Ακούγοντας την παρουσίαση το σχετικού νομοσχεδίου από τον Υπουργό Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, ο οποίος έθεσε θέμα μεταβατικής περιόδου τριών ετών έως ότου απελευθερωθεί η έκδοση αδειών ιδιοκτητών φορτηγών και βυτιοφόρων, τονίζοντας μάλιστα πως η Ελληνική πλευρά έδωσε μάχη γι' αυτήν την μεταβατική περίοδο (!), μπορεί κάποιος να κάνει τις εξής απλές και λογικές σκέψεις:
πρώτα-πρώτα ο υπουργός ζει στην Ελλάδα ή μας επισκέπτεται όπως οι «φίλοι μας» της Τρόικας κάθε τόσο.
Διότι αν διαβιεί εδώ, θα έχει ακούσει σίγουρα τις κραυγές αγωνίας πολλών από τους ιδιοκτήτες φορτηγών οι οποίοι είναι χρεωμένοι με δάνεια ύψους από 100 έως 200 χιλιάδες ευρώ με τα οποία αγόρασαν την άδεια! Και πολύ περισσότερο τους ενδιαφέρει πως αυτό που διακυβεύεται πλέον δεν είναι ότι οι άδειες τους, μέσα σε μια νύχτα, θα χάσουν την αξία τους, αλλά πως μαζί της θα χάσουν και τα ίδια τους τα σπίτια από τις Τράπεζες.
Διότι ο Υπουργός οφείλει να γνωρίζει πως οι άνθρωποι αυτοί ξέρουν ό,τι με την απελευθέρωση (έτσι όπως πάει να γίνει) αυτό που θα δημιουργηθεί αυτόματα, θα είναι η έναρξη μεγάλων μεταφορικών εταιριών με οδηγούς υπαλλήλους, με αποτέλεσμα οι σημερινοί ιδιοκτήτες να βρεθούν αναγκασμένοι είτε να εντάξουν την άδεια τους για ένα κομμάτι ψωμί σε κάποια Εταιρεία, δουλεύοντας ωστόσο επικινδύνως πολλές ώρες στο τιμόνι (με κίνδυνο την περαιτέρω αύξηση των δυστυχημάτων), είτε να κορνιζάρουν την άδεια που είχαν στον τοίχο του σπιτιού τους.
Φυσικά ο Υπουργός δεν διευκρίνισε τι γίνεται, αν οι γιγαντιαίες εταιρείες του εξωτερικού αποφασίσουν να έλθουν στην Ελλάδα... Θα βρουν άραγε παρθένο το έδαφος και τα φορτηγά τους θα αλωνίζουν στους Ελληνικούς δρόμους, ενώ αυτομάτως οι τωρινές άδειες των νυν ιδιοκτητών θα αξίζουν όσο το χαρτί μιας σελίδας Α4; Διότι οι εταιρείες αυτές θα μπουν στην αγορά «τζάμπα», έχοντας τα φορτηγά τους ήδη έτοιμα κάπου στην Ευρώπη και το μόνο που θα απομένει είναι να θέσουν την «ρητορική ερώτηση» στους νυν κατόχους αδειών: «πούλα για 10-20 χιλιάδες την άδεια και έλα να δουλέψεις μεροκάματο»... Το ίδιο βέβαια μπορεί να κάνουν και εγχώρια μεγαλοσυμφέροντα, καθώς οι νυν ιδιοκτήτες των αδειών, με το νομοσχέδιο της κυβέρνησης, μετατρέπονται σε θύματα ενός πρωτοφανούς εκβιασμού.
Άλλα ακόμη και αν οι νυν ιδιοκτήτες κάνουν πράξη τα λεγόμενα του υπουργού και συστήσουν εταιρείες για παράδειγμα ανά 4 ή ανά 5, πάλι θα γίνουν εύκολα θύματα των πολυεθνικών γιγάντων, καθώς βάσει των κανόνων της αγοράς είναι αποδεδειγμένα αδύνατο μια μικρή εταιρεία των 4-5 αυτοκινήτων να ανταγωνιστεί επιχειρηματικούς οργανισμούς με στόλο 100 αυτοκινήτων, με υποστηρικτική ομάδα συντήρησης, συνεργεία, με μειωμένα τιμολόγια καυσίμων και με οργανωμένες συνεργασίες καθετοποίησης. Συνεπώς, στο πολύ σύντομο μέλλον οι «μεγάλοι παίκτες», όχι μόνο θα παρεισφρήσουν στην αγορά, αλλά πολύ περισσότερο θα πολλαπλασιάσουν το στόλο τους, εξοβελίζοντας κάθε μικρή επιχείρηση του κλάδου. Αυτοί είναι οι απλοί κανόνες της ελεύθερης αγοράς και σωστά υπάρχουν.
Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι αν πρέπει να ανοίξει ο κλάδος των μεταφορών στη χώρα μας, όπως γενικά εξαγγέλλει με περίσσια ανευθυνότητα η κυβέρνηση του Μνημονίου, αλλά το πώς αυτό θα γίνει σωστά και δίκαια για τους καταναλωτές, την οικονομία και φυσικά για τους επαγγελματίες του κλάδου.
Κατά συνέπεια, θέλουμε να χαρίσουμε άλλον ένα κλάδο στρατηγικής σημασίας σε συγκεκριμένα διεθνή και εγχώρια συμφέροντα που θα μετατρέψουν την αγορά σε μονοπώλιο ή ολιγοπώλιο με αποτέλεσμα να υπαγορεύουν τις συνθήκες και τους όρους λειτουργίας της αγοράς μεταφορών στην Ελλάδα; ...ή μήπως το ορθό και ενδεδειγμένο είναι μεν η απελευθέρωση της έκδοσης αδειών ιδιοκτητών φορτηγών και βυτιοφόρων, αλλά υποστηρίζοντας στο νομοσχέδιο την ύπαρξη μόνο πολλών και μικρών επιχειρήσεων, έτσι ώστε η αγορά των μεταφορών στη χώρα μας να βασίζεται στον πραγματικό ανταγωνισμό με ίσους όρους για όλους, στηρίζοντας έτσι εμπράκτως το σημαντικότερο κύτταρο της Ελληνικής οικονομίας που είναι η μικρή επιχείρηση.
Στην αντίθετη περίπτωση, το βέβαιο αποτέλεσμα θα είναι μια πανηγυρική επικράτηση των μονοπωλίων και των Καρτέλ, έναντι του Κράτους και της Κοινωνίας.
