Κάτι περίεργο συμβαίνει τελευταία. Λες και είμαστε στην εποχή της αναγέννησης. Μια περίεργη μανία με τα γράμματα! Τι εννοώ;
Δεκάδες αν όχι εκατοντάδες μεσήλικες δημόσιοι υπάλληλοι, που το μόνο που τους ενδιέφερε έως τώρα ήταν η αφισοκόλληση και το παραγοντιλίκι, στράφηκαν ξαφνικά προς τις ανώτερες σπουδές. Στα μεταπτυχιακά. Γιατί; Για να επεκτείνουν μήπως τη μόρφωσή τους; Χα χα χα.
Διότι με τον τελευταίο νόμο που ισχύει για τις κρίσεις και τις προαγωγές στο δημόσιο, επιδοτούνται με μόρια οι μεταπτυχιακοί τίτλοι σπουδών. Οπότε, και επειδή πλέον δεν αρκεί το τηλεφώνημα του βουλευτή και η αφισοκόλληση για να προαχθεί ο προκομένος, το`ριξαν όλοι στα μεταπτυχιακά. Βρε το σπρώχνουν από εδώ, το σπρώχνουν από εκεί, αλλά τα καλόπαιδα που θέλουν να προάγουν ήταν γενικά στούρνοι στα μαθήματα. Οπότε πως θα προωθήσουμε τα δικά μας παιδιά; Θα αφήσουμε τις θέσεις ευθύνης στους πραγματικά άξιους; Τι μας λέτε; Εδώ είναι Βαλκάνια. Και η λύση στο παραπάνω πρόβλημα βρέθηκε σούμπιτο.
Δεν είναι δύσκολο. Τόσοι και τόσοι καθηγητές ΑΕΙ πολιτεύονται ή εξαρτώνται από το κόμμα. Τους πουλάς εκδούλευση, μοιράζεις τα ψηφοδέλτιά τους, τους φτιάχνεις καφέδες στο γραφείο, τους γίνεσαι τσιμπούρι, δηλώνεις εν ολίγοις συνεργάτης και άνθρωπός τους, και αυτοί ως αντάλλαγμα σε δέχονται στο μεταπτυχιακό τμήμα τους, ακόμη και αν αγνοείς την (κατά τα άλλα απαραίτητη προϋπόθεση) αγγλική. Ακόμη και αν το μόνο πράγμα που έχεις διαβάσει στη ζωή σου είναι οι αφίσες που κολλάς.
Με αυτά και με αυτά, κάμποσοι κομματόσκυλοι δημόσιοι υπάλληλοι εμφανίστηκαν ξαφνικά από το πουθενά, με φρέσκα μυρωδάτα μεταπτυχιακά. Έτσι ακριβώς. Α ρε Έλληνα, ότι νόμο και να σου βάλουν, εσύ θα το βρεις το παραθυράκι σου. Αρκεί να κάνεις τη καλή σου, και από κει και πέρα γαία και πυρί μειχθίτω.
Ο Τσολιάς
