Γύρω στις 12 και κάτι περνάει ένα από τα πολλά παιδάκια που περιφέρονται στους δρόμους κάθε μέρα και κάθε βράδυ πουλώντας χαρτομάντιλα από τραπέζι σε τραπέζι, από κατάστημα σε κατάστημα βγάζοντας χρήματα για κάποια ανενόχλητα από το νόμο κτήνη. Την επόμενη το βράδυ έτυχε (εξαιρετικά σπάνια περίπτωση) να βγω ξανά για ένα ποτό σε ένα από τα πολλά στέκια της πόλης μας. Και πάλι, το ίδιο παιδάκι πέρασε, κοίταξα το πρόσωπο του, κουρασμένο, ταλαιπωρημένο, ράγισε η καρδιά μου! Σκέφτηκα τα παιδιά μου που ήξερα ότι κοιμόταν εκείνη την ώρα στα καθαρά τους κρεβατάκια, στην ασφάλεια του σπιτιού τους έτσι όπως πρέπει να είναι όλα τα παιδιά του κόσμου. Έτσι όπως έπρεπε να είναι και αυτό το αγοράκι, στο σπίτι του να κοιμάται, να ξεκουράζεται, να μεγαλώνει ανθρώπινα.
Ποιος θα βρεθεί να πάρει το παιδάκι αυτό από τους δρόμους, να του παρέχει ασφάλεια, προστασία, αγάπη;;; Γιατί έχουμε επιτρέψει όχι μόνο να πάθουμε ανοσία στο θέαμα των παιδιών που ζητιανεύουν αλλά ακόμα χειρότερα τα βάζουμε μαζί τους γιατί μας “ενοχλούν” ενώ εμείς απολαμβάνουμε την έξοδο μας;;;
Τόσο συνηθισμένο είναι το φαινόμενο που δεν φαίνεται να υπάρχει η παραμικρή απαίτηση από όλους εμάς ως πολίτες να γίνει ΚΑΤΙ για αυτό το θέμα. Να απαιτήσουμε από τους αρμόδιους φορείς, από τους πολιτικούς μας να ασχοληθούν ΣΟΒΑΡΑ με αυτό το θέμα!!!!!!!! Κουρασμένες ψυχές στο ξεκίνημα της ζωής τους, χωρίς επιλογές, χωρίς κανέναν να τα υπερασπιστεί.
Αν όλοι εμείς οι “ευσυνείδητοι” πολίτες κρίνουμε και κατακρίνουμε αυτούς που τα έφεραν στον κόσμο και που τα εκμεταλλεύονται, επαναπαυόμαστε στην φιλοσοφία του “ε και; τι μπορώ να κάνω εγώ για αυτά, δε με φτάνουν τα δικά μου...”, τότε γινόμαστε ίδιοι με αυτούς και εγκαταλείποντας αυτά, εγκαταλείπουμε τις αξίες μας, την ανθρώπινη μας υπόσταση, το μέλλον μας!!!
http://antipaloi.blogspot.com/
