκανες. ΑΝΘΡΩΠΟ ΜΕ ΑΞΙΕΣ Κ ΙΔΑΝΙΚΑ.
Η μεγάλη κόρη σου, ο γιοσμάς σου όπως με έλεγες
