Σήμερα Κυριακή , μέρα ξεκούρασης για τους πιο πολλούς… αλλά όχι για μένα. Καλά καταλάβατε δουλεύω αλλά αυτό δεν θα με εμποδίσει από το να είμαι μαζί σας και να σας προμηθεύσω άλλο ένα άρθρο.
Θα ξεκινήσω αυτό το άρθρο αναφέροντας ότι η παιδεία αναμφισβήτητα είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι στην κοινωνία. Παιδεία είναι η ανατροφή και η εκπαίδευση των παιδιών και των νέων ανθρώπων. Είναι όλα τα μέσα με τα οποία επιτυγχάνεται η μόρφωση και η καλλιέργεια του ανθρώπου, με σκοπό την δημιουργία μιας δυνατής και ελεύθερης προσωπικότητας…
Το σημερινό άρθρο όπως καταλάβατε έχει σχέση με το σχολείο. Σίγουρα ήταν οι καλύτερες εποχές όταν ήμασταν μικροί , αν και δεν το θέλαμε καθόλου όταν το τελειώσαμε μας έλειπε. Όλοι μεγαλώσαμε κάτω από την «σκιά» του μαυροπίνακα που άλλοτε δεν ήταν μαύρος ήταν πράσινος. Θυμάστε που όταν γράφαμε στον πίνακα γινόμασταν χαλιά στα χεριά από τις κιμωλίες και εκτός από αυτό μερικές φορές η κιμωλία έτριζε παράγοντας τον πιο εκνευριστικό ήχο του πλανήτη ( εντάξει υπερβάλω λίγο αλλά ήταν εκνευριστικός ).
Καθώς περνούσαν τα χρονιά αυτοί οι πίνακες με την κιμωλία αντικαταστάθηκαν με τους άσπρους που γραφείς πάνω τους με μαρκαδόρο, σαν τον παρακάτω:
Δεν ξερώ πόσοι προλάβατε και είδατε στα σχολεία αυτόν τον πίνακα. Πληροφοριακά εκτός από τα σχολεία και η τριτοβάθμια εκπαίδευση προμηθεύτηκε αυτούς τους πίνακες.Θυμάμαι εγώ προσωπικά είχα δει τον πρώτο μου «ασπροπίνακα» στην πρώτη ή στην δευτέρα δημοτικού σε ένα φροντιστήριο αγγλικών και δεν μπορούσα να καταλάβω πως σβήνετε ο μαρκαδόρος αφού ήξερα ( τότε ) την ύπαρξη μονό των ανεξίτηλων μαρκαδόρων.
Αυτή η αλλαγή από τον μαυροπίνακα στον ασπροπίνακα δεν ήταν κάτι τρομερό αλλά σίγουρα ήταν «κάτι» αφού το υπουργείο παιδείας δεν συνηθίζει να κάνει αλλαγές στην παιδεία. Πάντα όταν γίνονται εκλογές υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια αλλά δεν κάνουν τίποτα… ποτέ!
Επιτρέψτε μου να δανειστώ ένα άρθρο από τον Κύριο Αστέριο Σκoδρά το οποίο νομίζω ότι δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Τα Νέα» :
Οι νέοι πίνακες
Οι διαδραστικοί πίνακες (interactive whiteboards) είναι συστήματα που συνδυάζουν μία μεγάλη οθόνη (πίνακας), έναν προβολέα δεδομένων και έναν υπολογιστή. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι το ίδιο με τα συστήματα προβολής επιχειρηματικών παρουσιάσεων ή τα home-cinemas, αν δεν είχαν τον χαρακτηρισμό «διαδραστικοί». Αυτή η λέξη σημαίνει ότι τα προβαλλόμενα στην οθόνη δεν είναι παγιωμένα, αλλάζουν κατά τη βούληση του δασκάλου/καθηγητή. Πώς γίνεται αυτό; Είτε μέσω της χρήσης ειδικού καταδεικτικού είτε γράφοντας με... το δάχτυλο, πάνω σε πίνακα φωτοευαίσθητης επιφάνειας. Τα περισσότερα συστήματα της αγοράς ακολουθούν την πρώτη προσέγγιση, ενώ τη δεύτερη (και ακριβότερη) προωθεί κυρίως η κατασκευάστρια πινάκων Smart Technologies.
* Υποκαθιστούν πλήρως τον παραδοσιακό μαυροπίνακα.
* Αποδεσμεύουν τους μαθητές από την παρακολούθηση οθονών υπολογιστών (όπου συνήθως κάθονταν ανά δύο).
* Επιτρέπουν την προσθήκη στο μάθημα κινούμενων γραφικών, βίντεο και μαγνητοφωνημένου ήχου. Το επιπλέον αυτό υλικό του μαθήματος μπορεί να προέλθει από διάφορες πηγές, όπως: DVD, τηλεοπτικά προγράμματα ή ιστοσελίδες του Διαδικτύου.
* Επιτρέπουν τον τονισμό των σημαντικότερων σημείων από τα προβαλλόμενα, καθώς και την αντιγραφή και εκτύπωση των εκάστοτε περιεχομένων του πίνακα. Εντέλει, ολόκληρα μαθήματα μπορούν να «σώζονται» και να προστίθενται στην ηλεκτρονική βιβλιοθήκη του σχολείου.
Οι τρόποι αξιοποίησής τους ποικίλλουν, αλλά συνήθως εστιάζονται στις ακόλουθες δράσεις:
* «Σώσιμο» μαθημάτων, για να δοθούν σε μαθητές που απουσίαζαν.
* Δημιουργία βιντεο-μαθημάτων που μπορούν να αναρτηθούν σε σχολική ιστοσελίδα.
* Διδασκαλία γεωγραφίας και αστρονομίας μέσω διασύνδεσης με διαδικτυακούς χάρτες (όπως τα Google Maps και Google Earth).
* Προβολή παρουσιάσεων δημιουργημένων τόσο από δασκάλους όσο και από μαθητές.
* Δημιουργία ψηφιακών διηγήσεων
* Δημιουργία πορτφόλιο εργασιών
* Διδασκαλία χρήσης υπολογιστών
* Ασκήσεις ιδεών (brainstorming)
* Χρήση του πίνακα για εργασία ομάδας
* Πλοήγηση σε διαδραστικές ιστοσελίδες του Διαδικτύου
* Δημιουργία ημερολογίων
* Διδασκαλία έκθεσης, μαθηματικών, βιολογίας...
Βεβαίως δεν αρκούν οι δυνατότητες των διαδραστικών πινάκων, χρειάζεται και η συμβολή του δασκάλου για να μεγιστοποιηθεί το αποτέλεσμα. Ο βρετανικός οργανισμός εκπαιδευτικής τεχνολογίας BECTA μάς λέει ότι οι δάσκαλοι θα πρέπει να ασκηθούν για να εξοικειωθούν με το νέο μέσο, να διερευνήσουν το εύρος των δυνατοτήτων του και να συνεργαστούν με τους συναδέλφους τους, διαμοιραζόμενοι πόρους και πηγές υλικού.
Ακριβές και φθηνότερες λύσεις:
Όσο καινοφανείς είναι για τα ελληνικά δεδομένα οι διαδραστικοί πίνακες, άλλο τόσο είναι συνηθισμένοι στις ΗΠΑ, στη Δυτική Ευρώπη ή στην... Κύπρο. Ηδη τα δημοτικά σχολεία της Βρετανίας έχουν σχεδόν στο σύνολό τους βάλει στην άκρη τους μαυροπίνακες. Εύλογα, μια πληθώρα κατασκευαστών εξειδικεύεται στο αντικείμενο, με πιο γνωστές επιχειρήσεις τις Hitachi, Panasonic, Mimio, Interwrite, Onfinity, Promethean και Smart Technologies. Το μεγαλύτερο μερίδιο της παγκόσμιας αγοράς έχει η τελευταία, λόγω ακριβώς της ευκολίας χρήσης που χαρακτηρίζει τους φωτοευαίσθητους πίνακές της - χρησιμοποιούνται σε άνω των 600.000 αίθουσες διδασκαλίας σε 100 χώρες. Αλλά το κόστος ενός πλήρους συστήματος διαδραστικού πίνακα δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητο: συνήθως φθάνει τις 5.000 ευρώ!
Με κόστος αντίστοιχο δέκα επιτραπέζιων υπολογιστών, φυσικό επόμενο είναι η αγορά διαδραστικών πινάκων στη χώρα μας - ακόμη και από τα ιδιωτικά σχολεία - να αντιμετωπίζεται ως είδος πολυτελείας. Αλλά, τότε, πώς μπορούμε να μιλάμε για αντικατάσταση του μαυροπίνακα;
Μία λύση μάς δίνουν συστήματα που αξιοποιούν έξυπνα τους απλούς προβολείς και υπολογιστές των σχολείων. Για παράδειγμα, οι εταιρείες e-Beam, Mimio και Onfinity παρέχουν αισθητήρες που μετατρέπουν οποιαδήποτε επιφάνεια - ακόμη και γυμνό τοίχο - σε διαδραστικό πίνακα. Εκτός του ότι το συνολικό κόστος πέφτει δραματικά (γύρω στα 500 ευρώ), δίνουν το πλεονέκτημα της εύκολης μεταφοράς και χρήσης σε κάθε αίθουσα.
Αυτό λοιπόν ήταν το άρθρο. Από ότι καταλάβετε οι διαδραστικοι πίνακες δεν είναι πλέον κομμάτι επιστημονικής φαντασίας αλλά πραγματικότητα σε αρκετές ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου και στην γειτονική Κύπρο.Αυτά λοιπόν συμβαίνουν στον κόσμο και εμείς , η Ελλάδα , τελευταία όπως πάντα. Αυτό που συμβαίνει τώρα μπορεί να «έρθει» σε εμάς μετά από 10 χρονιά. Γιατί? Να σας πω εγώ γιατί? Γιατί τα λεφτά αντί να πηγαίνουν σε τομείς που χρειάζεται πάνε στις τσέπες κάποιων έξυπνων ή σε κάποια κονδύλια τα οποία είναι μερικώς άχρηστα. Τελωσπαντων εγώ είμαι καλός στο να γραφώ τεχνολογικά άρθρα και όχι πολιτικά , απλά να θυμάστε μια συμβουλή από έναν νεότερο που μπορεί να κάνει λάθος : Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες και η Ελλάδα δεν είναι οι Πολιτικοί ούτε το Κράτος. Είναι κάτι βαθύτερο…
Ξεφύγαμε λίγο. Λοιπόν από ότι καταλάβατε σε κάποιο χρονικό διάστημα στο μέλλον θα έρθουν αυτοί οι πίνακες δειλά δειλά στην Ελλάδα. Παρατηρήσατε τιμές? Οι τιμές αν βαρεθήκατε να διαβάσετε το κείμενο είναι 5000 ευρώ για ένα πλήρες σύστημα ή 500 ευρώ για ένα σύστημα το οποίο προσημειώνει μέσα σε εισαγωγικά έναν διαδραστικο πίνακα.Καταλάβετε ότι το Υπουργείο πρέπει να «ξηλωθεί» και κάποιες εταιρίες θα τρίβουν τα χέρια τους από έσοδα …
Ένας τύπος όμως έκανε κάτι τρομερό. Πηρέ μια κονσόλα Nintendo Wii και με κάποιες απλές μετατροπές έκανε ένα διαδραστικο πίνακα!!! Εκτός από αυτό έδωσε τα σχεδία και όλα τα προγράμματα που χρειάζεται κάποιος για να κάνει το ίδιο!!Ο ίδιος υποστηρίζει ότι τα υλικά τα οποία χρειάζεται κάποιος για να φτιάξει κάτι τέτοιο είναι μόλις 50 ΕΥΡΩ!!!
Αυτό που έκανε ο Κ. Johnny Chung Lee είναι πρωτοποριακό , έχει μεράκι και θα κάνει όλες αυτές τις εταιρίες «μεγαλοκαρχαρίες» να κλαίνε με μαύρο δάκρυ. Το συγκεκριμένο σύστημα δεν είναι παράνομο ούτε μπορεί κάποιος να του κάνει μήνυση αφού δεν χρησιμοποιεί κώδικα ή υλικά των εταιριών που παράγουν διαδραστικους πίνακες και εκτός από αυτό είναι και μια καλή διαφήμιση της Nintendo.
Περισσότερα για αυτό το σύστημα και για οποίους ενδιαφέρονται να κάνουν το δικό τους μπορούν να βρεθούν εδώ:
http://johnnylee.net/projects/wii/
κάτω από τον τίτλο : Low-Cost Multi-point Interactive Whiteboards Using the Wiimote.
Κλείνοντας θα σας κάνω μια ερώτηση αγαπητοί αναγνώστες . Πιστεύετε ότι κανείς Έλληνας δεν είχε σκεφτεί να κάνει το ίδιο? Εγώ ξερώ φοιτητές οι οποίοι δουλεύουν σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ όχι απαραίτητα με βαρύ όνομα ( ΕΜΠ , Αριστοτέλειο κτλ ) οι οποίοι δίνουν πρωτοποριακές ιδέες αλλά πάντα μένουν στο συρτάρι… Γιατί…? Γιατί η Ελλάδα «σκοτώνει» τα παιδιά της…
http://gadget-akia.blogspot.com
