ΑΠΕΝΑΝΤΙ στα λόγια τα μεγάλα, τα έργα τα μικρά, τα σίγουρα. Τα μέτρα έχουν τον επείγοντα χαρακτήρα τους και την άμεση εφαρμογή τους
. Απλώνουν τη χερούκλα τους κι αδειάζουν πορτοφόλια. Οι «άλλοι» παραμένουν μακριά, ανενόχλητοι και απείραχτοι. Φυγάδευσαν το βιος τους, το’ κλεισαν σε θυρίδες, το σιγούρεψαν. Το φακελάκι του ο μεγαλογιατρός, τη μίζα του ο τ. υπουργός, τα (υπερ)κέρδη του ο εργοστασιάρχης. Χώρισαν την κοινωνία σε δυο κομμάτια με θύτες και θύματα κι όλοι μας θεατές. Με τους θύτες μακρινούς και απρόσιτους να ξαποσταίνουν απ’ των λόγων τον…τρόμο και ξανά προς τη δόξα. Να ψαχουλεύουν ηδονικά το πουγκί μη λιγοστέψουν, ασύλληπτοι και ακαταδίωκτοι, αφορολόγητοι και ευημερούντες.
«ΚΙ αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως τη θες, τουλάχιστον μην την εξευτελίζεις…». Αν δεν μπορούν οι κυβερνώντες να κάνουν άλμα για τον φευγάτο πλούτο, αν δεν μπορούν να βάλουν χέρι στον κρυμμένο θησαυρό, ας κάνουν έργα των χεριών τους. Στα κοντινά, στα σίγουρα και του χεριού τους. Ν’ αρπάξουν τη χατζάρα για κεφάλια κοντινά. Να διαπιστώσει ο λαός τη βούλησή τους, να δει τα έργα τους γραδάροντας την τόλμη τους, να πάρει κουράγιο, να (τους) δικαιώσει και να δικαιωθεί. ΚΙ αν θέλεις «ονόματα, τηλέφωνα και διευθύνσεις» και ψάξεις, θα τα βρεις. Εμείς δείχνουμε με το δάκτυλο κατηγορίες, Κράτος είσαι-έχεις μαχαίρι και πεπόνι, αν είχες και δυο δράμια θέληση, θα το’ κανες το θαύμα. Θα τα’ χες βάλει σε τάξη και σειρά.
ΕΙΔΑΜΕ την αγωνία του κ. Πετσάλνικου και…τρομάξαμε. Για τους «εργαζομένους» της βουλής, για τα δίκια τους και τους 16 μισθούς. Εκεί, λένε οι πληροφορίες, πως για δουλειά δύο ατόμων διορίστηκαν 22. Οι υπόλοιποι (20) προσέρχονται στο ταμείο τακτικά και ανελλιπώς. Απ’ την άλλη, οι διαδικασίες για τον κ. Μαντέλη τρέχουν με ρυθμό χελώνας και του Άκη τα «πεπραγμένα» ερευνώνται κι αυτά με τον ίδιο ρυθμό. Στο μεταξύ, το «ιστορικό στέλεχος» βάλθηκε να μας πείσει πως «θέλουν να τον διαλύσουν, να τον εξοντώσουν πολιτικά», λες και κάτι απόμεινε για να διαφυλάξει πέρα απ’ τα πλούτη του. Και, βέβαια, μην ξεχνάμε τα λεβεντόπαιδα της δεξιάς που αποχωρούν με τις αμαρτίες στην πλάτη. Τους φαίνεται η…καμπούρα.
Γράφει ο Θανάσης Ι. Νικολαΐδης
Μακρινοί θύτες-κοντινά θύματα
ΑΠΕΝΑΝΤΙ στα λόγια τα μεγάλα, τα έργα τα μικρά, τα σίγουρα. Τα μέτρα έχουν τον επείγοντα χαρακτήρα τους και την άμεση εφαρμογή τους. Απλώνουν τη χερούκλα τους κι αδειάζουν πορτοφόλια. Οι «άλλοι» παραμένουν μακριά, ανενόχλητοι και απείραχτοι. Φυγάδευσαν το βιος τους, το’ κλεισαν σε θυρίδες, το σιγούρεψαν. Το φακελάκι του ο μεγαλογιατρός, τη μίζα του ο τ. υπουργός, τα (υπερ)κέρδη του ο εργοστασιάρχης. Χώρισαν την κοινωνία σε δυο κομμάτια με θύτες και θύματα κι όλοι μας θεατές. Με τους θύτες μακρινούς και απρόσιτους να ξαποσταίνουν απ’ των λόγων τον…τρόμο και ξανά προς τη δόξα. Να ψαχουλεύουν ηδονικά το πουγκί μη λιγοστέψουν, ασύλληπτοι και ακαταδίωκτοι, αφορολόγητοι και ευημερούντες.
«ΚΙ αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως τη θες, τουλάχιστον μην την εξευτελίζεις…». Αν δεν μπορούν οι κυβερνώντες να κάνουν άλμα για τον φευγάτο πλούτο, αν δεν μπορούν να βάλουν χέρι στον κρυμμένο θησαυρό, ας κάνουν έργα των χεριών τους. Στα κοντινά, στα σίγουρα και του χεριού τους. Ν’ αρπάξουν τη χατζάρα για κεφάλια κοντινά. Να διαπιστώσει ο λαός τη βούλησή τους, να δει τα έργα τους γραδάροντας την τόλμη τους, να πάρει κουράγιο, να (τους) δικαιώσει και να δικαιωθεί. ΚΙ αν θέλεις «ονόματα, τηλέφωνα και διευθύνσεις» και ψάξεις, θα τα βρεις. Εμείς δείχνουμε με το δάκτυλο κατηγορίες, Κράτος είσαι-έχεις μαχαίρι και πεπόνι, αν είχες και δυο δράμια θέληση, θα το’ κανες το θαύμα. Θα τα’ χες βάλει σε τάξη και σειρά.
ΕΙΔΑΜΕ την αγωνία του κ. Πετσάλνικου και…τρομάξαμε. Για τους «εργαζομένους» της βουλής, για τα δίκια τους και τους 16 μισθούς. Εκεί, λένε οι πληροφορίες, πως για δουλειά δύο ατόμων διορίστηκαν 22. Οι υπόλοιποι (20) προσέρχονται στο ταμείο τακτικά και ανελλιπώς. Απ’ την άλλη, οι διαδικασίες για τον κ. Μαντέλη τρέχουν με ρυθμό χελώνας και του Άκη τα «πεπραγμένα» ερευνώνται κι αυτά με τον ίδιο ρυθμό. Στο μεταξύ, το «ιστορικό στέλεχος» βάλθηκε να μας πείσει πως «θέλουν να τον διαλύσουν, να τον εξοντώσουν πολιτικά», λες και κάτι απόμεινε για να διαφυλάξει πέρα απ’ τα πλούτη του. Και, βέβαια, μην ξεχνάμε τα λεβεντόπαιδα της δεξιάς που αποχωρούν με τις αμαρτίες στην πλάτη. Τους φαίνεται η…καμπούρα.
