Συγκεκριμένα, χθες βράδυ, βρέθηκα να κάθομαι με μια παρέα, ηλικίας όλοι γύρω στα 25.
Κάποια στιγμή η συζήτηση γύρισε στην ηθοποιό Γεωργία Αποστόλου η οποία κλείστηκε σε μοναστήρι επειδή έχασε τον αγαπημένο της.
Δύο άτομα από την παρέα, άρχισαν να εκφράζονται ειρωνικά για την κοπέλα αυτή, μιλούσαν με τα χειρότερα λόγια για την πίστη στο Θεό και ο ένας μάλιστα γέλούσε κι απευθυνόμενος στην κοπέλα που τον συνόδευε έλεγε" Ναι, μωρό μου, κι'εγώ αν πάθεις τίποτα σε μοναστήρι θα κλειστώ, να'σαι σίγουρη" και του λέει αυτή " Ναι, ναι, στους δέκα μήνες θα μονάζεις στο Romeo, το ξέρω μωρό μου, ούτε χρόνο δεν αντέχεις" και γελούσαν και θεωρούσαν αστεία αυτή τη συζητηση.
Και θέλω να ρωτήσω εγώ.
Από πότε ο πόνος ενός ανθρώπου που χάνει τον ανθρωπό του γίνεται αντικείμενο χαβαλέ;
Απο πότε η ανάγκη ενός ανθρώπου να αφοσιωθεί στο Θεό επειδή δεν τον γεμίζει πια η επίγια ζωή χωρίς τον άνθρωπό του είναι κάτι που μπορεί ο κάθε ηλίθιος να κατακρίνει;
Από πότε πρέπει να ντρεπόμαστε όσοι πιστεύουμε στο Θεό και να ανεχόμαστε παρέες που μας κοροιδεύουν γι'αυτό;
Aπό πότε εμείς που αγαπάμε τον άνθρωπό μας πρέπει να θεωρούμαστε μειονότητα αν δηλώσουμε πως δε μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή χωρίς αυτόν;
Kαι από πότε απέκτησε το κάθε Ανθρωπάκι το δικαίωμα να κρίνει έναν Ανθρωπο που, ακριβώς επειδή είναι Ανθρωπος και τον άγγιξε αυτό το τραγικό που του έτυχε, επέλεξε να ζήσει μακριά από αυτά τα Ανθρωπάκια;;;
