Κατοικώ στην Αγία Παρασκευή, περιοχή Πευκάκια
.
Δίπλα ακριβώς στο σπίτι μας υπάρχουν δύο ημι-ερειπωμένα σπίτια, τα οποία οι ιδιοκτήτες (που ζουν στο εξωτερικό) τα έχουν νοικιάσει σε τσιγκάνους.
Η κατάσταση είναι απελπιστική και επειδή δε βγάζουμε άκρη ούτε με αστυνομία ούτε με Υγειονομικό ούτε με το Δήμο, σκεφτόμαστε πολύ σοβαρά να πουλήσουμε το σπίτι και να φύγουμε.
Ζουν περίπου 20 άτομα σε κάθε σπίτι, ουρλιάζουν όλη τη μέρα, η μουσική είναι στη διαπασών ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΝΥΧΤΑ, τα μικρότερα παιδιά τους αφοδεύουν πρωί-πρωί στη μέση του δρόμου γελώντας, ζητάνε συνεχώς χρήματα και έχουν τρία αγροτικά με τα οποία η κόβουν βόλτες στην περιοχή ή είναι παρκαρισμένα έξω από το σπίτι μου μέρα-νύχτα με τη μουσική- φυσικά- τέρμα.
Εννοείται πως οι διαρήξεις στην περιοχή είναι άπειρες και δεν το λέω επειδή είμαι ρατσίστρια για να τους κατηγορήσω αλλά τους βλέπω συνέχεια μιας και είναι δίπλα μου να φέρνουν συνεχώς καινούρια πράγματα, κινητά, τηλεοράσεις, φωογραφικές μηχανές κτλ και να παίζουν.
Για τη ΜΠΟΧΑ δεν το συζητάμε. Πλέον τα νεύρα μας δεν είναι καλά. Η φασαρία μας έχει τσακίσει τον εγκέφαλο, είναι συνεχής και εκκωφαντική (και το πρωί δουλεύουμε), η μουσική δεν παλεύεται και τα μαρσαρίσματα όλη νύχτα επίσης.
Το μόνο που έχουμε καταφέρει είναι να τους πάρει η Φιλοζωική κάτι δύσμοιρα σκυλιά που τα κλωτσούσαν, τα βασάνιζαν και κόντευαν και να πεθάνουν από ασιτία.
Το σημαντικότερο: Οι γυναίκες και τα κοριτσάκια εννοείται πως ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ να κυκλοφορήσουμε μήπως πετύχουμε τους άντρες της "συμορίας".
Οποιος γνωρίζει από Αγία Παρασκευή θα ξέρει ότι τα Πευκάκια είναι ένα "χωριό", ΄ούτε καν μαγαζιά δεν έχουμε, ούτε φωτισμό, ούτε άσφαλτο στους περισσότερους δρόμους.
Οταν μυριστούν γυναίκα αυτοί, μκροί-μεγάλοι, την περικυκλώνουν και αρχίζουν να της λένε προστυχιές, της κλείνουν το δρόμο και δεν την αφήνουν να περπατήσει κτλ
Μπορεί να σας φαίνεται αστείο αλλά δεν είναι καθόλου, ειδικά αν τους πετύχει κανένα δεκαπεντάχρονο μετά τη Δύση του ηλίου.
Δεν ξέρω αν είναι όντως επκίνδυνοι η όχι και ούτε θέλω να το μάθω.
Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι πήγα στην εξοχή για καλύτερα, πληρώνω δάνειο γι'αυτό το σπίτι, πληρώνω φόρους και είμαι εντάξει απέναντ στο Κράτος, αλλά το κράτος Αδυνατει να ΕΠΕΜΒΕΙ.
Το βράδυ θα γυρίσουμε ύστερα από μια εξοντωτική μέρα ση δουλειά και όπως πάντα ΔΕ ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΟΥΜΕ, ΔΕ ΘΑ ΗΣΥΧΑΣΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ.
Αν κάποιος κατάφερε να βρει άκρη με παρόμοια περίπτωση, τον θερμοπαρακαλώ να απαντήσει.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
