αλλά δεν το περίμενα ότι θα συμβεί κ αυτό σε μένα. Ίσως γιατί είχα δώσει την ψυχή μου στην δουλειά που ήμουν, ίσως γιατί θεωρούσα ότι επειδή δούλευα συνέχεια σαν ρομποτάκι δεν θα με απέλυαν, ίσως γιατί ποτέ δεν μίλησα, ποτέ δεν αρνήθηκα την οποιαδήποτε εργασία που μου είχαν αναθέσει, ίσως ...ίσως..
Και τώρα τί?
Διαβάζω για τα νέα παιδιά που δεν έχουν που να πάνε, που σκέφτονται να πάνε στο εξωτερικό. Ναι αυτοί μπορούν. Εγώ κ οι υπόλοιποι της ηλικίας μου, με δάνεια, με κάρτες, με υποχρεώσεις που μπορούμε να πάμε? Πουθενά..... Το μέλλον δεν ξέρω που ανήκει πλέον. Δεν ανήκει στους νέους, δεν ανήκει στους μεγάλους, δεν ανήκει σε κανένα πλέον. Εγω προσωπικά νοιώθω σαν να με έχουν ρίξει στον ωκεανό χωρίς κανένα εφόδιο. Ποιος θα πάρει εμένα σε αυτήν την ηλικία όταν ένα νέο παιδί ηλικίας 25 ετών δεν μπορεί να βρει? Και καλά να είσαι από κάποιο χωριο κ μπορείς να Ï! �κεφτείς να γυρίσεις εκεί, αν δεν είσαι όμως?
Γιατί τους αφήσαμε να μας καταστρέψουμε Θεέ μου?
