ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ χαλάρωσης και ανεμελιάς. Το δημόσιο στα χέρια των κυβερνήσεων, η χώρα στο έλεος των μανιακών της εξουσίας και η πατρίδα ξένο σώμα, που έμεινε στα λόγια και στα…παραμύθια. Αυθαδίασε η κορυφή, μπόλιασε τη βάση και η βάση αρέστηκε σ’ αυτό το παιχνίδι. Με τους θρασείς στην πρώτη γραμμή και τους καταφερτζήδες ν’ ανοίγουν δρόμο. Για το κονάκι του βουλευτή που σε χτύπαγε στον ώμο σε μια σχέση αμοιβαιότητας στο ρουσφέτι και με τον υπουργό να πουλάει τη μάνα του για το…υπουργιλίκι.
ΓΝΩΣΤΑ όλα αυτά, κατανοητά και (εκ των υστέρων) μη αντιμετωπίσιμα. Το κακό έγινε. Το χρήμα φαγώθηκε. Η ψυχή αλώθηκε. Ψάχνουμε για ενόχους και κοιτιόμαστε μεταξύ μας. Εκείνοι, οι μακρινοί και απρόσιτοι που κρατούσαν τα κλειδιά, έφτιαχναν νόμους και διαμόρφωναν κλίμα βρίσκονται στο απυρόβλητο. Σε επίπεδο υπουργικής ασυλίας, τους φρόντισε ο «πολύς» Βενιζέλος. Κι ούτε μια φορά βγήκε, ευθαρσώς και ευθέως, να ομολογήσει την…υψηλή του έμπνευση περί του νόμου «ΜΗ ευθύνης κλπ.» και την επιμονή του να εμπνεύσει τους αμαρτωλούς του κοινοβουλίου για να τον ψηφίσουν.
ΤΩΡΑ τρέχουμε (και δεν φτάνουμε) για το τσαντίρι (που δεν γίνεται σπίτι) κοιτώντας το δάκτυλο των ξένων. Και, βέβαια, εμείς πληρώνουμε. Το μεγάλο κόλπο μετέφερε το χρήμα σε τσέπες ολίγων για να «επενδυθεί» στην Ελβετία, οι πολιτικοί εξασφάλισαν τις συνθήκες μεταφοράς του και σήμερα σηκώνουν τους ώμους. Δεν αυτοπυροβολούνται, δεν κάνουν χαρακίρι, κανένας τους δεν παραιτείται, λίγο κρυμμένοι, ελάχιστα «γιαουρτωμένοι» και ξανά προς τη δόξα. Με τους Γιάννους των Χρηματιστηρίων απείραχτους, με τις ΔΕΚΟ προβληματικές, τα Υπουργεία ελλειμματικά και τις «εξεταστικές» να βαλτώνουν στα Βατοπέδια.
ΟΛΟΙ φταίξαμε, αλλά δεν «συμφάγαμε» με τους ολίγους που (καλο)ζουν, ελπίζουν και «αγωνίζονται». Όσο για τα λόγια περί «στενωπού» και άρσης των μέτρων σε 2-3 χρόνια…να δεις που δεν πρόκειται να μείνει «περίσσευμα». Θα το (ξαν)αρπάξουν στον αέρα ή θα το καμακώσουν στο τραπέζι. Οι ίδιοι και τα παιδιά τους σε θέσεις και πόστα. Σε συνθήκες και πάλι ευνοϊκές και με το ίδιο «σύστημα».
