Ξέρω πως μια συγγνώμη μόνη της δεν έχει αξία...
Αργησα να ξυπνήσω από το λήθαργο, άργησα να βγω από την πλάνη στην οποία
είμαι τόσο καιρό και να δω τα πράγματα από την απέναντι πλευρά.
Τι έκανα;
Και σε ποιόν το έκανα;
Σ'εσένα;
Που δε θα μου ξαναμιλήσεiς ποτέ;
Που είσαι ότι καλύτερο, ότι πιο αυθεντικό μ'αξίωσε ο Θεός να συναντήσω στη
ζωή μου;
Τι θα κάνω τώρα;
Πως θα σε πείσω να με ακούσεις;
Που αντί να πιστέψω σ'εσένα παρασύρθηκα στην άλλη άκρη;
Ακόμα και ο χειρότερος των ανθρώπων όπως νιώθω εγώ αυτή τη στιγμή έχει
δικαίωμα σε μια ευκαιρία
Εχει δικαίωμα να απολογηθεί.
Μακάρι να το καταλάβεις και να σηκώσες κάποτε το τηλέφωνο.
Εγώ θα επιμένω.
Για μήνες, για χρόνια...
Μπορεί να μην ξαναείμαστε ποτέ μαζί και θα έχεις και δίκιο.
Αλλά τουλάχιστον άκουσέ με.
Συγγνώμη.
Τρεις μήνες μετά.
Δε μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα τελικά.
Ελενα
