Θέλω να απαντήσω στον άνθρωπο που ρώτησε τι έχει προσφέρει ο κ. Δ. Κίμογλου εκτός από το να κάνει κριτική. Σε κάποιο ποστ με θέμα “Απαντήσεις στο Μια διαφορετική σκέψη σχετικά με τους φιλόζωους “ του Blog tro-ma-ktiko.
Ενοχλήθηκα από τα αρνητικά σχόλια γιαυτό και γράφω, ίσως η ανάρτηση μου δε δημοσιευτεί η φανεί άσχετη με το θέμα με τα ζώα.. αλλά όσο καιρό ζούσα στην Ελλάδα ως ΑΜΕΑ, σα ζώο ένιωθα.. στους δρόμους.. στις υπηρεσίες.. και παντού.
Σε ένα κράτος όπου οι υποδομές για ΑΜΕΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΥΠΑΡΚΤΕΣ.. σε ένα κράτος όπου η ψυχολογική στήριξη ενός ΑΜΕΑ, αν δεν έχει να πληρώσει είναι επίσης ανύπαρκτη... σε ένα κράτος όπου μου έστελναν τυπικά μέσω ταμείου ένα ψυχολόγο που περίμενε πως θα περάσει η ώρα να τελειώσει από το ΑΜΕΑ...νομίζοντας ότι δε καταλαβαίνω, ήρθε ο παραπάνω κύριος που έδειξε την ποιότητα του βοηθώντας ένα άτομο όπως εγώ, που δεν είχα τίποτα να του προσφέρω πάρα μόνο κανα χυμό και κανα γλυκό όση ώρα ήταν στο δωμάτιο, και το ήξερε αυτό, για 4 χρόνια ο κύριος αυτός ερχόταν στο σπίτι μου και μου παρείχε τη βοήθεια που μπορούσε ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ.. μιας και η οικογένεια μου δεν είχε αυτή τη δυνατότητά.. διότι όσο είσαι καλά όλα είναι οκ.. άμα όμως πάθεις κάτι τότε θα καταλάβεις τι σημαίνει ελληνικό σύστημα υγείας, και πουλάς τα πάντα για το παιδί σου.
Τότε λόγω της καταστάσεώς μου δεν είχα τη δυνατότητα να τον ευχαριστήσω.. Δημήτρη δε σε ξέχασα πότε... ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΕΣΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ.. λυπάμαι για όλους αυτούς που γράφουν ότι γράφουν.. η μάλλον τους λυπάμαι.. ξέρω ότι συνεχίζεις να βοηθάς... δεν αλλάζεις....
μου έδωσες τη δύναμη και την πιστή να συνεχίσω να ζω, όπως έχεις κάνει και με πολλούς ακόμα, και όσοι διαβάζουν αυτές τις γραμμές καταλαβαίνουν τι εννοώ, όσοι σε έχουν γνωρίσει..
Έχω ακόμα το βιβλιαράκι από το σύλλογο καρκινοπαθών Ν. Πέλλας που μου χάρισες ... και ασ μη μπορούσα τότε να το διαβάσω.... σήμερα που μπορώ, θέλω να ξεχωρίσω μια προσευχή από μέσα και να τη στείλω σε όλα τα άτομα που έχουν χάσει την Ελπίδα τους.
“Χθες βράδυ ονειρεύτηκα τον κύριο και Θεό μου.. περπατούσα στην άμμο και οι πατημασιές που άφηνα δεν ήταν δυο ήταν τέσσερις... είμαι και εγώ δίπλα σου μου είπε ο Θεός...
έπειτα, ήρθε η αρρώστια, ο πόνος, και η δυστυχία.. και είδα με τρόμο ότι οι πατημασιές μου ήταν μόνο δυο... γιατί κύριε με άφησες μόνο αυτή την ώρα που πονάω ρώτησα το Θεό... και αυτός μου απάντησε, τα ίχνη που αφήνεις πίσω σου δεν είναι δικά σου, είναι δικά μου, γιατί τούτη την ώρα σε κρατώ στην αγκαλιά μου.”
Συγνώμη αν σας κούρασα
Σας ευχαριστώ
ANAΓΝΩΣΤΗΣ
