Δεν έχεις να κάνεις τίποτε άλλο, παρά να αφήσεις ελεύθερο τον εαυτό σου, να νοιώσει το περιβάλλον, να δει από άλλη οπτική γωνία την καθημερινότητα.
Εδώ ήρθες για να βιώσεις τη φύση. Και αυτό θα κάνεις. Σηκώνεσαι νωρίς, μπαίνεις στα δάση, φοράς παπούτσια άνετα, ισόπατα, ρούχα της βόλτας και παίρνεις τις ραχούλες. Κάνεις πικ νικ κοντά στα ρυάκια, στις πέτρινες βρύσες, στα εξωκκλήσια. Προσεύχεσαι σε μοναστήρια ονομαστά, ιστορικά όπως η Μονή του Προυσού και πίνεις τα καφεδάκια σου σε χοντρό φλιτζάνι, στα παραδοσιακά καφενεία των χωριών. Εκεί ρωτάς να μάθεις για την ιστορία του τόπου, ζητάς να σου πουν πού θα πας, τι θα δεις, τι κρυφές χάρες έχει η περιοχή.
Το μυστικό είναι να μην κάνεις πρόγραμμα. Όπου σε βγάλει η μέρα, όπου σε οδηγήσει η τύχη.
Τότε θα αιστανθείς τις προσφορές της Ευρυτανίας. Θα νοιώσεις την ανάταση ψυχής που σου χαρίζουν τα βουνά και η καθαρότητα της ψυχής των αγνών ανθρώπων.
Δεν θα σου υποδείξω ούτε διαδρομές, ούτε αξιοθέατα, ούτε ονομαστά ξενοδοχεία. Πάρε τους δρόμους και φύγε. Μακριά από τα προβλήματα, μακριά από τα κινητά, μακριά από τις έγνοιες.
Κάποτε διάβαζα, μικρή, το περίφημο βιβλίο του Ζαχαρία Παπαντωνίου, "Σαν τα ψηλά βουνά". Αν και το ανάγνωσμα τούτο φτιάχτηκε για τον τόπο του μεγάλο λογοτέχνη, δηλαδή τους Καλλαρύτες των Τζουμέρκων, εγώ, αυθαίρετα και "ετσιθελικά", το τοποθετώ στην Ευρυτανία. Εδώ για μένα ζωντανεύουν οι εικόνες του, εδώ μυρίζει το δάσος και το βρεγμένο έδαφος, εδώ κολλάνε τα παπούτσια από το ρετσίνι, εδώ κελαρύζουν τα νερά,
Πάντα θα βρίσκω χρόνο για μια βόλτα στις άγνωστες ομορφιές της Ευρυτανίας, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα προβλήματα κι αν έρθουν στη ζωή μου, γιατί εδώ νοιώθω πως ξαναγεννιέμαι, πως ζω τα παιδικά μου όνειρα.... "
http://prassia-eyrytanias.blogspot.com/
