συναντήσουμε στο δρόμο μας την Iσπανία και μετά τις ΗΠΑ; Ο Τάσος Μαγουλάς σχολιάζει την αγωνιστική συμπεριφορά της Εθνικής μπάσκετ εναντίον της Ρωσίας. Το blog του Κ.Καϊμακόγλου, η ανάλυση του Α.Κορωνιού και το ημερολόγιο του Γ.Νάτου.
Είναι εύκολο να ρίξουμε το ανάθεμα στους παίκτες της εθνικής μπάσκετ. Είδαμε την εικόνα μίας ομάδας την οποία δεν ενοχλούσε η ήττα. Χαλαρότητα, πασούλες, σουτ λίγο πιο τραβηγμένα από ό,τι στους προηγούμενους αγώνες.
Εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα ότι κάτσαμε και χάσαμε. Ξαφνικά παίκτες με τίτλους πρωταθλητή όπως ο Σπανούλης, ο Διαμαντίδης, ο Τσαρτσαρής, παιδιά που αφήνουν την τελευταία ικμάδα της δύναμής τους στο παρκέ όπως ο Μπουρούσης, ο Ζήσης για 40 λεπτά δεν ήταν ο εαυτός τους. Δεν ήταν αυτό που ξέραμε.
Συμβιβασμός
Σύμφωνοι, με εξαίρεση την Ακτή Ελεφαντοστού, σε όλα τα παιχνίδια δεν ήμασταν συγκλονιστικά καλύτεροι. Σε όλους όμως τους προηγούμενους αγώνες οι Ελληνες διεθνείς πάλευαν, προσπαθούσαν. Ήταν η εθνική Ελλάδας, η δευτεραθλήτρια κόσμου. Σε κακές βραδιές, αλλά πάντα εκεί, να δίνει μάχες. Με λάθος τρόπο; Με λάθος. Απελπισμένα; Απελπισμένα.
Όσοι είχατε πρόσβαση σε ιντερνετική μετάδοση, όπου δεν υπάρχουν διαφημίσεις στα τάιμ άουτ, θα είδατε, στη δεύτερη περίοδο, την πλακίτσα του Διαμαντίδη με τον Πρίντεζη. Θα ακούσατε ότι αυτή την φορά δεν υπήρχαν τα f… you των προηγούμενων αγώνων από τον Καζλάουσκας. Φάνηκε πως όλοι ήταν συμβιβασμένοι. Με την ήττα ή με τη γνώση ότι κάτι δεν πηγαίνει καθόλου καλά αγωνιστικά;
Πριν τους κρεμάσουμε, οφείλουμε να δούμε ότι από το φιλικό αγώνα με τη Σερβία (πριν πέσει το ξύλο), η εθνική αντιμετώπιζε αγωνιστικό πρόβλημα. Δεν της έβγαιναν όλα τα… ωραία που μας είχε παρουσιάσει νωρίτερα. Η ίδια ιστορία συνεχίζεται. Πάντα όμως ξέραμε ότι έδιναν τον καλύτερό τους εαυτό. Κι ας βοηθούσαν κατασκευαστικές εταιρείες στην Άγκυρα με πρώτη ύλη. Ας τσακώνονταν με αντιπάλους και διαιτητές. Στη νίκη ή την ήττα έβρισκαν τον τρόπο να μας κάνουν υπερήφανους.
Είναι μείζον θέμα η αξιοπρέπεια και το είχαν αναδείξει οι ίδιοι οι παίκτες όλο αυτό το διάστημα. Οφείλουμε να μάθουμε τι συνέβη ή ποιος πίεσε και αποδέχθηκαν οι πάντες το μοιραίο. Δεν είναι εύκολο να πιστέψεις ότι ο Σπανούλης, ο Διαμαντίδης, ο Μπουρούσης, ο Ζήσης είπαν "Οk, να γλιτώσουμε την Ισπανία."
Δεν τους ταιριάζει, βρε αδερφέ, κι ας μην έχουν κερδίσει τους Ίβηρες εδώ και τέσσερα χρόνια. Από την άλλη, παιδιά, προσωπικότητες που με μία κίνησή τους σηκώνουν ολοκληρη την Ελλάδα στο πόδι, δεν μπορεί να αποδέχονται ό,τι (κι αν) τους λέει ο οποιοσδήποτε σε βάρος του ιδρώτα και της υστεροφημίας τους.
Ηθικός αυτουργός
Το πρόβλημα εκτός από την εμφάνιση που πλήγωσε τους Έλληνες (και επί του παρόντος δεν γιατρεύει την πληγή ούτε νίκη επί των Ισπανών) έχει να κάνει με όλο αυτό το σύστημα που λέγεται «εθνική ομάδα». Αυτούς που κουμαντάρουν τις τύχες της και φαίνεται να κάνουν και τις καίριες επιλογές.
Δεν επιδέχεται καμία αμφισβήτηση το γεγονός ότι όλο το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στο μετάλλιο. Γιατί; Για τη δόξα της Ελλάδας; Ή μήπως για τη δόξα ενός ανθρώπου που λέγεται Γιώργος Βασιλακόπουλος; Μα γι' αυτόν γίνονται τα πάντα τα τελευταία χρόνια, από όλες τις εθνικές. Εστω κι έτσι, όμως, οι παίκτες μας όφειλαν να ορθώσουν ανάστημα και να καθαρίσουν όλα τα παιχνίδια μέχρι τον τελικό, ξεκινώντας από μία σφαλιάρα στους Ρώσους (που και αυτοί στην αρχή ήθελαν να χάσουν).
Να επιβεβαιώσουν πως ό,τι κι αν τους λέει μία παρέα που πιστεύει περισσότερο στη μηχανορραφία από τον αγώνα, αυτοί μπορούν να νικήσουν και την Ισπανία και τις ΗΠΑ και τη μεικτή του γαλαξία! Διότι εμείς σε αυτούς πιστεύουμε πάντα. Και είναι αλήθεια πως πρώτη φορά μας απογοητεύουν. Δεν πρέπει όλη η ευθύνη να πάει στους παίκτες. Πάντα σε κάθε βλακεία υπάρχει ο ηθικός αυτουργός, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για παιδιά. Ανεξαρτήτως ηλικίας.
Εθνικός διχασμός
Το κακό που έγινε αφορά περισσότερο στο... διχασμό. Ο καθένας πλέον σκέφτεται όπως θέλει για την εθνική ομάδα, για τους παίκτες της, για την πορεία της. Το μπάσκετ, η εθνική ένωνε, γεφύρωνε όλα τα χάσματα. Ξαφνικά ο κόσμος στράφηκε εναντίον της. Ζητάει εξηγήσεις. Το ωραίο και ελληνικό; Όχι για μία ήττα αποκλεισμό, αλλά για μία ήττα που ίσως οδηγήσει σε μετάλλιο. Και το λέμε πάλι, η εθνική διαθέτει τις δυνατότητες να νικήσει και τους Ισπανούς.
Για να μην ξεχνάμε και τις δικές μας ευθύνες, επειδή πολλοί από εμάς σκεφτήκαμε την Τετάρτη ότι καλύτερα να χάσουμε από τους Ρώσους, τώρα που το είδαμε δεν μείναμε πολύ ευχαριστημένοι. Έτσι δεν είναι; Διότι ωραία τα λέγαμε και τα γράφαμε, στείλαμε όμως... άλλους να κάνουν τη βρώμικη δουλειά.
ΥΓ: Το τι έκαναν οι Γάλλοι, είναι πρόβλημά τους.
Πηγή: contra.gr
