Ειμαι και εγω καποια που ζω στο εξωτερικο. Ειμαι τυχερη που εφυγα απο επιλογη μου και οχι απο ουσιαστικη οικονομικη αναγκη. Εζησα 4 χρονια Αγγλια για σπουδες, γυρισα για 2 χρονια Ελλαδα (που το σκυλομετανοιωσα), και ζω ενα χρονο τωρα στην Γερμανια. Ειμαι επισης συνομιλικη και των δυο σας το γεννημενη το 79. Τελος ανηκω στους τυχερους που εχει τυχει να ταξιδεψουν αρκετα εντος και εκτος Ευρωπης.
Η εμπειρια μου ως τωρα απο το εξωτερικο και σαν τουριστρια και ως μεταναστης ειναι θετικοτατη. Για εμενα πατριδες δεν υπαρχουν με τα στενα ορια που ειχαν θεσμοθετηθει στον προηγουμενο αιωνα, ουτε και ποτε πιστεψα σε ολη αυτη την προπαγανδα που μασ πουλουσε το σχολειο για να μας κανει "πατριωτες, εθνικοφρονες" κτλ. Για εμενα πατριδα ειναι εκει που μπορω να ειμαι ουσιαστικα ελευθερη, εκει που μπορω να κανω ονειρα, εκει που εχει οντος ισονομια, εκει που μπορω να ειμαι ευτυχισμενη.
Η Ελλαδα δεν μπορει να μου προσφερει τιποτα απο τα παραπανω. Οχι μονο τον τελευταιο χρονο, αλλα απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου δεν ειχε αυτα τα χαρακτηριστικα. Οποτε ΟΧΙ.
Δεν σκοπευω να μεινω με το ζορι στην Ελλαδα για μια αυλη ιδεα οπως η "ΠΑΤΡΙΔΑ". Δεν θα καταστρεψω τις επομενες 2 δεκαετιες απο την ζωη μου με την ελπιδα να βγουμε καποτε απο την κριση. Δεν θα ξεχρεωσω εγω ολους αυτους. Δεν με αφορα πολυ απλα.
Αναγνωστρια
