Θυμάμαι στο πατρικό μου την εξής φράση και την συνηθισμένη γκριμάτσα του πατέρα μου.."φακή ρε Μαρία;". Και να που μετά από μερικά χρόνια η φράση άλλαξε.."ωραία η φακούλα, μπράβο Μαρία". Πως αλλάζουν οι καιροί ε; Τελικά μήπως ήταν από την αρχή ωραία η φακή απλά η ψωροπερηφάνια δε μας άφηνε να την γευτούμε όπως έπρεπε; Ναι, αυτήν η ψωροπερηφάνια μας και η επιδηξιομανία μας ήταν αυτά που μας έφαγαν.
Δε θα πω πως κι εγώ μέσα στα 20 μου χρόνια! δεν έχω συμπεριφερθεί έτσι..απλά έτσι μ' έμαθαν.. Αλλά ας κοιτάξουμε και λίγο γύρω μας.. Κακά τα ψέματα,καλά είμαστε μωρέ.. Απλά πάντα θέλουμε αυτό το κάτι παραπάνω, αυτό που θα μας κάνει να ξεχωρίσουμε. Αλλά αυτό ποτέ δε φτάνει και προσπαθούμε και ιδρώνουμε και βρίζουμε.. και μετά κοιτάμε ψηλά και λέμε."γιατί ρε θεέ;;" Μήπως να λέμε και κανένα ευχαριστώ που και που; Εστω και για την φακή.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
