Σεπτέμβριος 1992. ΔΕΘ και η Θεσσαλονίκη βρίσκεται σε εγρήγορση.
Κατευθύνομαι προς το κέντρο και ακριβώς στο φανάρι της ΧΑΝΘ πριν στρίψω για Τσιμισκή έχουν κλείσει για λίγα λεπτά τον δρόμο δυνάμεις της τροχαίας, προφανώς για να περάσουν κάποιοι επίσημοι, ίσως ο τότε πρωθυπουργός, ποιος ξέρει… Οργισμένοι κάποιοι οδηγοί ξεσπούν φραστικά στους τροχονόμους. Ο δρόμος ανοίγει μετά από 5 λεπτά και όλοι παίρνουμε το δρόμο μας. Σεπτέμβριος 2010. Παρακολουθώ πλέον από την τηλεόραση (εβρισκόμενος μακριά από την Θεσσαλονίκη) τις μέρες της ΔΕΘ. Κλειστοί όλοι οι δρόμοι γύρω από αυτή! Όχι για πέντε λεπτά, αλλά για ώρες, μέρες… Τι έγινε λοιπόν και ο Έλληνας που δεν είχε την υπομονή πεντάλεπτου πλέον δείχνει έτοιμος να δεχθεί και να καταπιεί τα πάντα; Τι συνέβη τα τελευταία 18 ή 30 χρόνια και το αίσθημα περί δικαίου που είχε ο Έλληνας έχει μετατραπεί σε αίσθημα ενοχής απέναντι σε όλους και σε όλα;
Υ.Γ. Αλήθεια, αυτός ο ψηλός κύριος που κάθονταν όρθιος κατά την ομιλία του πρωθυπουργού στο Βελλίδειο ακριβώς λίγα μέτρα απέναντί του και κρατώντας μία μαύρη τσάντα, τι ήταν; Προφανώς άνδρας της ασφάλειάς του. Αλλά μόνο αυτός κρατούσε τσάντα και κανείς άλλος από τους δεκάδες άνδρες ασφαλείας που επέβλεπαν τον κόσμο που παρακολουθούσε την ομιλία του πρωθυπουργού. Η τσάντα τι είχε μέσα, ξέρεις κανείς να μας απαντήσει;
