Είχε ξεκινήσει στην Πάρο, με την ανθρωπογεωγραφία του ‘ανασχηματισμού’, συνεχίστηκε με τις ανυπακοές της τάδε και του δείνα, που δεν πρόκειται να παραμείνουν στην Κυβέρνηση, ‘εφόσον αρνήθηκαν στον Πρόεδρο’, τους ‘παγκίτες’ του ΠΑΣΟΚ να δίνουν συνεντεύξεις για την επάνοδό τους και άλλα τέτοια γραφικά.
Από χθες ξεκινά και πάλι ο κομματικός αγώνας, στη διαδρομή προς τον Νοέμβριο, προς τις τοπικές εκλογές. Μία διαδρομή που θα είναι εξαντλητική χωρίς λόγο και βέβαια παντελώς άχαρη, ιδιαίτερα μετά την απόλυτη κομματικοποίηση της αντιπαράθεσης, και φυσικά, με λάθος διακύβευμα.
Απ’ ό,τι φαίνεται, τα δύο μεγάλα κόμματα επιθυμούν διακαώς να αναμετρηθούν, γύρευε γιατί. Στον κοινό νου. Γιατί στους διαδρόμους της κομματικής διαστροφής, λόγοι πάντοτε υπάρχουν. Οι πράσινοι θέλουν να βρουν στο βαθύ ΠΑΣΟΚ κάτι να ασχολείται για να ξεχάσει το Μνημόνιο να φτάσουμε αναίμακτα μέχρι τα Χριστούγεννα, οι γαλάζιοι για να ανασυνταχθεί ο μηχανισμός, να μετρηθούμε να δούμε πόσοι μείναμε. Αντίστοιχα επίσης, οι μεν θέλουν να εδραιώσουν τον ‘Καλλικράτη’, οι δε άλλοι να ξορκίσουν το παρελθόν, με πρώτον τον αρχηγό, ο οποίος ‘σηκώνει βάρος που δεν είναι δικό του’, όπως είπε χθες στον φίλο Χατζηνικολάου.
Και τα δύο κόμματα έχουν ζόρια με τις υποψηφιότητες. Από έλλειψη ενδιαφέροντος, πολιτική δειλία, εσωτερικές κόντρες, άρνηση εγκατάλειψης της κυβερνητικής καρέκλας με αντάλλαγμα τα βουνά και τις ραχούλες, κ.λπ. Οι αρχηγοί μαθαίνουν ο μεν Γιώργος ότι να είσαι γιος του πατέρα σου σημαίνει ότι πρέπει να αποδείξεις διπλά τι αξίζεις, ο δε Αντώνης τί σημαίνει να ηγείσαι του κόμματος της τριχοτόμησης. Μεταξύ άλλων να είσαι καθημερινά αντιμέτωπος με …τριλήμματα. Κοινώς ίντριγκες που απορρέουν από τρεις κομματικές περιοχές… με ήδη εμφανή τα αποτελέσματα…
Η ενασχόληση με τους τοπικούς άρχοντες που βιώνουν την μοναξιά – πολιτικά και ουσιαστικά – της ελληνικής υπαίθρου μάς πηγαίνει πίσω, πριν από την ‘εποχή του Μνημονίου’, που λένε και οι ταλαιπωρημένοι δεξιοί. Η πολιτική πορεία προς τις τοπικές εκλογές, ενώ ουσιαστικά δεν έχει το παραμικρό νόημα αυτήν την εποχή, δημιουργεί πολιτικά ψευδο-διλήμματα, τα οποία καθυπαγορεύονται από το εκάστοτε συμφέρον του ενός από τα δύο ‘μεγάλα’ κόμματα, που το άλλο αναγκάζεται να ακολουθήσει, προκειμένου να μην μείνει πίσω στην αντιπαράθεση.
Σε όλα αυτά η λογική μου λέει το αντίθετο. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά τα τελευταία 20 χρόνια, τα τοπικά ζητήματα θα έπρεπε να κυριαρχούν στην ατζέντα. Με την καλή έννοια, μακριά από πελατειακές σχέσεις. Ανάπτυξη δεν θέλουμε; Δεν θα έρθει μόνη της. Θα πρέπει να την επιδιώξουμε. Και αν την επιδιώξουμε, πού νομίζετε ότι θα συμβεί; Στο κέντρο των Αθηνών ή στα Μεσόγεια με τις ανύπαρκτες υποδομές; Πουθενά από τα δύο. Το επόμενο διάστημα, ο μόνος τζίρος downtown θα είναι το καμπριολέ διώροφο λεωφορείο για τους τουρίστες, όσο κρατάει ο καιρός, οι κουλουρτζήδες και τα ικριώματα του Νικήτα. Αντε και τα souvlaki shops της Μητροπόλεως.
‘Η ανάπτυξη βρίσκεται εκεί έξω’, θα έλεγε η Σκάλι στους αυθεντικούς ‘Φακέλους’ της έρευνας και του μυστηρίου. Γιατί περί μυστηρίου πρόκειται στην περίπτωσή μας. Θέλει πολύ σκέψη προκειμένου να καταλήξει κανείς ότι οι προοπτικές της ανάπτυξης εντοπίζονται κοντά τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας, στις πλουτοπαραγωγικές πηγές της;
Εναλλακτικές πηγές ενέργειες και βιοκαύσιμα, αγροτουρισμός, ποιοτικός κλασικός τουρισμός, βιοκαλλιέργειες, εκπαίδευση, υγεία, retirement communities. Όλα αυτά είνα πλεονεκτήματα της χώρας που δεν έχουν εξερευνηθεί, ή αυτό έχει συμβεί περιστασιακά, με αποτέλεσμα ΄λαμπρά΄παραδείγματα που όλοι θαυμάζουμε όταν περνούμε βιαστικά με το αυτοκίνητο. (Και παρεπιμπτόντως, την επόμενη φορά που θα πάτε διακοπές, έστω και τριήμερο, προτιμήστε τους μικρούς ήρωες της υπαίθρου, από την παρακμή των νησιωτών φοροφυγάδων). Πόσο Σκιόπα πρέπει να είσαι για να το καταλάβεις; Ο Μηταράκης αρκεί και περισσεύει για τον καθορισμό των στρατηγικών προτεραιοτήτων της χώρας.
Αυτά είναι τα ‘διακυβεύματα’ των τοπικών εκλογών και όχι το πολιτικό μήνυμα, προκειμένου οι συγκάτοικοι του Harvard να δυναμώσουν την περπατησιά τους στο κόμμα τους.
Και μια και το ανέφερα, λίγα λόγια, και τελευταία, για την Αθήνα, γιατί για τα 5 εκατ. κατοίκους του L.A., απ’ ό,τι φαίνεται Ελλάδα είναι μόνο η Αθήνα, με την ευρεία – βέβαια – έννοια, διότι, πλέον, οι βίλες έχουν πάρει τα βουνά.
Το ‘δώρο’ που έκανε ο Γιώργος στον Αντώνη να κατεβάσει τον – καθόλα σεβαστό και μη πολιτικό – Γιώργο Καμίνη για υποψήφιο Δήμαρχο Αθηνών (for old times’ sake), εξυπηρετεί και τον ίδιο. Πρώτον, βάζει σε εφαρμογή το εναλλακτικό πείραμα του ‘κοινωνικού μάνατζερ’ και δεύτερον, με την προεξοφλούμενη (;) επικράτηση Κακλαμάνη κρατά το φιλαράκι πολιτικά ζωντανό και την Αξιωματική στα πόδια της. Γεγονός πολύ χρήσιμο για την συσπείρωση όλων τους.
Άσε που το κέφι της ‘επερχόμενης νίκης’ του Νικήτα θα ακυρώσει και την πρώτη συζήτηση περί αρχηγίας που θα έσκαγε σε 8 εβδομάδες από σήμερα, όταν τα ΄ώριμα γκάλοπ’ θα έσπειραν τον τρόμο σε Αττική και Θεσσαλονίκη… Για τις κάλπες του Νοεμβρίου ουδέν σχόλιο…
http://www.statesmen.gr/
