Γράφει ο Γιάννης Κων. Κρούσος
Οι υποψήφιοι της «νέας αυτοδιοίκησης», με τις πρώτες δηλώσεις τους, εισάγουν τους πολίτες στο νέο κόσμο που οραματίζονται, υπόσχονται και μπορούν να φέρουν, ως νέοι υπεράνθρωποι, παιδιά ενός κομματικού σωλήνα.
«Ας κοιτάξουμε κατάματα τη πολύπλοκη
πραγματικότητα του σύγχρονου κόσμου με οδηγό τους προβολείς του παρελθόντος και
τις προκλήσεις του παρόντος και του μέλλοντος».(Ηλίας Μπεριάτος)
«Η κρίση αυτή είναι βαθιά και πολύπλευρη,
έχει τις ρίζες της στο μεταπολιτευτικό παρελθόν και φθάνει στις μέρες μας με
όλο και πιο οξυμένο και επικίνδυνο τρόπο…
Εγγύηση λοιπόν για αυτή μου την προσπάθεια είναι η επαγγελματική και πολιτική
μου διαδρομή αλλά και η απουσία κάθε προσωπικής σκοπιμότητας.» (Σπύρος Σπύρου)
«…ο Καλλικράτης αποτελεί εργαλείο
τοπικής διοίκησης για το άπλωμα της
αντιλαϊκής επέλασης στο εισόδημα και τα δικαιώματα των εργαζόμενων…«κριτήριο
θετικής δυναμικής για τις πολιτικές εξελίξεις και τα λαϊκά δικαιώματα αποτελεί
η αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ» (Θεόδωρος Γουλής)
«…θα πρέπει να παρθούν αποφάσεις που θα
καθορίσουν την πορεία του τόπου για τις επόμενες δεκαετίες. ..Έχοντας συνείδηση
της κατάστασης που επικρατεί στη χώρα μας και ειδικότερα στο νησί μας, με
θάρρος, απεριόριστη δημιουργική δύναμη και αίσθημα απόλυτης ευθύνης, απευθύνω
κάλεσμα σε όλους τους πολίτες για να θέσουμε σε στέρεα θεμέλια το νέο
αυτοδιοικητικό σχήμα στο Δήμο της Κέρκυρας» (Συνδυασμός «Κερκυραίων ο Δήμος»)
«Εμείς έχουμε τη γνώση, τη θέληση, την
εμπειρία να βάλουμε τα νησιά μας σε μία ουσιαστική και όχι καθοδηγούμενη
αναπτυξιακή τροχιά… Το αθηνοκεντρικό κράτος υπήρξε διαχρονικά ασυνεπές στις
υποχρεώσεις του απέναντι στα Επτάνησα… Το Μνημόνιο δεν εκφράζει το λαό μας».
(Γιώργος Καλούδης)
«Η αυτοδιοίκηση σήμερα βρίσκεται πάλι σε
σημαντική καμπή. Στους δύσκολους καιρούς της πληγωμένης εθνικής μας
αξιοπρέπειας, σε εποχές δυσπιστίας και απαξίωσης του πολιτικού συστήματος η
τοπική αυτοδιοίκηση με το εγχείρημα του «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ», φιλοδοξεί να συνεισφέρει
στο να αλλάξουμε τους λάθος δρόμους που
είχαμε πάρει. Για όσους γνωρίζουν στοιχειωδώς την Τοπική Αυτοδιοίκηση η νέα
εποχή απαιτεί ΓΝΩΣΕΙΣ, ΕΜΠΕΙΡΙΑ, ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ, προκειμένου να αναδειχθούν τα
πλεονεκτήματα και να ωφεληθεί ο τόπος.» (Μάρκος Κοτσιλίνης)
«Η εφαρμογή του «μνημονίου» που συνυπέγραψε η
κυβέρνηση με την ΕΕ, ΔΝΤ και ΕΚΤ και η εξ αυτού εκπορευομένη πρωτοφανής
αντιλαϊκή επίθεση, στοχεύει στην κατεδάφιση όλων των κατακτήσεων των
εργαζομένων και κάθε έννοιας κοινωνικού
κράτους, έρχεται να μετατρέψει την αυτοδιοίκηση σε απλό εξάρτημα και
παρακολούθημα του κρατικού μηχανισμού, μακριά από τις προσδοκίες των απλών
πολιτών, μακριά από τις οραματικές στοχεύσεις των ίδιων των ανθρώπων της
αυτοδιοίκησης.»(Θεόδωρος Γαλιατσάτος)
Όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά μάς λένε πως η «πολυπλοκότητα του κόσμου», το
«πολύπλευρο της κρίσης», το «άπλωμα της αντιλαϊκής επίθεσης», το «μνημόνιο και
η εφαρμογή του», οι «δύσκολοι καιροί που περνάμε» θα αντιμετωπιστούν άνετα,
ψηφίζοντας -διαιρεμένοι σε χίλια κομμάτια- τους καταλληλότερους , τον καλύτερο συνδυασμό
ή το ομορφότερο κόμμα.
Όταν δεν γνωρίζεις ή αποκρύπτεις το μέλλον που μας επιφυλάσσουν, τον χαρακτήρα και
τα αίτια της άθλιας κατάστασης, δεν
είσαι σε θέση και, τελικά, δεν θέλεις να δώσεις την καλή προοπτική. Δεν μπορείς
να προσφέρεις λύσεις και να αντιμετωπίσεις τις υπό εξέλιξη τραγωδίες.
Όταν, επί χρόνια, συγκαλύπτεις -αν δεν συμμετέχεις- τις τοπικές και περιφερειακές
διαδικασίες διαφθοράς και λεηλασίας του δημοσίου χρήματος, όταν αγνοείς τη
ζοφερή πραγματικότητα και την προϊούσα εξαθλίωση του ανθρώπου, έχεις την
ευχέρεια να λες τσάμπα λόγια για «νέο» ξεκίνημα, εποχή, αρχή ή πορεία και να
θεωρείς ικανό τον εαυτό σου να ανατρέψεις κάτι, που δεν γνωρίζεις το βάθος του
και αποσιωπάς τα αίτια του.
Δεν είναι καθόλου πολύπλοκος ή πολύπλευρος ο κόσμος και η κατάσταση που βιώνουμε. Δεν
είναι μια πρόσκαιρη οικονομική κρίση. Είναι μια ξεκάθαρη καταστροφή ανθρώπινων
αξιών, επιλογών και σχέσεων, αλλά τα κόμματα, τα ΜΜΕ, οι φιλόδοξοι
επαγγελματίες της πολιτικής, οι εταιρείες δημοσκοπήσεων και οι πλουσιοπάροχα αμειβόμενοι συνδικαλιστές αποκρύπτουν
συστηματικά την αλήθεια και συντηρούν τη διαίρεση της κοινωνίας, ώστε να
διατηρηθεί το θηριώδες καθεστώς των λιγοστών τραπεζιτών και των ιδιοκτητών του
χρήματος.
Αυτό που ζούμε δεν είναι ένα δυσάρεστο διάλλειμα, ένα μικρού μήκους τούνελ, από το
οποίο θα εξέλθουμε, χάρις στις ικανότητες πολιτικών και κομμάτων.
Αυτό που ζούμε είναι μια σταθερή επιλογή των κρατούντων. Είναι η ζοφερή οικονομική,
κοινωνική και πολιτική προοπτική. Πρόκειται για μια ανθρωπολογική καταστροφή, για ένα μαζικό ξεκλήρισμα οικογενειών και
ανθρώπων, δύσκολα επανορθώσιμο.
Ο άνθρωπος αποβλακώνεται και αποπροσανατολίζεται συστηματικά, μαθαίνει να φυτεύει φωτοβολταϊκά αντί ντομάτες
και θα συνηθίσει να δουλεύει περιστασιακά, με αμφίβολη αμοιβή και χωρίς
δικαιώματα, ως το τέλος της ζωής του. Ο
νέος δεν έχει ελπίδα και θέλει να φύγει, η δημόσια περιουσία υποθηκεύεται για
να δοθεί σε τραπεζίτες, η μικρομεσαία επιχείρηση συρρικνώνεται και τα χρέη κράτους,
επιχειρήσεων και νοικοκυριών δεν μπορούν να εξοφληθούν, γιατί το χρέος είναι
πολλαπλάσιο όλου του χρήματος που κυκλοφορεί πάνω στη γη.
«Κρίση» λέγεται χαϊδευτικά η απάτη και οφείλεται στην παράδοση της ιδιοκτησίας του χρήματος στους τραπεζίτες και στην
αφαίρεση του λιγοστού χρήματος από την αγορά, μέσω της μονόπλευρης φορολογίας,
της τοκογλυφίας, της μείωσης μισθών, συντάξεων και μικρομεσαίων εισοδημάτων.
Η εξαθλίωση των ανθρώπων είναι συνειδητή επιλογή της οικονομικής ολιγαρχίας και των πολιτικών εκπροσώπων της, που είναι όλα τα κόμματα.
Τα νησιά είναι πρώτα στο στόχαστρο και η υποθηκευμένη δημόσια και ιδιωτική περιουσία θα γίνουν ιδιοκτησία των τραπεζών
και των μεγαλοεταιρειών, που θα θέσουν υπό καθεστώς οικονομικής και
φεουδαρχικής κατοχής την πατρίδα.
Το καθεστώς, υποβασταζόμενο από πολιτικά και κομματικά φληναφήματα, φρούδες ελπίδες και
ψεύτικες υποσχέσεις, μετατρέπει τον Άνθρωπο σε μάζα πληβείων, απασχολήσιμων και
αναλώσιμων. Είμαστε μια ανθρωποθυσία στο
βωμό ενός ολιγαρχικού και φεουδαρχικού νέου μεσαίωνα.
Όλα αυτά και άλλα πολλά συνθέτουν το ζοφερό παρόν και το χειρότερο μέλλον, που δημιουργεί,
με τη συνενοχή των πολιτικών και των ψεύτικων ιδεολογιών, η ολιγαρχική αυτοκρατορία
των τραπεζιτών, που διακινεί ασύδοτα το χρήμα, αισχροκερδώντας πάνω σε
ανθρώπινες ζωές.
Και απέναντι σε αυτή την κατάσταση, κάποιοι υπόσχονται ανεύθυνα, διαιρώντας την κοινωνία και
υψώνοντας το μικρό κομματικό τους ανάστημα.
Κανείς δεν μπορεί να μας σώσει, παρ’ εκτός η συμμετοχή, η γνώση, η φιλία, οι ανθρώπινες
σχέσεις, η ενότητα και το πάθος των
πολλών ανθρώπων, για ζωή, αλήθεια και αξιοπρέπεια.
Κανείς δεν είναι «καταλληλότερος» από τον καθένα μας.
Χρειαζόμαστε μια νέα αίσθηση της ιστορίας και μια νέα ευθύνη απέναντι της. Δεν είναι δυνατόν
να περιμένουμε κάτι καλύτερο από τους συνυπεύθυνους για όσα ζούμε. Η
παθητικότητα και η μοιρολατρία πρέπει να αντικατασταθεί από τη δύναμη του
δήμου, τη συλλογική δύναμη του πολίτη. Θέλουμε πίσω τη δημοκρατία, σαν
καθεστώς, πολίτευμα και τρόπο ζωής.
Ο κόσμος είναι πιο όμορφος, η δουλειά είναι για όλους και είναι λιγότερη και ευχάριστη, οι
απόμαχοι και οι αδύναμοι είναι σεβαστοί, η τεχνολογία και το χρήμα γίνονται κοινωνικά αγαθά, η οικογένεια μεγαλώνει όμορφα τα παιδιά της, η παιδεία δημιουργεί κριτικά σκεπτόμενους
ανθρώπους, τα ΜΜΕ είναι συλλογικές οντότητες, τις συντεχνίες, τις διαιρέσεις,
τα κόμματα και τα αποκόμματα αντικαθιστά ο δρων άνθρωπος στην αποθέωση και ολοκλήρωση του, η κοινωνία γίνεται ο δημιουργός του παρόντος και του μέλλοντος της, όταν όλοι μαζί διεκδικούμε
και λειτουργούμε, σα να ζούμε τη δημοκρατία τώρα.
Ανθρώπους– συνοδοιπόρους ζητάμε, σε ένα δρόμο, που τον ανοίγουμε, προχωρώντας.
Για να γίνει δική μας η ιστορία.
