Θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποια συναισθήματα που ένοιωσα χθές βράδυ, αφού παρακολούθησα την επιθεώρηση του Σ. Ψάλτη, όπου συμμετέχουν οι Γ. Κωνσταντίνου, Μ. Καραγιάννη, κ.α., στην Λεμεσσό.
Είναι ωραίο να σατυρίζεις την ελληνική πραγματικότητα και να αντιμετωπίζεις με χιούμορ την κατάντια της Χώρας. Παρ’ όλα αυτά, με ‘χάλασε’ να βλέπω τους Κύπριους θεατές να γελάνε τα χάλια της Ελλάδας και των πολιτών της, όπως τα παρουσίαζαν οι γνωστοί μας ηθοποιοί.
Προς Θεού, δεν στρέφομαι κατά του Κυπριακού κοινού που γέλαγε με τα αστεία σκετς του θιάσου, που πολύ καλά έκανε. Εξάλλου να διασκεδάσουν ήρθαν στο Κηποθέατρο οι άνθρωποι.
Απλά αφού τελείωσε η παράσταση, ένοιωσα ένα κόμπο στο στομάχι μου, ντροπή που καταφέραμε να γίνουμε παγκόσμια ρόμπα και απογοήτευση για το μέλλον.
Ξέρετε πως είναι το συναίσθημα της απελπισίας; Ότι η πατρίδα μου δεν θα καταφέρε να βγεί από το τούνελ των χρεών της; Ότι οι περισσότεροι μου λένε πως δεν θα έχω λόγο να επιστρέψω παρά μόνο για διακοπές;
Και θέλω να απευθύνω το εξής ερώτημα στους αρμόδιους: ‘Αυτό ήταν το όραμα σας για το μέλλον της Ελλάδας;’
Καθόλου προοπτικές για την νεολαία; Εθνική διχόνοια; Καθολική κουτοπονηριά και λαμογιά; Ωχαδερφισμός; Έμμεση πορνεία και εκπόρνευση των ιδεών μας;
Πείτε μου από που να κρατηθώ; Σε ποιά ελπίδα να πιστέψω; Μήπως αυτό θέλουν κάποιοι; Ένα λαό νικημένο; Υποταγμένο και φοβισμένο; Που γίνεται μάγκας και φωνακλάς όταν του κόβουν το λαδωμένο προνόμιο; Όταν του χαλούν την βόλεψη;
Κανείς πια δεν θέλει να δώσει για την πατρίδα ουσιαστικά... αφού νοιώθει προδομένος από το κράτος. Το Έθνος μας όμως υπήρχε πριν δημιουργηθεί το Κράτος. Αυτή η σκέψη και μόνο μπορεί να μας κάνει να πιστέψουμε και πάλι στις δυνάμεις μας. Επιζήσαμε χειρότερων κρίσεων.
Τουλάχιστον αδερφέ Έλληνα, πέσε μαχόμενος και όρθιος.
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρω για την δημοσίευση του μηνύματος μου και εύχομαι σε κάθε Έλληνα κουράγο και υπομονή.
Σ.Φ.Κ.
