Εξ όσων γνωρίζω καλός διαφημιστής ή πωλητής είναι αυτός που μπορεί να σου πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες και όχι το αντίθετο.
Στις αρμοδιότητες και τα καθήκοντα ενός πρωθυπουργού είναι η προβολή της χώρας στο εξωτερικό στο πλαίσιο της επιτυχούς διεκδίκησης ή της διασφάλισης των συμφερόντων της. Τρόπον τινά «διαφήμιση» είναι και αυτό. Ωστόσο ο Γιώργος Παπανδρέου στο πρόσφατο ταξίδι του στη Νέα Υόρκη έδειξε στους αμερικανούς φίλους του ότι έχει ξεπεράσει κάθε είδους διπλωματικές αγκυλώσεις και εθνικούς φραγμούς και προέβη σε πραγματική εμπορική διαφήμιση της χώρας ταυτίζοντας τα εθνικά της συμφέροντα με την πιο χυδαία εμπορική της εκμετάλλευση από τους «επενδυτές».
Μιλάμε λοιπόν για διαφήμιση του χειρίστου είδους αφού αντί να πουλήσει ένα μέτριο προϊόν ακριβά, ξεπούλησε ένα μεγάλης στρατηγικής και οικονομικής σημασίας φιλέτο όσο όσο. Ένας πωλητής της σειράς ύστερα από κάτι τέτοιο δεν θα ξαναματάβλεπε δουλειά στην πιάτσα.
Αλλά ο Γιώργος φαίνεται ότι έχει καβαντζώσει υψηλά αξιώματα στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και δεν σκοτίζεται. Γι’ αυτό κάθε τρεις και λίγο σκίζει τα ρούχα του ότι δεν τον νοιάζει το πολιτικό κόστος που έχουν τα μέτρα που (μας) παίρνει, ούτε το αν αύριο θα είναι πρωθυπουργός της χώρας.
Ο πρώτος διδάξας του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» λοιπόν μας παρουσίασε στους ξένους ως φορολογικό παράδεισο για επενδύσεις, που συνάμα έχει και πλούσιους πόρους και φθηνά εργατικά χέρια.
«Η σταθερότητα» είπε «αποτελεί ένα από τα βασικά πλεονεκτήματα που προσφέρει η νέα Ελλάδα». Ποια σταθερότητα; Μα φυσικά η φορολογική: «Υποσχεθήκαμε, παραδείγματος χάριν, να διατηρήσουμε σταθερό το πλαίσιο φορολόγησης των μεγάλων επενδυτικών προγραμμάτων, με ορίζοντα δεκαετίας. Αρχής γενομένης από το έτος 2011, η φορολογία κερδών για όλες τις επιχειρήσεις θα μειωθεί από 24% σε 20%». Διαφήμισε επίσης τον «δραστικό περιορισμό της γραφειοκρατίας»(φαστ τρακ - ταχεία αδειοδότηση), τις ΣΔΙΤ, τα ακίνητα του Δημοσίου που «παραμένουν, ως επί το πλείστον, ανεκμετάλλευτα», την απελευθέρωση των ΔΕΚΟ που ανοίγει το πεδίο στους τομείς της ενέργειας, των μεταφορών, των τηλεπικοινωνιών.
Καλού κακού και για όσους επενδυτές που παρακολουθούσαν την ομιλία του στο Economic Club of New York, δεν κατάλαβαν πόσο φθηνή είναι η πραμάτεια, το είπε ρητά και καθαρά: «Αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μια άλλη Ελλάδα, μια Ελλάδα νέα, με περισσότερη διαφάνεια, δίκαιη, βιώσιμη, ανταγωνιστική και, τελικά, μια χώρα που αποτελεί καλή επένδυση (a very good investment)»!!!
Αλλά δεν έχουμε μόνο παραγωγικές δυνατότητες για να αξιοποιήσουν επικερδώς οι επενδυτές μας. Είμαστε κι ένα απέραντο Hellas Fun Park: «Πέραν των κλασικών τριών «S» στην αγγλική γλώσσα – «sun, sea and some ruins» – δηλαδή του ήλιου, της θάλασσας και των αρχαιολογικών μνημείων, η Ελλάδα έχει πολύ περισσότερα να προσφέρει, όπως καλλιτεχνικά φεστιβάλ, δρόμους του κρασιού, σχολές μαγειρικής, θέρετρα σκι, ράφτινγκ σε ορεινές περιοχές και κωπηλασία στα νησιά, καταδύσεις για επισκέψεις σε ενάλιες αρχαιότητες, μέχρι και αναρρίχηση στους βράχους των νησιών του Αιγαίου». Αφήστε που «η εμπειρία της κινηματογραφικής ταινίας «Mamma Mia»», μπορεί να «οδηγήσει σε μια νέα βιομηχανία»!!!
Η έκθεση ιδεών υπό τον γενικό τίτλο «κάναμε την κρίση ευκαιρία» με την οποία η νύχτα πλασαρίστηκε ως μέρα, το μαύρο έγινε άσπρο, ο άγριος νεοφιλευθερισμός παρουσιάστηκε ως «ανθρώπινος» δυτικός σοσιαλισμός και ο Γιώργος από δυνάστης φιλόστοργος εθνοπατέρας, είχε και το δικό του στίγμα και όχι μόνο των συμβούλων του.
Και ως συνήθως το δικό του στίγμα, μέσα στην περιρρέουσα μαυρίλα στην οποία κατά τα άλλα διαπρέπει με αξιοσημείωτη δημιουργικότητα, βγάζει γέλιο. Όπως η τοποθέτηση ενώπιον των παραπάνω επενδυτών ότι «η εφαρμογή “Google Earth” αποδείχτηκε χρήσιμη, ώστε να αποκαλυφθούν οι αδήλωτες πισίνες»!
Ότι «τώρα πια, όλοι οι Έλληνες μεταξύ 9 και 90 ετών γνωρίζουν τι σημαίνει η λέξη «spread», όπως και η έννοια «παράγωγα»» (Λαέ της Ελλάδας, λαέ της Αθήνας βάλαμε το σπρεντ στο καθημερινό λεξιλόγιο του Έλληνα)!
Ότι «αν επισκεφθείτε τα νησιά μας και δείτε πράγματι τον κόσμο να χορεύει και να περνάμε όλοι καλά, τότε βεβαίως, είναι και αυτό ένα χαρακτηριστικό της τουριστικής μας βιομηχανίας»!
Ο Γιώργος λοιπόν είναι ήδη αλλού και με δυσφορία διεκπεραιώνει το έργο που του ανατέθηκε. Την ίδια ώρα το χαριτωμένο «sun, sea and some ruins» (ειδικά το τελευταίο) θα αντιστοιχεί όχι στα «αρχαία ερείπια» αλλά στην μνημονιακή, ρημαγμένη μας πραγματικότητα, από την οποία ο ίδιος πιστεύει ότι θα απεμπλακεί εύκολα για να πετάξει εκεί που οι εκθέσεις ιδεών για τη φτωχολογιά των άλλων είναι καθημερινή ρουτίνα. But, the pear has the tail behind…
http://www.topontiki.gr
