Όλοι μιλάνε για το μνημόνιο, πως θα βγούμε από αυτό, αν θα βγούμε, ότι θα πρέπει να πέσει η κυβέρνηση, ο κόσμος δεν αντέχει πλέον ζει με ελάχιστα χρήματα, ποιος θα αναλάβει μετά τον ΓΑΠ και ένα σωρό άλλα. Θλίβομαι για την κατάντια μας. Για την κατάντια των απογόνων του 1821, της 28ης Οκτωβρίου, του Πολυτεχνείου. Θλίβομαι γιατί καθόμαστε μπροστά από ένα υπολογιστή βγάζοντας το άχτι μας, γράφοντας μόνο ,χωρίς να σηκωνόμαστε να κάνουμε κάτι. Θλίβομαι γιατί έχουν όλοι ποδοπατήσει τα όνειρά μας και εμείς στεκόμαστε και κοιτάμε, ανήμποροι να ξεσηκωθούμε, αμέτοχοι, λες και κάποιος μας χαπακώνει για να είμαστε σε λήθαργο. Το συγκλονιστικό δε, είναι ότι και τα νέα παιδιά, που από αυτά θα περίμενε κανείς να είναι μπροστάρηδες, αφού το δικό τους μέλλον αν είναι υποθηκευμένο, όλη την ημέρα την περνάνε στις καφετέριες και την νύχτα στα μπαράκια. Τα υπόλοιπα νέα παιδιά που είναι υποψιασμένα έχουν ήδη φύγει για το εξωτερικό. Και ξαναλέω και ας το ψάξει κάποιος με ποιον τρόπο μας χαπακώνουν γιατί δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει. Σε ποια εποχή ο ΄Ελληνας θα ανεχόταν να του κόβουν τον μισθό, την σύνταξη, και να μην μιλάει. Εδώ και στις απεργίες δεν κατεβαίνει κανένας. Τι πλύση εγκεφάλου είναι αυτή μου μας έχουν κάνει?
