Γιώργου Βασιλακόπουλου στην νίκη, στα μετάλλια. Και ο Γιαννάκης για δύο χρόνια τα έφερε. Ο Τάσος Μαγουλάς... αναζητά το διάδοχο του Καζλάουσκας. Το ημερολόγιο του Γιάννη Νάτου.
Δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά για την εθνική μας. Αυτός της δημιουργίας και αυτός της επιτυχίας. Αν μάλιστα βρεθεί ο κατάλληλος άνθρωπος τότε θα βαδίσουμε άμεσα και στους δύο.
Από το 2009 ξεκίνησε, και με μεγάλη επιτυχία, η επόμενη ημέρα. Φάνηκε όμως πέραν του μεταλλίου δεν υπήρχε κάποια δουλειά σε βάθος. Το οποίο μας οδηγεί στο ερώτημα: με το περίφημο δέλεαρ των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου (πάντα θα κυνηγάμε ως λαός μία χίμαιρα), θα παρθεί η απόφαση για τον κόουτς ή με γνώμονα έναν μακροπρόθεσμο σχεδιασμό;
Καταρχάς ότι κι αν συζητήσουμε, δεν θα έχει καμία σχέση με την απόφαση που θα λάβει ο Γιώργος Βασιλακόπουλος. Ούτε εισηγήσεις, ούτε διάλογοι, ούτε αναλύσεις. Μία σκέψη πιθανώς δε και της στιγμής. Υπάρχουν όμως συγκεκριμένα δεδομένα για τους υποψηφίους.
Καταρχάς να δούμε ποιοι δεν θα μπουν στην λίστα. Ο Φώτης Κατσικάρης επί παραδείγματι, δεν είναι διαθέσιμος λόγω του συμβολαίου του με την Μπιλμπάο το οποίο ολοκληρώνεται το 2012. Στην Ισπανία απαγορεύεται ένας προπονητής να βρίσκεται στο πάγκο συλλόγου κι εθνικής ομάδας ταυτόχρονα. Οπότε ξεχνάμε παράλληλα και οποιονδήποτε από την ιβηρική χερσόνησο (Μεσίνα, Ερνάντεθ).
Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς θα ήταν η τελειότερη επιλογή προπονητικά φευ ο ίδιος μετά τις αποτυχίες με την Σερβία το 2004 και το 2005 είχε αφήσει να εννοηθεί ότι δεν προτίθεται να μπλέξει σε άλλες θερινές περιπέτειες. Αν πάντως το αποφάσιζε δεν θα υπήρχε θέμα της περίφημης κόντρας αφού ουδείς τον αμφισβητεί από το... κόκκινο στρατόπεδο.
Εν δυνάμει υποψήφιοι είναι όλοι οι εν ενεργεία Έλληνες τεχνικοί όπως ο Ηλίας Ζούρος, ο Γιώργος Μπαρτζώκας, ο Θανάσης Σκουρτόπουλος, ο Κώστας Φλεβαράκης. Βεβαίως και ο Γιάννης Σφαιρόπουλος αλλά η θητεία του δίπλα στον Καζλάουσκας, που από ότι μαθαίνουμε δεν τον αξιοποίησε ιδιαίτερα, ίσως αποτελέσει τροχοπέδη καταρχάς για τον ρόλο του επικεφαλής τεχνικού. Προς το παρόν διότι δεν γίνεται συνέχεια στα δύσκολα ο Σφαιρό να είναι βοηθός.
Το όνομα του Κώστα Μίσσα υπάρχει στην λίστα σε μία συγκεκριμένη λογική: καταρχάς να μπορέσει να εντάξει στην ομάδα τα νέα παιδιά με τα οποία συνεργάζεται (Παππάς, Παπανικολάου), να έχει τον σεβασμό των πιο παλιών και παράλληλα να λειτουργήσει μαζί του ένα προπονητικό τιμ με τους ικανότατους νέους Έλληνες τεχνικούς. Όπως κάνουν οι Αμερικανοί (Σιζέφσκι, Μακμίλαν, Μποχάιμ, Τραϊάνο) ή οι Σέρβοι (Ίβκοβιτς με βοηθό τον Ζοτς). Άλλωστε για όποιον το ξεχνάει η εθνική επί Γιαννάκη είχε πάντα έναν έμπειρο χεντ κόουτς δίπλα (Κακιούσης).
Και πάμε στο νούμερο ένα φαβορί. Παναγιώτης Γιαννάκης. Είναι φαβορί διότι όλοι γνωρίζουμε την προτίμηση του Γιώργου Βασιλακόπουλου στην νίκη, στα μετάλλια. Και ο Γιαννάκη για δύο χρόνια τα έφερε. Από την άλλη υπάρχει η μέτρια εικόνα του 2007 και η κακή του 2008, ο απολογισμός πάντως δεν μπορεί παρά να είναι θετικός.
Φαντάζει ο Δράκος ως η πιο εύκολη επιλογή για μία γρήγορη επιτυχία ή πλασάρισμα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, μέσω του ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας. Η αποτυχία του στον Ολυμπιακό οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στους λόγους της καλής πορείας με την Εθνική. Του ταιριάζει περισσότερο η λογική των εθνικών ομάδων με τα τουρνουά των πολλών συνεχόμενων αγώνων όπου ουσιαστικά δεν χρειάζονται τρελές εμπνεύσεις, καθημερινό διάβασμα, τρυκ κι έλεγχος της πίεσης από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα αλλά σωστή διαχείριση και ψυχολογία. Επίσης δεν έχεις να διαχειριστείς τόσο διαφορετικές προσωπικότητες, συμβόλαια και νοοτροπίες ξένες μεταξύ τους.
Λύση από το εξωτερικό; Ο Μπλατ θα ήταν πολύ διαθέσιμος για να μας... μάθει να νικάμε, έτσι κόουτς, αλλά η μοναδική του επιτυχία ήρθε με έναν μεγάλο Αμερικανό πλέι μέικερ(Χόλντεν), ο Γκέρσον θα είχε ενδιαφέρον και... πλάκα αλλά στην Ελλάδα έχουμε απωλέσει προ καιρού την διάθεση για ωραίο μπάσκετ και χιούμορ. Ο Σκαριόλο αν φύγει από την Ισπανία θα ήθελε να ανοίξει την πόρτα της Ελλάδας.
Η λογική λέει, αλλά δεν υπόσχεται, πως μέχρι τα τέλη Σεπτέμβρη θα γνωρίζουμε τον νέο προπονητή και την ομάδα του. Ούτως ή άλλως δεν υπάρχει ούτε πίεση ούτε άγχος, πολλώ δε μάλλον δεν περνάει η ομάδα κάποια κρίση. Το μπάσκετ μας υπέστη κρίση ταυτότητας. Ίσως να πιάναμε το νήμα γενικά από την αρχή. Άμυνα, υποταγή του ταλέντου σε ένα σύνολο χωρίς προσωπικότητα ή αξιοποίηση αυτών που ξεχωρίζουν και στελέχωσή τους με παίκτες που αποδέχονται τον ρόλο του εργάτη; Η ομάδα μπορεί να είναι το ένα αλλά βεβαίως, κάτι που ξεχάσαμε, μπορεί να είναι και η δεύτερη επιλογή.
Πηγή: contra.gr
