Γενικά, στα 21 μου χρόνια, έχω ζήσει περισσότερο τη νυχτερινή Αθήνα, την ήρεμη, τη σιωπηλή Αθήνα, όπου όλα πάνε πιο αργά παρ' όλη την ένταση που προσφέρει η νύχτα. Εν ολίγοις, έχω ζήσει μια Αθήνα που στάζει ρομαντισμό.
Την πρωινή Αθήνα όμως δεν τη γνωρίζω. Είτε δεν την έζησα ως όφειλα, είτε έχω αποβάλει ό,τι έχει να κάνει με αυτή. Ακόμα και τώρα, λόγω και της δουλειάς μου, κυκλοφορώ σχεδόν πάντα νυχτερινές ώρες. Την πρωινή Αθήνα την έχω στο μυαλό μου σαν κάτι που αποτελεί ποινικό αδίκημα. Τι εννοώ;
Έχω ελάχιστες εικόνες απο αυτή, και καμιά απο αυτές δεν είναι ωραία. Κέντρο της Αθήνας, πρώτες ώρες αιχμής... Σκοτεινιασμένα πρόσωπα που δεν στρέφουν το βλέμμα τους κατά πάνω σου, που περπατάνε βιαστικά και αγχωμένα να προλάβουν κάτι, συνοδεύουν άλλα πρόσωπα, πρόσωπα που βρίσκονται μέσα σε αυτοκίνητα και εκπέμπουν μιζέρια. Χέρια που πιέζουν την κόρνα χωρίς πραγματικό σκοπό. Ακόμα δεν μπορώ να βρω το ακριβές συναίσθημα που μου προκαλούν αυτές οι εικόνες. Ο κόσμος έχει προβλήματα και έγνοιες. Όταν βλέπω άτομα κοντά στη μέση ηλικία να είναι έτσι, με πιάνει άγχος μήπως καταλήξω κι εγώ κάποια μέρα στη θέση τους. Μήπως καταλήξω 7:30 το πρωί κάποτε μέσα στο αυτοκίνητό μου να κοιτάω το λογαριασμό των κοινοχρήστων ή της ΔΕΗ. Μήπως απλά ακουμπάω το τιμόνι χωρίς ίχνος ενέργειας, έχοντας στο μυαλό μου ότι απλά πέρασαν πόσα χρόνια και συμβιβάστηκα με μια ζωή που απλά κάνει έναν άχρωμο κύκλο. Όλα είναι πιθανά, κι αυτός είναι ένας λόγος που προσπαθώ να βάλω τον εαυτό μου να κάνει αυτό που θέλει. Το κατά πόσο το καταφέρνω είναι ένα άλλο ζήτημα.
Πάω να βγω εκτός θέματος, γι' αυτό θα προχωρήσω στο story.
Σήμερα ήταν η μέρα που έπρεπε να πάω να βγάλω καινούργια ταυτότητα, μιας και η παλιά μάς άφησε χρόνους. Περιττό να πω ότι η διάθεσή μου ήταν κάτι παραπάνω απο αρνητική στη σκέψη ότι έχω να αντιμετωπίσω την πρωινή Αθήνα που ανέφερα πιο πάνω. Όμως, 2 ώρες μετά θα 'μουν χαμογελαστός. Πήγα στο αστυνομικό τμήμα, είπα τι ακριβώς θέλω και εξυπηρετήθηκα αμέσως. Ήταν 2 παιδιά νεαρής ηλικίας που με εξυπηρέτησαν, αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι η εξυπηρέτησή τους ξεπέρασε τα όρια του τυπικού. "Σου προτείνουμε να κάνεις αυτό. Για εμάς το ίδιο είναι, είτε κάνεις το ένα είτε το άλλο, απλά για να μη σπαταλάς άδικα το χρόνο σου". Κουβέντες με χαρούμενη διάθεση και ένταση! Είπαμε και 2-3 χαζομάρες μέχρι να τελειώσει η διαδικασία, μου έδωσαν οδηγίες σε σχέση με το τι πρέπει να κάνω μετά και χαιρετήθήκαμε. "Ευχαριστώ πολύ", τους είπα. "Να 'σαι καλα, καλημερα", απάντησαν. Τόσο καλά, τόσο ευδιάθετα, τόσο αυθόρμητα. Έφυγα με χαμόγελο, πήγα στην εφορία να πάρω ένα παράβολο που χρειαζόταν, ο υπάλληλος με ρώτησε τι πρόκα είναι αυτή στα χείλια μου και του απάντησα ότι δεν είναι πρόκα κι ότι ειναι σκουλαρίκι. Γυρνώντας σπίτι σ' ένα μόνοδρομο ξαφνικά σταμάτησε η κίνηση 3 αυτοκίνητα μπροστά μου. Πέρασε κανα 4λεπτο κι έβλεπα ένα ημιφορτηγό να προσπαθεί να κάνει κάτι. Σε λίγο τα αυτοκίνητα στην ουρά είχαν γίνει 20 και κόρναραν. Κατέβηκα, με τα πολλά, να δω τι γίνεται και ρώτησα τον 1ο της ουράς τι τρέχει. "Το φορτηγάκι έχει φορτώσει πάρα πολύ και δεν μπορεί να πάρει τη στροφή (ήταν ανηφορική). Τον πλησιάσαμε για να βοηθήσουμε αλλά τα λάστιχά του δεν μας έκαναν τη χάρη. Ε αναγκαστήκαμε να σπρώξουμε 3 άτομα για να καταφέρει ο άνθρωπος με το φορτηγάκι να φύγει να πάει στη δουλειά του και τα καταφέραμε. Φεύγοντας, μου λέει γελώντας το παιδί που σπρώχναμε "Αυτό μας έλειπε πρωινιάτικα, παραλίγο να μας βγει ξινό". Γέλασα και του είπα "Έλα, καλό ήταν, μην παραπονιέσαι". Τέτοια διάθεση και τέτοια οικειότητα, που θα ήταν ικανή να σοκάρει και καλόγρια. Καλημεριστήκαμε και έφτασα σπίτι και πίνω τυποποιημένο εσπρέσο. Αυτό που θέλω να πω είναι ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΕ και νιώστε άνετα με τον δίπλα σας. Το μέλλον μας, ειδικά της γενιάς μου, ειναι ΣΚΑΤΑ και ΔΥΣΟΙΩΝΟ. Αλλά τι να κάνουμε; Εφόσον είμαστε εδώ και το ζούμε μέρα με τη μέρα, το θέμα είναι αυτο το ΣΚΑΤΑ να το φέρουμε στα μέτρα μας και να το ζήσουμε όσο πιο ευχάριστα μπορούμε.
Η πρώτη μου εμπειρία, μετά από αρκετά χρόνια, στην πρωινή Αθήνα, φωτισμένη με αυτο τον εκνευριστικό, ώρες-ώρες, ήλιο, ήταν υπέροχη.
Πάνος.
