Πάντα το είχα απορία γιατί οι καρεκλάδες είχαν μείνει στην ιστορία με αυτό το προσωνύμιο. Πολλά περνούσαν από το μυαλό μου, όπως και από το μυαλό των φίλων μου που το συζητούσαμε.
Άλλοι λέγανε ότι προέκυπτε από τον χορό τους που κάτι θύμιζε από καρέκλα, άλλοι έλεγαν ότι προέκυπτε από τον χορό τους που είχαν ως παρτενέρ μια καρέκλα, γενικά πολλά ακούγονταν, αλλά κανείς δεν ήταν σίγουρος, ούτε και είχε στοιχεία για να αποδείξει την αλήθεια των λόγων του. Μέχρι που τις προάλλες η αλήθεια φανερώθηκε τόσο εγκάρδια μπροστά μου από εκεί που δεν το περίμενα. Και πραγματικά η αλήθεια είχε πολλή πλάκα. Λοιπόν την δεκαετία του εβδομήντα δραστηριοποιούνταν στον ελληνικό χώρο δύο τάσεις μουσικής, οι οποίες όμως ήταν και τρόπος ζωής. Όλο το στιλ στο ντύσιμο και την συμπεριφορά καθοριζόταν από το τι μουσική άκουγες. Και τότε, εκείνα τα ωραία χρόνια έπρεπε να διαλέξεις στρατόπεδο. Δεν ήταν όπως σήμερα που έχουν ξεφτιλιστεί τα πάντα και το ίδιο άτομο ακούει και χιπ χοπ και χέβι μέταλ, ντύνεται σα σκυλάς με χρυσή καδένα και δεν αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα. Εκείνα τα χρόνια είχες δύο επιλογές που ήταν μονόδρομοι. Ή θα ήσουν ροκάς, αλάνι με χαίτη και τζιν μπουφάν και θα άκουγες ντιπ περπλ και χου, ή θα ήσουν ντίσκο χορευταράς με αφάνα, καμπάνα και πουκάμισο με μεγάλο γιακά και θα άκουγες μπόνεϊ εμ και άμπα. Τρίτη διέξοδος δεν υπήρχε. Τώρα, όπως αντιλαμβάνεστε ανάμεσα στις δύο αυτές ομάδες υπήρχαν και οι αναμενόμενες κόντρες για το ποιος είναι πιο μάγκας, πιο δυνατός, ποιος γαμάει την γκόμενα του άλλου και τα λοιπά. Έπεφτε λοιπόν και πολύ ξυλίκι στους δρόμους, στις πλατείες και έξω από τις ντισκοτέκες. Και πρέπει να σας πω πως κάποιοι ήταν λίγο πιο μάγκες από τους άλλους. Και ναι δικοί μου, αυτοί ήταν οι ροκάδες. Οι ντισκάδες ήταν καλύτεροι στις χορευτικές φιγούρες, αλλά στα σίγουρα ήταν πιο φλώροι. Τέλος πάντων, η ουσία είναι ότι δέκα στις δέκα φορές που έπεφτε ξύλο μεταξύ των δύο αυτών μουσικοινωνικών - ενδυματολογικών ομάδων, οι αφανάδες έτρωγαν τρελές βαρδαρίσιες. Μάλιστα οι ροκάδες είχαν μια αγαπημένη συνήθεια. Να σκαν από το πουθενά με τις εντούρο στις ντισκοτέκες και να φεύγουν με τα γκομενάκια των καμπανάδων, αφού πρώτα είχαν σπάσει μερικές καρέκλες στα κεφάλια τους. Κι επειδή αυτό (το σπάσιμο καρέκλας πάνω σε αφάνα) όπως προείπα ήταν αγαπημένη "συνήθεια", έτσι βγήκε και το παρατσούκλι καρεκλάς. Με άλλα λόγια:
καρεκλάς: αρσενικού φύλου άτομο που αρέσκεται σε ντίσκο ξενόφερτη μουσική επιλέγοντας την ανάλογη ενδυμασία και με ιδιαίτερες χορευτικές ικανότητες, στου οποίου το κρανίο ξεσπάνε άτομα αρσενικού φύλου που αρέσκονται στην λεγόμενη και ροκ ξενόφερτη μουσική με την ανάλογη ενδυμασία και αυτά, πετώντας του καρέκλες και άλλα αντικείμενα οικιακής επίπλωσης.
p.p
