Μού είπαν κάποιοι φίλοι, ότι έχει γίνει μεγάλος ντόρος για τις καμπάνες των ναών και δεν το πίστευα μέχρι που τα διάβασα. Είναι λογικό να μην θέλουν κάποιοι την καμπάνα. Έτσι όπως έχουμε καταντήσει δεν θέλουμε τίποτε που να θυμίζει Χριστό κι Εκκλησία. Όμως, ας μη φοβούνται όλοι αυτοί που δεν θέλουν καμπάνες, ηχεία με λειτουργίες και εορτάζοντες ναούς. Τώρα πια με τη συμμορία του ΓΑΠ, του οποίου τα πιστεύω είναι πλέον γνωστά, όλα θα γίνουν. Όλες οι αντίχριστες και αντιορθόδοξες επιθυμίες τους θα εκπληρωθούν. Θα έρθει επιτέλους η παγκοσμιοποίηση χωρίς Θεό, χωρίς Χριστό, χωρίς ιστορία, χωρίς πατρίδες, χωρίς τίποτα. Ίσως να θυμάστε όταν ήταν υπουργός το 1995 που έστειλε περιπολικό στο ναό του Αγ.Γεωργίου (ανήμερα της γιορτής του!!!) και τους διέταξε να κλείσουν καμπάνες και ηχεία. Υπάρχει όλο το βίντεο από τις ειδήσεις του τότε ALPHA στο YouTube. Επομένως … υπομονή αδελφοί μου. Θα σιγάσουν οι καμπάνες γιατί ενοχλούν. Ενοχλούν τους γιαχωβάδες, ενοχλούν τους προτεστάντες, ενοχλούν τους ευαγγελικούς, ενοχλούν τους άθεους και γενικά όλους αυτούς που δεν καταλαβαίνουν ούτε από πού κρατάνε ούτε και που πάνε. Κάποτε οι Έλληνες έκλαψαν πικρά που σίγασαν οι καμπάνες. Και μάλιστα μετά από 400 χρόνια έδωσαν και τη ζωή τους με τον πιο απαίσιο και φρικτό τρόπο για να ξαναηχήσουν οι καμπάνες στους ναούς, για να ξανακάνουν οι Έλληνες ελεύθερα το σταυρό τους στο δρόμο, για να μπορούμε όλοι εμείς σήμερα να πηγαίνουμε και να χαιρόμαστε τις εκκλησιές μας που γιορτάζουν. Μένουμε κι εμείς δίπλα σε ναό. Και μάλιστα μεγάλο ναό. Μεγαλώσαμε το παιδί μας με τον ήχο της καμπάνας. Είναι δέκα χρονών και όποτε ακούσει μέσα στον ύπνο του την καμπάνα δεν δυσανασχετεί, ούτε μουρμούραει. Απλά σηκώνεται καθιστό κάνει το σταυρό του και ξανακοιμάται. Έτσι έχει μάθει από μικρό. Έτσι έχουμε μάθει όλοι εμείς οι Ορθόδοξοι Έλληνες να κάνουμε όταν ακούμε την καμπάνα. Ουδέποτε έχουν περάσει τέτοιες σκέψεις απ’ το μυαλό μας. Γι’ αυτό, λοιπόν, καταλαβαίνουμε ότι δε φταίει η καμπάνα. Φταίει η Εκκλησία, φταίει ο Χριστός. Καμπάνα σημαίνει εκκλησιά, σημαίνει Θεία Λειτουργία, σημαίνει ράσο και πιστό λαό. Λαό που βόγκηξε για το Χριστό. Λαό που σαν επίσημη θρησκεία αλλά και τρόπο ζωής έχει την Ορθοδοξία. Γι’ αυτό πρέπει να σεβόμαστε την επίσημη θρησκεία ενός λαού, ενός κράτους μέσα στο οποίο και ζούμε. Βάλτε λίγο Χριστό μέσα σας, προσπαθήστε να καταλάβετε κάποια πράγματα που οι αγράμματοι παππούδες μας τα είχαν χαραγμένα μέσα στην καρδιά τους και δεινοπάθησαν γι’ αυτά. Και μη μου λέτε για ξενύχτια και κούραση! Εκείνοι οι άνθρωποι ξεκινούσαν απ’ τα χαράματα για τα χωράφια και γυρνούσαν το βράδυ. Έπεφταν στο κρεβάτι νεκροί από την κούραση. Κι όμως, περίμεναν την καμπάνα το πρωί της Κυριακής να τους ξυπνήσει για να πάνε στην εκκλησία. Ευτυχώς τα χρόνια έχουν περάσει κι εκείνοι οι άνθρωποι έχουν φύγει οπότε και δεν βλέπουν αυτά που γίνονται. Δεν ακούνε αυτά που λένε οι απόγονοί τους. Πόσο περήφανοι θα ήταν άραγε;
Αναγνώστης
