Και εγώ δεν πίστευα στα αυτιά μου, αλλά για άλλο λόγο. Δεν γνωρίζω τον κ. Κατσαρό αλλά δεν αμφιβάλλω πως είναι λαμπρός επιστήμονας με αυξημένες, προς τιμή του, περιβαλλοντολογικές ευαισθησίες. Αλλά το να περιέρχεται τα κανάλια και τους ιστότοπους και να λέει φοβικά και ατεκμηρίωτα, ας μου επιτραπεί η έκφραση, τερατολογήματα είναι άλλο πράγμα. Η πρώτη μου απορία είναι: Γιατί του χρειάζεται λίμνη 80τ.χ. και δεν αρκείται, ας πούμε, σε ένα πηγάδι. Ο υδράργυρος μέσα στο νερό ούτε διαλύεται ούτε παράγει ατμούς. Άρα για να μολύνει όλη τη λίμνη θα πρεπει να διαθέτει κάποια συσκευή που θα διαμερίσει τον υδράργυρο σε απειροελάχιστης μάζας μερίδια και μετά με ένα ταχύπλοο να τα διασκορπίσει σε όλη την έκτασή της. Αλλά ας μπούμε στο κυρίως θέμα.
Η φανταστική αυτή λίμνη λοιπόν, που αν υπήρχε στην Ελλάδα θα ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη μετά τη Τριχωνίδα, έχει έκταση 80τ.χ. δηλ. 80.000.000τ.μ. Δεν ξέρουμε το βάθος της, αλλά για απλοποίηση των υπολογισμών, ας υποθέσουμε ότι έχει βάθος μόνο 1 μέτρο. Άρα περιέχει 80.000.000 τόνους νερό δηλαδή 80.000.000.000 λίτρα. Κάθε επίμαχη λάμπα περιέχει 1,2 – 2,5 mg υδραργύρου. (το όριο της Ε.Ε. είναι 5 mg ) Άρα αν δεχτούμε 2 mg για μια λάμπα οι 5 έχουν συνολικά 10 mg . Έτσι η συγκέντρωση υδραργύρου στη λίμνη θα είναι 0,000000000125 mg/L. Ας σημειωθεί ότι τα φυσιολογικά ποσά του υδραργύρου στο α! ίμα μας είναι γύρω στα 5μg/L δηλ 0,005mg/L. Άρα το αίμα μας είναι 40.000.000 φορές πιο “μολυσμένο” από τη λίμνη του κ. Κατσαρού ! (Να και ένας άλλος λόγος για να αποφεύγονται οι σφαγές.)
Και για να σοβαρευτούμε. Κανείς δεν αμφισβητεί την τοξικότητα του υδράργυρου και των ενώσεων του, ειδικά των μεθυλιωμένων. Λέγεται ότι αν κατατάξουμε όλες τις τοξικές ενώσεις σε μια κλίμακα από 1 – 10 ο διμεθυλυδράργυρος θα έπρεπε να πάρει τη θέση 15. Οι ατμοί υδραργύρου στην ατμόσφαιρα βασικά προέρχονται από αναθυμιάσεις ηφαιστείων και στις κατοικημένες περιοχές από τις καύσεις στερών κυρίως καυσίμων και όχι από τις θραύσεις θερμομέτρων. Και βέβαια έχουν διαπιστωθεί δηλητηριάσεις και βλάβες στην υγεία, αλλά σε ανθρώπους που λόγω επαγγέλματος βρίσκονταν σε συνεχή και μακροχρόνια επαφή με τον υδράργυρο. Και όχι να παίρνουμε τα βουνά επειδή έσπασε μια λάμπα ή ένα θερμόμετρο ή έπεσε στο πάτωμα το χρυσό δόντι της γιαγιάς μας.
Εξάλλου επί δεκαετίες παράγονται και σπάνε παγκοσμίως δισεκατομμύρια λαμπτήρες φθορισμού που περιέχουν πενταπλάσια ποσότητα μεταλλικού υδράργυρου και μάλιστα από τις άκρες που δεν υπάρχει το φθορίζον επίχρισμα εκπέμπεται υπεριώδης ακτινοβολία. Αλλά κανείς δεν φρόντισε να μας πανικοβάλει. Μας μάραναν και κάποια mg μολύβδου και δε μας ενοχλούν τα 10 κιλά που κουβαλάμε στη μπαταρία του αυτοκινήτου μας .
Μήπως όμως το θέμα πρέπει να ιδωθεί και από άλλη σκοπιά; Επί αιώνες ο υδράργυρος παραγόταν σαν υποπροϊόν μεταλλουργίας και εκτός από κάποιες περιορισμένες χρήσεις, βασικά δεν ήξεραν τι να τον κάνουν. Έτσι ο Toricelli είχε τη πολυτέλεια να διαθέτει λεκάνες με υδράργυρο για να βυθίζει το σωλήνα και τα χέρια του. Σήμερα η κατανάλωση αυξάνει αλματωδώς ενώ η παγκόσμια παραγωγή δεν ξεπερνάει τους 1500 τόνους ετησίως. Άρα από κάπου πρέπει ένα μέρος του να ανακτηθεί. Εγκαθιστούν λοιπόν κουτιά απόσυρσης μπαταριών όχι γιατί τους έπιασε ο πόνος για το περιβάλλον ή την υγεία μας αλλά για τα ακριβά μέταλλα που περιέχουν. Και επειδή η χρήση αυτών των λαμπτήρων θα αυξηθεί κατακόρυφα, ήδη ο Καναδάς μελετά την απαγόρευση των λαμπτήρων πυρακτώσεως προς εξοικονόμηση ενέργειας, θα ξεφυτρώσουν και κουτιά απόσυρσης τέτοιων λαμπτήρων, και με το ντόρο που δημιουργούν από τώρα θα συνωστιζόμαστε να τους ξεφορτωθούμε.
Τώρα βλέπω ότι ο κ. Κατσαρός δε το βάζει κάτω. Σε κάποιο site μιλάει πάλι για την αγαπημένη του λίμνη μόνο που εδώ αύξησε το ποσό στα 2g. δηλ 1000 λάμπες. Είναι μια κάποια πρόοδος.
